کتاب میان نت و سکوت

کتاب الکترونیکی «میان نت و سکوت» نوشتهٔ طناز باستانی و منتشرشده به‌وسیلهٔ نشر اولین‌ها، یک نمایشنامهٔ پنج‌پرده‌ای در ژانر عاشقانه، سورئال و موسیقایی است. این اثر با زبانی شاعرانه و ساختاری ساده، روایت‌گر عشقی ناتمام در مرز رویا و واقعیت است و موسیقی را به‌عنوان زبانی مستقل برای بیان احساسات و فقدان به کار می‌گیرد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب میان نت و سکوت

«میان نت و سکوت» نمایشنامه‌ای است که در قالب پنج پرده، داستانی شاعرانه و موسیقایی را روایت می‌کند. این اثر در فضایی میان رویا و واقعیت شکل گرفته و با بهره‌گیری از عناصر موسیقی زنده و طراحی صحنهٔ مینیمال، تجربه‌ای متفاوت از تئاتر را ارائه می‌دهد. ساختار نمایشنامه به گونه‌ای است که هر صحنه، پلی میان احساسات سرکوب‌شده و آرزوهای ناتمام شخصیت‌ها می‌سازد. شخصیت اصلی، دختری نوجوان به نام «الیزه» است که در خواب با موسیقی‌دانی مرموز به نام «لوسین» آشنا می‌شود. حضور موسیقی در این نمایشنامه، نه‌تنها به‌عنوان پس‌زمینه، بلکه به‌عنوان زبان اصلی ارتباط و بیان احساسات عمل می‌کند. روایت اثر، بیشتر بر ناتوانی در بیان، نواختن و رسیدن تمرکز دارد و با استفاده از سکوت و فقدان، به لایه‌های عمیق‌تری از تجربهٔ انسانی می‌پردازد. فضای نمایش با نورپردازی و تغییر حس، به‌جای دکورهای پیچیده، تغییر می‌کند و رقص بی‌تماس، بخشی از بیان غیرکلامی متن را بر دوش می‌کشد. این نمایشنامه، نه‌تنها دربارهٔ عشق، بلکه دربارهٔ محدودیت‌های بیان، سکوت‌های ناگفته و احساساتی است که تنها در مرز خواب و بیداری مجال بروز دارند.

خلاصه کتاب میان نت و سکوت

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان «میان نت و سکوت» با الیزه، دختری نوجوان و درون‌گرا آغاز می‌شود که عاشق موسیقی است و پیوندی عمیق با گیتارش دارد. او در خانه‌ای با پدری سخت‌گیر و مادری مردد زندگی می‌کند و میان فشارهای واقعیت و دنیای درونی‌اش سرگردان است. شب‌ها، الیزه در خواب وارد جهانی می‌شود که در آن با لوسین، موسیقی‌دانی مرموز و کم‌حرف، ملاقات می‌کند. لوسین نمایندهٔ بخشی از ذهن یا قلب الیزه است و حضورش در رویاها، به او امکان تجربهٔ عشقی ناتمام و ممنوع را می‌دهد. موسیقی در این جهان رویاگونه، زبان مشترک آن‌هاست؛ زبانی که با آن می‌توان گفت‌وگو کرد، سکوت را شکست و فقدان را لمس کرد. در روند نمایشنامه، الیزه تلاش می‌کند نغمه‌ای را که در خواب شنیده، به یاد بیاورد و بنوازد، اما هر بار که به آن نزدیک می‌شود، رویا شکننده‌تر و دورتر می‌گردد. پدر و مادرش، هرکدام با نگاه خود، سعی دارند او را به واقعیت بازگردانند و از دنیای موسیقی و خیال دور کنند. اما الیزه میان نت و سکوت، میان خواب و بیداری، برای یافتن صدای خودش و حفظ ارتباط با لوسین می‌جنگد. نمایشنامه با صحنه‌هایی شاعرانه و موسیقایی، ناتمامی عشق، محدودیت‌های بیان و تلاش برای شنیدن آن‌چه گفته نمی‌شود را به تصویر می‌کشد، بی‌آن‌که پایانی قطعی برای سرنوشت شخصیت‌ها رقم بزند.

چرا باید کتاب میان نت و سکوت را بخوانیم؟

این نمایشنامه با ترکیب عناصر موسیقی، رویا و واقعیت، تجربه‌ای متفاوت از روایت عاشقانه را ارائه می‌دهد. «میان نت و سکوت» به‌جای تکیه‌بر گفت‌وگوهای معمول، از موسیقی و سکوت به‌عنوان زبان اصلی بهره می‌برد و به احساسات ناتمام و ناگفتهٔ شخصیت‌ها جان می‌بخشد. فضای مینیمال و استفاده از نور و حرکت، امکان اجرای آن را در فضاهای کوچک فراهم می‌کند و مخاطب را به دنیایی میان خواب و بیداری می‌برد. این اثر برای کسانی که به نمایشنامه‌های شاعرانه و موسیقایی علاقه دارند، فرصتی است برای لمس مرزهای ناپیدای احساس و بیان.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به نمایشنامه‌های عاشقانه، سورئال و موسیقایی مناسب است. همچنین کسانی که دغدغهٔ بیان احساسات، تجربهٔ ناتمامی و مرز میان رویا و واقعیت را دارند، می‌توانند با این اثر ارتباط برقرار کنند. دانشجویان و هنرمندان تئاتر نیز از فضای شاعرانه و ساختار اجرایی آن بهره خواهند برد.

بخشی از کتاب میان نت و سکوت

«الیزه: (با استیصال) لوسین: (به آرامی) اگه نتی فرار کرد... دنبالش نرو. وایسا... بذار خودش برگرده. الیزه دوباره شروع به نواختن می‌کند ولی ریتم قطعه رعایت نمی‌شود. الیزه کلافه گیتار را کنار می‌گذارد. لوسین: (بدون اینکه برگردد، آرام) هنوز رسمو گم می‌کنی. به تمرین بیشتری نیاز داری آبی کوچولو. الیزه: (دلخور و کمی بچگانه) اما تو خودت گفتی آمادم. لوسین: من گفتم آماده‌ای تا صداتو پیدا کنی. حالا شروع کن به نواختن تا صداتو پیدا کنی. الیزه: (کمی مردد؛ بعد جلو می‌رود. با ساز روبه‌رویش می‌رود و می‌نشیند.) اگه اشتباه بزنم؟ اگه همه‌چیو خراب کنم چی؟ بابا می‌گه من همیشه مایهٔ سرافکندگی‌ام. لوسین: (با آرامش) هیچ نتی اشتباه نیست. اگه با دل نواخته شه. تو باعث سرافکندگی نیستی. اینو فقط نمی‌گم، اینو می‌دونم. الیزه دوباره شروع می‌کند. حالا ملودی‌اش نرم‌تر، لطیف‌تر است. لوسین همزمان همراهی می‌کند. ریتمی مشترک شکل می‌گیرد؛ دو ساز در هم می‌پیچند. لوسین ساز را رها می‌کند و به الیزه می‌نگرد. الیزه ناخودآگاه نواختن را قطع می‌کند و به لوسین نگاه می‌کند. ارتباط چشمی برقرار می‌کنند.»