کتاب طبیعی ترین شکل ممکن

کتاب الکترونیکی «طبیعی ترین شکل ممکن» مجموعه شعری سرودهٔ صبا محمودوند است. این اثر در خانه داستان چوک به چاپ رسیده است.

درباره کتاب طبیعی ترین شکل ممکن

مجموعه شعر طبیعی‌ترین شکل ممکن شامل اشعاری احساسی با تمرکز بر تجربه‌های شخصی و بازنمایی حس‌های مختلف شاعر است و به کاوش در احساسات انسانی می‌پردازد و با بهره‌گیری از طبیعت، مفاهیمی چون عشق، جنگ، زخم‌ها و امید را در بستر زبانی شاعرانه ترسیم می‌کند. مضامینی مانند مبارزهٔ قلبی و رابطه با جهان درونی و بیرونی در این اثر به چشم می‌خورد. 

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

کتاب طبیعی ترین شکل ممکن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران اشعار معاصر پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب طبیعی ترین شکل ممکن

«قلبم جوانه زد!

ریشههایش همۀ حسها را بلعید

گلبوتههایش کمندِ بیحسی افکند

بر وجود بیرَنگم،

نمیدانم میوهاش چیست

اما ویارِ این قلب، تو هستی

که دوخته شدي

به وطنِ یک مهاجر

و در بیحسی محض

رویاي بِشکاف، محال است که جدا کند تو را

از تار و پود قلبم،

گاه که وطن در قلبم اذان میخواند

بوي تو را میرساند

و در بیحسی محض

نمازم قضا میشود،

من تو را از خودت میخواهم

تا همۀ حسها را برایم رنگ کنی.»