کتاب درک شکوه

کتاب درک شکوه نوشته یوردی پونتی است که با ترجمه ماشالا صفری و طاها صفری است. نویسنده این کتاب یوردی پونتی، نویسنده‌ای با قلمی زیبا و یک هوادار بارسلوناست که تمام دوران مسی را تماشا کرده و عاشق اوست. کسی بهتر از او برای نوشتن کتابی درباره‌ی مسی وجود ندارد، پونتی نمی‌خواهد مسی را توضیح دهد که البته تلاشی غیرممکن است، فقط از فوتبال او لذت می‌برد. این کتابی زیبا و لذت‌بخش است.

درباره کتاب درک شکوه

اگر لیونل مسی را نمی‌شناسید یا او را دوست ندارید، لذت زیادی از این کتاب نخواهید برد. اما اگر فوتبال را دوست دارید، عاشق این کتاب و شکوهِ مسی می‌شوید. من هوادار بارسلونا یا شیفتهٔ مسی نیستم، اما با ترجمهٔ این کتاب شکوه او را در قالب نیمه‌خدایی از یونان باستان که همواره اسیر نفرینی ناخواسته است را بهتر درک کردم. مسی آرژانتینی تمام دوران فوتبالش را در بارسلونا گذرانده است، کوتاه قامت و فروتن است، و هرگز شیرجه نمی‌زند و نمایش نمی‌دهد. جدای از تتوهایش، کاملا مخالف چیزی است که از یک فوتبالیست مدرن انتظار داریم، او یک آرژانتینی بداخلاق و خونگرم از فوتبال خشن امریکای جنوبی نیست. این کتاب روایت زندگی مسی است با بیانی جذاب و پرکشش.

خواندن کتاب درک شکوه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به فوتبال پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب درک شکوه

هر فوتبالیست حرفه‌ای داستانش را با لگد زدن به توپ در کودکی آغاز کرده است. پسرکی جوان که می‌خواهد به چیزی ضربه بزند. اغلب حتی به حریف هم احتیاج ندارند؛ یک دیوار کافی است، چیزی به عنوان دروازه یا گاهی فقط اشتیاق ضربه زدن به توپ. لئو مسی خوش‌شانس بود که دو برادر بزرگ‌تر داشت، رودریگو و ماتیاس و سه عموزاده که با هم گل‌کوچکی بازی می‌کردند که آرژانتینی‌ها به آن “un picadito” می‌گویند. معمولاً یک‌شنبه‌ها در خانهٔ مادربزرگ سِلیا جمع می‌شدند و صبح تا شب بازی می‌کردند. همهٔ آن‌ها در محله‌ای در روزاریو زندگی می‌کردند و همه یک مسیر را می‌رفتند: ابتدا، زمانی که خیلی بچه بودند برای باشگاه گراندولی بازی می‌کردند و بعد به نیووِلز اولدبویز رفتند.

گاهی اوقات، زمانی که نقش مسی در تیم ملی آرژانتین را نقد می‌کنند، بنیادگراترین طرفداران شکایت می‌کنند که او فوتبالش را در خیابان‌های خاکی و خرابه‌های محل زندگی‌اش یا چیزی که به آن “portrero” یا زمین خاکی می‌گویند یاد نگرفته است، در عوض روی آسفالت و سبک شهری بازی کرده است. آن‌ها اشتباه می‌کنند. درست است که مسی در پنج سالگی بلافاصله خودش را در باشگاهی پیدا کرد که به او اجازه می‌داد در بازی‌های هفت مقابل هفت به میدان برود، اما مانند تمام بچه‌های دیگر از هر لحظه‌اش برای فوتبال بازی کردن استفاده می‌کرد. یکی از معلم‌هایش به یاد دارد چطور خیابانی را که مدرسه در آن قرار داشت با توپی زیر پایش طی می‌کرد؛ و خاطرات خورخه والدانو تعصب علیه فوتبال شهری را نقض می‌کند. والدانو در زاغه‌ای نزدیک روزاریو متولد شد و او هم فوتبالش را با نیوولز آغاز کرد، در مصاحبه‌ای فوتبال دوران بچگی‌اش را این‌طور توصیف می‌کند: “از خانه‌ام بیرون می‌رفتم و مستقیم وارد هزاران متر مربع زمین فوتبال می‌شدم، غیر از علفزارهایی پر از گاوهای عجیب یا درختان، هر چیز دیگری زمین فوتبال بود.”