کتاب داستان من

کتاب الکترونیکی «داستان من» نوشتهٔ علی عظیمی اثری در قالب داستان بلند است که نشر متخصصان آن را منتشر کرده است. این کتاب با نگاهی به زندگی نویسنده و روایت خاطرات و تجربه‌های شخصی او، تصویری از زیست اجتماعی و خانوادگی در دهه‌های گذشته ایران ارائه می‌دهد. «داستان من» با زبانی صمیمانه و روایتی خودمانی، به بازخوانی دوران کودکی، نوجوانی و بزرگسالی می‌پردازد و تلاش می‌کند فراز و نشیب‌های زندگی را از زاویه‌ای نزدیک و ملموس به تصویر بکشد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب داستان من

«داستان من» نوشتهٔ علی عظیمی، روایتی خودزندگی‌نامه‌ای و داستانی است که در قالب ناداستان و با محوریت خاطرات و تجربه‌های زیستهٔ نویسنده شکل گرفته است. این کتاب در فضایی میان داستان و خاطره، به بازنمایی زندگی یک خانواده ایرانی در بستر تحولات اجتماعی و فرهنگی دهه‌های اخیر می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی بر روایت‌های پیوسته و گاه پراکنده است که هرکدام بخشی از زیست روزمره، دغدغه‌ها، شادی‌ها و تلخی‌های نویسنده را بازگو می‌کند. اثر حاضر با تمرکز بر جزئیات زندگی روزمره، روابط خانوادگی، مهاجرت از روستا به شهر، تجربه‌های کودکی و نوجوانی، و مواجهه با تغییرات اجتماعی، تصویری ملموس از زیست ایرانی در سال‌های پس از انقلاب و دوران جنگ ارائه می‌دهد. علی عظیمی در این کتاب، با بهره‌گیری از خاطرات شخصی و روایت‌های خانوادگی، تلاش کرده است تا پیوند میان فرد و جامعه را در بستر زمان به نمایش بگذارد. «داستان من» اثری است که میان خاطره‌نویسی و داستان‌پردازی حرکت می‌کند و با روایت‌های جزئی و گاه طنزآمیز، خواننده را به دنیای گذشته و تجربه‌های مشترک نسل‌ها می‌برد.

خلاصه داستان داستان من

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! روایت «داستان من» با بازگشت به کودکی نویسنده آغاز می‌شود؛ جایی که خاطرات تولد، زندگی عشایری و مهاجرت به شهر کرمان، نخستین تصاویر ذهنی را شکل می‌دهند. نویسنده با نگاهی جزئی‌نگر، از لحظه‌های تولد و دشواری‌های زایمان در فضای سنتی روستا می‌گوید و سپس به مهاجرت خانواده به شهر و مواجهه با دنیای جدید می‌پردازد. تجربه‌های نخستین سال‌های زندگی در خانه‌ای کوچک، آشنایی با همسایه‌ها، بازی‌های کودکانه و دغدغه‌های روزمره، بخش مهمی از روایت را تشکیل می‌دهد. در ادامه، خاطراتی از روابط خانوادگی، حضور شخصیت‌هایی مانند مجید (دوست و فامیل نزدیک) و تأثیر جنگ بر زندگی خانواده و محله، فضای داستان را عمیق‌تر می‌کند. نویسنده با اشاره به فقدان‌ها، دلتنگی‌ها و تأثیرات جنگ بر کودکی خود، تصویری از زیست اجتماعی آن دوران ارائه می‌دهد. روایت‌هایی از همسایه‌ها، آداب و رسوم، ترس‌ها و شادی‌های کودکانه، و مواجهه با پدیده‌هایی مانند تلویزیون، رادیو و تغییرات فرهنگی، لایه‌های مختلف داستان را شکل می‌دهد. اثر حاضر با حرکت میان خاطرات تلخ و شیرین، به تدریج به سال‌های نوجوانی و ورود به دنیای بزرگسالی می‌رسد. دغدغه‌های هویت، تلاش برای یافتن جایگاه در خانواده و جامعه، و مواجهه با واقعیت‌های زندگی، از جمله محورهای اصلی روایت هستند. نویسنده با زبانی نزدیک به ذهن کودک و نوجوان، تجربه‌های زیستهٔ خود را بازگو می‌کند و در خلال روایت، به نقد و بازاندیشی ارزش‌ها و باورهای اجتماعی نیز می‌پردازد. پایان‌بندی کتاب، همچنان در فضای خاطره و تأمل باقی می‌ماند و از افشای کامل سرنوشت شخصیت‌ها پرهیز می‌کند.

