کتاب سرو چمان (جلد اول)

کتاب سرو چمان (جلد اول) نوشتهٔ آرش رجبی زاده است. نشر بید این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب سرو چمان (جلد اول)

کتاب سرو چمان (جلد اول) گزیده‌ای از سروده‌های شاعران معاصر ایرانی در قالب غزل و مثنوی با مضامین عاشقانه، اجتماعی، در مدح بزرگان ادبیات ایران زمین و ملی میهنی است که آرش رجبی زاده گردآوری کرده است. در این مجموعه اشعاری از شاعران معاصر «مصطفی بادکوبه‌ای هزاوه‌ای»، « فاطمه انصاری»، «رضا بلالی‌نژاد»، «حدیث فضلی»، «محمدزاد حسین‌گنجی» و «رضیه (راضیه) فرسوده قلاتی» آمده است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب سرو چمان (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سرو چمان (جلد اول)

«فردوسی

هلا ای بزرگِ خردمندِ راد

درودم ز جان بر روانِ تو باد

خردمندِ دانادل ای پیرِ توس

خداوندِ بس رستم و اشکبوس

خرَد چون چکیده‌ست از نامه‌ات

«شهِ نامه‌ها» گشته شهنامه‌ات

از آن جاودان در جهان زنده‌ای

که تخمِ خرَد را پراکنده‌ای

همه روزگارِ وطن تیره شد

چو تازی به خاکِ وطن چیره شد

«موالی» چو نامید ما را عرب

غم و درد آمد به‌جای طرب

چو دیدی که زخمیست قلب وطن

و خون بارَد از دیده‌ی مرد و زن

قلم در کَفَت خنجرِ تیز شد

ستم را نشان رفت و خون‌ریز شد

برون آمد از جانِ تو این سرود

تو گویی که ایران چنین گفته بود

«ز شیر شتر خوردن و سوسمار

عرب را به جایی رسیده ست کار؟

که تاج کیانی کنَد آرزو

تفو بر تو ای چرخِ گردون تفو»

سرودِ تو شد داروی دردِ ما

شفا داد دردِ زن و مردِما

چو شهنامه فرهنگِ ایران بوَد

دلِ دشمن از آن هراسان بوَد

مصطفی بادکوبه‌ای

****

مداد آرزوی من

من با مدادِ آرزو دنیای بی غم می‌کشم

از کوچه‌های عاشقی هر پیچ و هر خم می‌کشم

دلداده و افتاده از یار و نگارِ خویش را

باری دگر آرامِ جان همراه و همدم می‌کشم

آن را که بی‌خود گشته و زخمی زِ تیرِ عاشقی

من با مداد آرزو درمان و مرهم می‌کشم

بازارِ عشق این جا بُوَد این جا نه جای کسب بُد

بازارِ دل را نازنین دینار و درهم می‌کشم

این جا نه جای ناکسان این جا حریمِ عاشقان

من با حریمِ عاشقی تنها دو محرم می‌کشم

روزی چو من تنها شدی فریادِ خود با من بزن

از دیده‌های پُر ز خون من اشک و ماتم می‌کشم

این با تو گویم نازنین تنها نماند بر زمین

که این دولتِ عشق ست و من حوا به آدم می‌کشم

رضا بلالی نژاد»