کتاب یک تکه ماه

کتاب یک تکه ماه نوشتهٔ تینا دولت‌آبادی است. انتشارات متخصصان این کتاب را منتشر کرده است.

درباره یک تکه ماه

داستان‌های ایرانی بخش مهمی از میراث فرهنگی و ادبیات این سرزمین را تشکیل می‌دهند و همواره جایگاه ویژه‌ای در میان فرهنگ‌ها و تمدن‌های جهان دارند. این داستان‌ها که معمولاً با پیوندهای عمیق به تاریخ، باورهای دینی و فرهنگ‌های مختلف شکل گرفته‌اند، به‌خوبی قابلیت تأمل و تحلیل دارند. از شاهنامه فردوسی گرفته تا آثار معاصرتر مانند داستان‌های صادق هدایت و بزرگ علوی، هر کدام از این داستان‌ها روایتگر بخشی از زندگی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ایران هستند. در داستان‌های ایرانی، معمولاً ویژگی‌هایی چون حکمت‌ورزی، توجه به انسان و اجتماع، تمایلات فلسفی و اخلاقی وجود دارد که آن‌ها را از سایر ادبیات‌ها متمایز می‌کند. به‌عنوان مثال، در داستان‌های کهن، مانند مثنوی معنوی مولانا یا گلستان سعدی، می‌توان ردپای مسائل انسانی نظیر عشق، دوستی، بخشش، حکمت، و جست‌وجوی حقیقت را یافت. این موضوعات همواره در داستان‌ها به شکلی پیچیده و در عین حال ساده به تصویر کشیده می‌شوند. علاوه بر این، در داستان‌های معاصر ایران، چالش‌های اجتماعی و سیاسی و نابرابری‌های اقتصادی غالباً به‌عنوان موضوعاتی کلیدی مطرح می‌شود. به‌ویژه در آثار نویسندگانی چون صادق هدایت در بوف کور یا جلال آل‌احمد در غرب‌زدگی، می‌توان نقدهایی تند و صریح از وضعیت اجتماعی ایران را مشاهده کرد. این آثار به‌طور کلی نه‌تنها نمایانگر تحولات فرهنگی و اجتماعی ایران هستند، بلکه آن‌ها به‌عنوان ابزاری برای اندیشیدن به وضعیت انسان و جامعه در دوره‌های مختلف تاریخ عمل می‌کنند.

درباره انتشارات متخصصان

انتشارات متخصصان با توجه به تخصص چندین ساله در صنعت چاپ و نشر کتاب و داشتن شناخت کامل و جامع از بازار، اقدام به چاپ بالغ بر ۵۰۰۰۰۰ جلد کتاب در رشته‌های ادبی شامل شعر و داستان و رمان، روان‌شناسی، جامعه‌شناسی و رشته‌های مهندسی کرده است. آغاز کار انتشارات متخصصان به سال های ۸۵-۸۶ برمی‌گردد و در طول این سال‌ها به واسطهٔ تجربه و شناخت پذیرای چاپ کتاب بیش از ۲۰۰۰ نویسنده بوده است.

خواندن کتاب یک تکه ماه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب یک تکه ماه

«صدای رعد شوک بدی داد. رعد نبود، انگار که اسرافیل در صور دمید. صدای آخرالزمانی بود. دلم ریخت. ترالان هین بلندی کشید و سرها ناخودآگاه به سمت پنجره چرخیدند. با اینکه پرده حریر مانع از دیدن آسمان بود، اما برقی که گوشه آسمان را روشن می‌کرد، مثل فلاش دوربین عکاسی موسیو کارو چشم را می‌زد. زیر لبی گفتم: «چیزی نیست، انگار قراره سیل بیاد.» هما که در افکارش گیر کرده بود، ناخواسته بلند فکر کرد و گفت: «این مارش جنگه.»»