کتاب گاهشمار هندیجان

کتاب گاهشمار هندیجان نوشتهٔ پوریا احیایی است. نشر سنجاق این کتاب را روانهٔ بازار کرده است؛ کتابی در باب یکی از شهرستان‌های استان خوزستان در ایران.

درباره کتاب گاهشمار هندیجان

هندیجان یکی از شهرستان‌های استان خوزستان در ایران است. مرکز این شهرستان، شهر هندیجان است. کتاب گاهشمار هندیجان نگاهی گسترده و ریزبینانه به تاریخ محلی هندیجان انداخته است که در آن، بخشی از چگونگی زندگی مادی و معنوی مردم شهر هندیجان را در گذشتهٔ نه چندان دور، یعنی قرن چهاردهم هجری (۱۳۵۸ - ۱۲۶۱ شمسی) به خوانندگان معرفی می‌کند. پوریا احیایی با تفکر و علاقهٔ خاصی که به زادگاه خود داشته، به این دورهٔ تاریخی حساس و پرحادثه که مردمان این دیار، تاریخ پر فرازونشیب آن را سپری کرده‌اند، پرداخته است. گفته شده است که تحقیق در زمینهٔ تاریخ محلی، نیاز به بررسی ابعاد گوناگون حوادث و اتفاقاتی دارد که در یک شهر، از زمان شکل‌گیری آن تا مقطعی خاص را شامل می‌شود. ویژگی مهم تاریخ محلی، پیوند آن با یک عرصهٔ جغرافیایی محدود و مشخص است و انگیزهٔ اصلی در نگارش چنین آثاری از عشق به زادگاه یا سرزمینی که به هر دلیل نسبت به آن علاقه به وجود آمده است، سرچشمه می‌گیرد. کتاب گاهشمار هندیجان ۱۲ فصل دارد.

خواندن کتاب گاهشمار هندیجان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب تاریخ محلی ایران (هندیجان) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گاهشمار هندیجان

«"راه‌های ارتباطی هندیجان"

یکی از عوامل مهم توسعهٔ اقتصادی هر منطقه، ایجاد و نگهداری راه‌ها و استفادهٔ بهینه از آنها در بهبود بخشیدن به وضع کشاورزی، صنعت و بازرگانی می‌باشد. در واقع می‌توان گفت بازرگانی از زمانی توسعه یافت که به وسیلهٔ راه‌های ارتباطی مطمئن، تولیدات و محصولات مورد نیاز جامعه به بهترین نحو و در کمترین زمان ممکن به بازار عرضه شده و در اختیار مصرف‌کنندگان قرار گرفت.

جلگهٔ هندیجان به چند وسیله، ارتباطات داخلی و اتصال خود را با شهرها و کشورهای اطراف برقرار می‌نمود که به طور کلّی به ۴ دسته تقسیم‌بندی می‌شوند:

حمل و نقل زمینی: این راه‌های خاکی، در اکثر مواقع سال، به خصوص زمان‌هایی که خبری از بارش باران نبود، در اکثر نقاط، قابل استفاده و مناسب اتومبیل‌رانی بودند. بدین مناسبت وسائل نقلیهٔ سواری برای حرکت در هر سوی آن قابل استفاده بودند که در نتیجهٔ آن، جاده‌های بین روستایی و بین شهری هندیجان ایجاد شدند.

حمل و نقل آبی: رودخانهٔ زُهرِه از میان اراضی هندیجان عبور می‌کند، لذا برای عبور به دو سمت آن مشکلات زیادی وجود داشت. تا پیش از تأسیس پُل‌ها، تنها با استفاده از «شناورها»، امکان دسترسی و ارتباط میان دو سمت رودخانه فراهم می‌شد. علاوه بر آن با توجه به موقعیت جغرافیائی ـ تجاری هندیجان و ارتباط دریائی با دیگر کشورها، شناورهای بزرگی نیز وجود داشتند که امکان حمل و نقل میان هندیجان و این کشورها را نیز فراهم می‌نمودند.

پُل‌ها: با توجه به وجود رودخانهٔ زُهرِه و عبور آن از میان اراضی هندیجان، علاوه بر جاده‌ها، پُل‌ها نیز نقش بسزایی در ایجاد ارتباط میان دو سمت رودخانه را ایفا می‌کردند که به تاریخچهٔ هر کدام از آنها خواهیم پرداخت.

حمل و نقل ریلی: در گذشته در ناحیهٔ هندیجان تنها یک خطّ‌آهن وجود داشت که آن هم در روستای سُوِیرِه تأسیس یافته بود و کار اصلی آن انتقال شن و ماسه از روستای سُوِیرِه به بندر معشور و اُمیدیه بود. نوجوانان آن منطقه از همین خطّ‌آهن برای جابه‌جا شدن میان مناطق معشور، اُمیدیه و سُوِیرِه استفاده می‌نمودند.»