چرا باید کتاب داستان من را بخوانیم؟

این کتاب با روایت جزئیات زندگی روزمره و خاطرات شخصی، تصویری ملموس از زیست اجتماعی و خانوادگی در دهه‌های گذشته ایران ارائه می‌دهد. «داستان من» با تمرکز بر تجربه‌های مشترک نسل‌ها، امکان همذات‌پنداری و بازخوانی گذشته را برای خواننده فراهم می‌کند. اثر حاضر با پرداختن به موضوعاتی مانند مهاجرت، جنگ، روابط خانوادگی و تغییرات فرهنگی، فرصتی برای تأمل دربارهٔ هویت فردی و جمعی و تأثیر تحولات اجتماعی بر زندگی انسان‌ها به وجود می‌آورد. روایت‌های طنزآمیز و صادقانهٔ نویسنده، کتاب را به اثری خواندنی برای علاقه‌مندان به خاطره‌نویسی و ادبیات زندگی‌نامه‌ای تبدیل کرده است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به خاطره‌نویسی، ناداستان، روایت‌های خودزندگی‌نامه‌ای و کسانی که به دنبال بازخوانی تجربه‌های زیسته در بستر تحولات اجتماعی ایران هستند، مناسب است. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ هویت، خانواده، مهاجرت و تأثیر جنگ بر زندگی روزمره را دارند، این اثر می‌تواند جذاب و آموزنده باشد.

بخشی از کتاب داستان من

«آغاز سخن مشتاقانه منتظر بودیم تا بزرگ و بزرگ‌تر بشیم. آرزویی که هراندازه بزرگ و بزرگ‌تر می‌شی؛ کمرنگ و کمرنگ‌تر ميشه. تا به جایی می‌رسی که تقریباً راکد می‌مونی. چند سال آخر جوونی نسبت به اون بی‌تفاوتی؛ تا اینکه سی رو رد می‌کنی و آون‌موقع است که دیگه اون‌قدر تمایل نداری از سن‌وسال حرف بزنی و حتی اون‌قدر که هستی به زبون بیاریش. همین‌طور که جلوتر میری درگیر دنیای عجیب و چندوجهی بزرگسالی می‌شی... کابهس چهل؛ اولین مهموم تاخوتته ميتساليه. ابتچاست که خراتگاضی آرژوی باره مر کی: اینکه ای کاش دیرتر بزرگ می‌شدی و زمان این‌قدر سریع نمی‌گذشت... لابد آون چیزایی که منتظرش بودی اون‌قدر, ارزش این‌قدر عجله رو نداشتن... ولی چاره چیه؟... اين قانون طبیعته؛ تا آرزوها و شوق بزرگ شدن. انگیزه‌ای باشه واسه حرکت... حرکت بچه‌ای که باید مسیر شروع کرده رو طبق برنامه به انتها پونسوژت: چقدر سخته پذیرفتن اينکه هیچ اتقاق خارق‌العاده‌ای تو فردا نیست؛ حتی اگه هزار سال عمر کنیم و سخت‌تر از اون انتظار واسه چیزیکه هیچوقت قرار نیست بیاد... انگار تنها اتفاق فوق‌العاده همون تولده که روز اول اتفاق افتاده؛ یعنی چیزی که تا دم مرگ دنبالشی همون روز اول واسهت اتفاق افتاده و تو بی‌خبری. آره؛ زندگی... و معجزه‌ی زندگی پعنی همین لحظه؛ نه به ثانیه عقب. نه یه ثانیه جلو... و شاید بچگی یعنی همین... می‌خوام از روزایی بگم که برام خیلی عزیزن... روزایی که قانون طبیعت میگه دیگه‌هیچوقت برنمی گردن.وانگاراین دل آدمه که‌هیچ‌وقت قرارنیست.قرار بگیره... اون قانون خودشو داره... می‌خوام یه بار دیگه اون روزا رو زندگی کنم... فقط همین.»