کتاب یاد تو مرا سوررئالیست کرد

می‌شود، باز سه‌شنبه‌ها دوستم داشته باشی؟

جیرجیرک‌ها برای کدام رویایِ بزرگشان می‌خوانند، نمی‌دانم! هم‌نوا می‌شدم با آن‌ها رویایِ تو اگر بود.

برایِ همه‌ی دوستانِ مهربانم که خوب می‌دانند، روياها هميشه پناهِ ما هستند، برایِ شب‌هایِ برفی که اگر نبودند نوشته‌ای پا نمی‌گرفت و برایِ مادرم، پدرم، برادرم مليحه، سعيده، مهرناز، الهه، لاله، سحر، نرگس، سميرا.

مرا به سیاره‌ای ببر که روزهایش باران شب‌هایش برف می‌بارد

من اگر نقاش بودم... چشم‌بسته جایِ پایِ تو را هر جا که رفته بود به اتاقم ختم می‌کردم من اگر نقاش بودم.

نسیم‌های نه چندان ملایمِ بهاری شما هیچ هم، دل مرا خوش نمی‌کنید وقتی که در بهارِ ایشان جائی برایِ من نیست.

سردم نبود منتظر ایستاده بودم تا بهار شود یک قدم مانده بود   برگی از درخت، رویِ پایِ من افتاد چراغ خانه‌ات روشن شد یک قدم مانده بود   شکوفه‌‌هایِ درختِ همسایه پنجره‌ات را پوشانده بود بهار رسیده بود.

معشوقت کنارت باشد چه فرق می‌کند خیابان‌هایِ عاشقانه‌یِ پاریس را تا کافه‌ای در شانزِ‌لیزه قدم بزنی یا خیابانی خلوت که شاید هیچ عاشقی به خود ندیده اصل این است که عشق در هیچ خیابانی بی‌راهه نمی‌رود.

روياها هميشه پناهِ ما هستند

توئی که دوری‌ات سردتر از زمستانِ اخوان‌ثالث است!