کتاب بهشت خاردار؛ و چند داستان دیگر

«بهشت خاردار و چند داستان دیگر» مجموعه چند داستان از نویسندگان جهان عرب، احمد عیثان، طه حسین، می زیاده، چوارچی مقاری و یوسف الخال، با ترجمه حیدر شجاعی است. «بهشت خاردار» که نام این مجموعه نیز هست، داستانی نوشته طه حسین، ادیب و منتقد بزرگ مصری است. او در سال ۱۸۸۹ در صعید متولد شد. در کودکی بینایی خود را از دست داد. در دانشگاه الاَزهر سپس در فرانسه فارغ التحصیل شد و دانشگاه الاسکندریه و عین الشمس را تأسیس نمود. قانون تحصیل رایگان را وضع کرد. به «بزرگ ادبیات عرب» ملقّب گردید. در فقه و نحو و منطق متبحّر شد و توانست سبک ادبی منحصر به فرد ابداع کند و در این باره قلم فرسایی نمود. از اوان جوانی به نهج البلاغه علاقمند شد و خطبه‌ها و کلمات قصار بسیاری از حضرت علی (ع) را حفظ کرد. طه حسین در سال ۱۹۷۳ در گذشت. داستان جنّه الشوک (بهشت خاردار) او، به نوعی محاوره میان یک استاد پیر با شاگردی جوان است: «شاگرد جوان از استاد پیر پرسید: منظور گوینده از «لبریز شدن جام» چیست؟ استاد گفت: فرزندم! این یک جملهٔ مجازی است. به هر چیزی گویند که از حدّ خود تجاوز کرده و دیگر قابل تحمّل نباشد. یک شاعر قدیمی‌گفت: شکوی کردم درحالی که عادت ندارم شکوی کنم. اما چه کنم که جانم لبریز شده است؟ شاگرد جوان به استاد گفت: اما من جام‌هایی را می‌شناسم که لبریز نمی‌شوند. پیر مرد لبخند زد و پرسید: آن چیست؟ شاگرد جوان گفت: گنجینه‌های اغنیاست که هرچند در آن بریزند، پر نمی‌شوند. آتش جهنم است که از آن می‌پرسند: آیا پر شده‌ای؟ می‌گوید: آیا افزون بر این هست؟ عقول دانشمندان است که از دانستن و شناختن سیر نمی‌شود و هرگاه چیزی بیاموزد، بیشتر طمع می‌ورزد.»