کتاب امپراتوری اینکا

کتاب امپراتوری اینکا نوشتهٔ دنیس نیشی و ترجمهٔ فرید جواهرکلام است و گروه انتشاراتی ققنوس آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب امپراتوری اینکا

اینکاها امپراتوری خود را تاهوان‌تین‌سویو می‌خواندند، به معنی «سرزمین چهاربخش». تاهوان‌تین‌سویو در اوج شکوفایی خود بزرگ‌ترین امپراتوری بومی در نیمکره غربی بود، که پهنه آن سراسر سواحل غربی آمریکای جنوبی را با حدود چهار هزار کیلومتر صحراهای خشک ساحلی، فلات‌ها و دره‌های بادخیز، قله‌های مرتفع کوهستانی پوشیده از برف و بالاخره جنگل‌های پُر مِه دربر می‌گرفت. امپراتوری اینکا سرزمین‌هایی را دربر می‌گرفت که از نظر جغرافیایی و اقلیمی وضعی افراطی داشتند: به غایت سرد یا به غایت گرم. در قرن شانزدهم پدرو دِ سیه‌زا دِ لئون سرباز و وقایع‌نگار اسپانیایی اغلب بخش‌های این سرزمین را چنین توصیف کرده بود: «نامناسب برای سکونت انسان.» ولی باید دانست که چنین توصیفی کاردانی و تدبیر اینکاها را در آباد کردن سرزمین و شکوفا نمودن آن در نظر نگرفته است.

مشخص‌ترین سیمای سرزمین اینکاها سلسله کوه‌های آند است که بلندترین رشته کوه قاره‌های آمریکای شمالی و جنوبی به شمار می‌رود. کوه‌های آند امپراتوری اینکاها را از نظر جغرافیایی به سه بخش تقسیم می‌کردند: سواحل صحرایی، سرزمین‌های مرتفع، و بالاخره جنگل‌های آمازون. صحراهای ساحلی، خشک‌ترین صحراهای روی زمین بودند و هنوز هم هستند. با وجود نبودِ بارش باران، بومیان محلی، از جمله قبیله‌های موچیکا و چیمو، از رودخانه‌هایی که از کوه‌های آند به سوی مغرب جاری‌اند و به اقیانوس آرام می‌ریزند کانال‌کشی کرده و با احداث جوی‌هایی آب را از جویبارها به سوی کشتزارهای خود در نواحی صحرایی می‌رساندند.

خواندن کتاب امپراتوری اینکا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب امپراتوری اینکا

«صحراهای ساحلی اندک اندک ارتفاع گرفته به کوهستان‌های آند می‌رسیدند، جایی که خاستگاه نیرومندترین بومی‌های امپراتوری بود. قبایل چیمو، تی‌واناکو، هواری و اینکا، نسبت به مردم ساکن سواحل، امتیازهای بیش‌تری داشتند، زیرا به منابع اصلی آب نزدیک‌تر بودند. مثلا آن‌ها صرفاً با بستن آب از فراز کوهستان به روی دشمنان خود، همیشه می‌توانستند دشمنان خود را شکست دهند.

دامنه‌های کوهستان آند به صورت خطرناکی شیبدارند، ولی کشاورزان بومی این مشکل را نیز حل کردند، بدین ترتیب که در همان دامنه‌ها با کندن و تسطیح شیب کوه، زمین‌های هموار تراس مانندی ایجاد می‌کردند.

در ارتفاعاتِ کوه نزدیک به قله‌ها «پونا» یعنی فلات‌های پر آب و علفی وجود داشت. این پوناها بسیار مرتفع و بسیار سرد بودند به حدی که کشاورزی در آن‌ها امکان نداشت، ولی علف‌های پرپشت و انبوهی که در آن‌ها می‌رویید آهوان و چهارپایان دیگری به نام ویکونا را مجذوب خود می‌کردند. ویکوناها از رده و نژاد لاما یعنی شتر بی‌کوهانِ مخصوص آمریکای جنوبی بودند. و نیز چهارپایان دیگری به نام گواناکو که شبیه شتر بودند در علفزارها می‌چریدند. این حیوانات گوشتِ خوراکی و پشم مورد نیاز بومی‌ها را فراهم می‌کردند.

در بخش شرقی دامنه کوهستان‌های آند، جنگل‌های انبوهی وجود داشت که تا حوزه باتلاقی آمازون ادامه می‌یافت. باران‌های بسیار سنگین و رودخانه‌های خروشانِ بسیار تند این ناحیه پر آب، به صورتی بود که حتی برای بومیانی که در زندگی به آب و هوای طاقت‌فرسا عادت داشتند، ورود بدان‌جا را ناممکن می‌ساخت. در نتیجه این امر، طوایف جنگجو و خشنی که در جنگل‌های بارانی آمازون می‌زیستند، تنها مردمانی بودند که می‌توانستند در برابر تسلط اینکاها مقاومت نمایند.»