کتاب کوچه آژیر می‌کشد

بخشی از متن کتاب: رحمان دهانش باز می­‌شود، اما چیزی نمی­‌گوید. جلوتر می­‌روم. سرم را بالا می­‌گیرم تا صورتش را خوب ببینم. توی لباس نظامی، ظاهرش با اولین باری که توی کوچه­‌ی پشت نانوایی محله دیده بودم فرق کرده بود. پشت سرم می­‌آمد، قدم­‌هایش را توی دلم می­‌شمردم. به نُه که رسید، آرام صدایم زد: «گلنار!» که پاهایم بی­‌اختیار ایستاد. سرم را برگرداندم. چادرم را محکم جلوی چانه‌ام گرفتم، سرم را پایین بردم. کفش­‌های نظامی پای­اش بود، گفت: «اجازه می­‌دهید بیایم خانه­‌تان؟» عرق تمام پشتم را خیس کرده بود. زیر چشمی نگاهش کردم، ذوق خاصی توی صورتش دیدم. گفت: «اگر جواب خودت بله هست، من می­‌آیم.» که با صدای پای کسی، سریع برگشتم و به راهم ادامه دادم. حالا هم همان ذوق را توی صورتش می­‌بینم. اسلحه­ اش را کنار می­‌گذارد و می­‌گوید: «گلنار!»