کتاب آغوشی به رنگ صورتی

کتاب الکترونیکی «آغوشی به رنگ صورتی» نوشتهٔ یگانه قلی‌زاده پاشا (لئا) اثری داستانی است که نشر متخصصان آن را منتشر کرده است. این کتاب با نگاهی شاعرانه و روایی، داستانی نمادین را روایت می‌کند که در آن پروانه‌ای کوچک در سفری درونی و بیرونی به جست‌وجوی هویت، معنا و آرامش می‌پردازد. روایت کتاب با عناصر طبیعت، شخصیت‌هایی چون پیرمرد، گل صورتی، لاک‌پشت و گرگ، و گفت‌وگوهای عمیق میان آن‌ها، فضایی خیال‌انگیز و تامل‌برانگیز می‌سازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آغوشی به رنگ صورتی

«آغوشی به رنگ صورتی» از یگانه قلی‌زاده پاشا (لئا) در قالب داستانی نمادین و شاعرانه، سفری را به تصویر می‌کشد که در آن پروانه‌ای کوچک با پرسش‌های بنیادین دربارهٔ خود، زندگی و معنای بودن روبه‌رو می‌شود. این کتاب در دستهٔ داستان‌های کوتاه و ادبیات معاصر فارسی قرار می‌گیرد و با بهره‌گیری از عناصر طبیعت و شخصیت‌های نمادین، به موضوعاتی چون خودشناسی، پذیرش، ترس، امید و عشق می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی بر روایت خطی است که با دیالوگ‌های کوتاه و جملات موجز، خواننده را در مسیر تحول شخصیت اصلی همراه می‌کند. فضای کتاب سرشار از تصاویر شاعرانه و لحظات تامل‌برانگیز است و هر فصل آن، گامی تازه در مسیر رشد و بیداری پروانه به‌شمار می‌آید. این اثر با زبانی ساده اما سرشار از استعاره و تصویر، تلاش می‌کند مفاهیمی عمیق را در قالب داستانی کوتاه و قابل لمس بیان کند.

خلاصه داستان آغوشی به رنگ صورتی

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان «آغوشی به رنگ صورتی» با پروانه‌ای کوچک آغاز می‌شود که هنوز بال‌هایش را نگشوده و در انتظار بیداری است. گل صورتی با صدایی آرام او را به حرکت و کشف دعوت می‌کند. پروانه با تردید و شوق، نخستین گام‌هایش را برمی‌دارد و در مسیر خود با پیرمردی خردمند، لاک‌پشتی سنگین‌بار، گرگی زخمی و پرنده‌ای آسیب‌دیده روبه‌رو می‌شود. هر یک از این شخصیت‌ها، بخشی از دغدغه‌ها و ترس‌های درونی پروانه را بازتاب می‌دهند و با گفت‌وگوهایی کوتاه اما عمیق، او را به شناخت بیشتر خود و پذیرش ضعف‌ها و زخم‌هایش سوق می‌دهند. در طول مسیر، پروانه با پرسش‌هایی دربارهٔ هویت، اعتماد، ترس، بخشش و معنای واقعی پرواز مواجه می‌شود. او درمی‌یابد که سفرش نه‌تنها بیرونی، بلکه سفری به درون خویش است؛ جایی که باید با ترس‌ها روبه‌رو شود، گذشته را رها کند و صدای قلبش را بشنود. آینه‌های شکستهٔ جنگل، نمادی از خودشناسی و مواجهه با حقیقت درونی هستند. پروانه در نهایت درمی‌یابد که آرامش و نور، در پذیرش خود و شنیدن صدای دل نهفته است و پرواز، معنایی فراتر از حرکت فیزیکی دارد؛ پروازی برای بودن، دیدن و زیستن با تمام وجود.

چرا باید کتاب آغوشی به رنگ صورتی را بخوانیم؟

این کتاب با روایت نمادین و شاعرانه‌اش، فرصتی برای تامل درونی و بازنگری در مفاهیم هویت، ترس، امید و پذیرش فراهم می‌کند. «آغوشی به رنگ صورتی» با بهره‌گیری از عناصر طبیعت و شخصیت‌های نمادین، خواننده را به سفری درونی دعوت می‌کند که در آن هر پرسش و تردید، گامی به‌سوی خودشناسی و آرامش است. این اثر برای کسانی که به دنبال داستانی کوتاه اما عمیق و الهام‌گرفته از زندگی و طبیعت هستند، تجربه‌ای متفاوت و تامل‌برانگیز رقم می‌زند. روایت کتاب، با تصویرسازی‌های لطیف و دیالوگ‌های کوتاه، فضایی می‌سازد که می‌تواند مخاطب را به اندیشیدن دربارهٔ معنای واقعی زیستن و شنیدن صدای درون ترغیب کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های نمادین، ادبیات معاصر فارسی و روایت‌های شاعرانه مناسب است. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ خودشناسی، پذیرش، عبور از ترس‌ها و یافتن آرامش درونی دارند، «آغوشی به رنگ صورتی» می‌تواند الهام‌بخش باشد. این اثر برای نوجوانان و بزرگسالانی که به دنبال داستانی کوتاه و تامل‌برانگیز هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب آغوشی به رنگ صورتی

«پروانه نزدیک‌تر شد. گل صورتی» در میانهٔ مه نازک نان انگار نه یک گیا، که نوری خم‌شده روی خاک بود. صدایی به‌نرمی نفس باد گفت: «می‌دونستم میای... دل‌هایی که صدای خودشون رو می‌شنون؛ دیر یا زود راهشون به اینحا می‌رسه»). ولی از حس دیده‌شدن قلب کوچکش لرزید. گل گفت: (هر دلی که صدا داره. شاید هنوز راهی در پیش داشته باشه... اما همین که شنیده می‌شه، یعنی نوری در راهه». پروانه زمزمه کرد: «چرا من؟ من که حتی نمی‌دونم باید کحا پرم»۰ گل صورتی» آرام تکان خورد و قطره‌ای نور از دل برگ‌هایش فروچکید. گفت: «تو آماده‌ای... برای رفتن به راهی که به خودت می‌رسه». پروانه پلک زد. برای لحظه‌ای همه‌چیز ایستاد... باده نور، تردید. در سکوتِ پس از آن حمله گل آرام چشم بست؛ ویکی از گلبرگ‌هایش لرزید... شبیه کسی که کسی را صدا می‌زند؛ نه با صدا، بلکه با ایمان.»