کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار)

کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار) گردآوری‌شده و نوشتهٔ علی محمدزاده است و انتشارات تحلیل‌گران عصر اطلاعات آن را منتشر کرده است. موضوع این کتاب بررسی هشت سال فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران دولت یازدهم و دوازدهم سال ۱۳۹۲ تا سال ۱۴۰۰ است.

درباره کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار)

کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار) سالشمار اخبار و اتفاقات مهم و تاثیر گذار از تیر ماه ۱۳۹۲ تا تیر ماه ۱۴۰۰ است و تلاش دارد برای هر خبر و اتفاقی که به‌نظر نویسندگان می‌رسید اهمیت و تاثیری در آیندهٔ خود داشته‌ است، تحلیل کوتاهی ارائه کند. قطعا اخبار و اتفاقاتی در این مدت از چشم نویسندگان کتاب دور افتاده‌است، اما خواننده محقق و علاقه‌مند با خواندن مطالب این کتاب با روند حرکت دولت، مجلس و دیگر نهادهای حاکمیتی در حوزه تصمیم‌سازی و شرایط بخش خصوصی در این هشت سال آشنا می‌شود و سیر حرکت جامعه اطلاعاتی کشور را در این سال‌ها رصد می‌کند.

کتاب دوم شامل بیش از سی گزارش تخصصی از بخش‌های مختلف صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور، چه در حوزه زیرساختی، چه خدماتی و چه محتوایی در کنار وضعیت اکوسیستم استارتاپی و کارآفرینی کشور است. این گزارش‌ها هم با همه کمبودها و نواقص محتمل، فتح بابی است برای مخاطبین و کارشناسان برای بررسی دقیق‌تر آنچه بر هر کدام از بخش‌های مختلف جامعه فناوری اطلاعات و ارتباطات و استارتاپی کشور گذشته است.

و در آخر و در کتاب سوم، مجموعه‌ای از گفتگوها با برخی از کارشناسان و تصمیم‌سازان دولتی و خصوصی و دانشگاهی است برای بررسی دستاوردها و کاستی‌های هشت سال دولت تدبیر امید.

تحلیلگران، روابط عمومی دولت یا مخالفینش نیستند. قرار نبوده که تنها از دستاوردها بگوید یا تنها منتقد باشد، تلاش کرده با رویکردی منتقدانه و منصفانه آن‌چه در این هشت سال بر ما گذشته را روایت کند و با اندک اطلاعاتی که شرایط را تحلیل کند و گاهی گوشه‌ای از حقیقت را، آن قدر که در توانش بوده، بیان سازد. 

خواندن کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران تاریخ معاصر ایران و علوم سیاسی در دوران معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب امیدواری بی تدبیر (جلد اول؛ سالشمار)

««وقتی همه در انتظار اعلام توافق بودند»، شاید بهترین جمله‌ای است که می‌توان درباره این سال گفت. عملا تا زمستان با هر که صحبت می‌کردی حواله‌ات می‌داد به پس از برجام! قرار بود برجام همه مشکلات دیگر مملکت را، سیاست‌گذاری‌ها، دشمنی‌ها، کمبودها و بی‌کفایتی‌ها را زیر سایه‌اش پنهان کند.

حجم امیدی که در جامعه به ضرب و زور رسانه‌های همسوی دولت پمپاژ می‌شد آن قدر بود که تا مدتی فشار آتش‌بار مخالفانش در صدا و سیما و رسانه‌های دیگر را تحت شعاع قرار دهد، اما نه برجام قرار بود عاقبت خوشی داشته باشد و نه قرار بود فشار بر فضای فناوری اطلاعات و ارتباطات و اکوسیستم نوپای استارتاپی کشور کم‌اثر شود.

هر دو طرف بر مسیر خود می‌رفتند و سطح تنش و امیدواری بود که در جامعه و خصوصا فعالان صنعت بالا می‌رفت، آن قدر که در الکامپ برفی سال ۱۳۹۴ برای اولین بار یک سالن کامل به استارتاپ‌ها اختصاص یافت و آن قدر استقبال از آن زیاد بود که در آن سالن جنبی با ارتفاع کم و نبود تهویه مناسب، جمعیت موج می‌زد.

حالا و از پس شش سال، از خیلی‌هاشان اثری باقی نمانده است اما جای سیلی آن امیدواری بی‌تدبیر روی چهرهٔ تک‌تک حاضران آن سالن تا سال‌ها باقی خواهد ماند.

تدکس کنار سواحل مرجانی کیش

جزیره کیش ابتدای سال ۱۳۹۴ در ۲ روز میزبان رویداد TEDx بود؛ رویدادی که به تبعیت از نام TED توجه بسیاری را به سمت خود جلب کرده بود. TEDx کیش از جهت برگزاری یک رویداد سروصداهای زیادی در ایران ایجاد کرد و به جز سخنرانی‌ها برنامه‌های متعدد دیگری هم در حاشیه آن برگزار شد. مهم‌ترین آنها جایزه‌ای بود که برای یک ایده برتر در نظر گرفته شده بود که در انتها این جایزه به استارت‌آپ Lendem تعلق گرفت. استارت‌آپی در زمینه قرض دادن اشیا و چیزهای مختلف به دیگران از طریق یک اپلیکیشن موبایل فعال است. سازمان منطقه آزاد کیش یکی از حامیان این برنامه بود. روسای دانشگاه‌ها هم در حاشیه آن نشستی برگزار کرده بودند. ویژگی دیگر این برنامه، حضور زنان به عنوان سخنران و بیان تجربه‌های جسورانه آنها در طول زندگیشان بود. از سمت دیگر سخنرانان خارجی هم وجود داشتند که به برنامه‌های خود بین صلح ایران با دشمن دیرینه خود، یعنی آمریکا تاکید می‌کردند. یکی از ایرانیان خارج نشینی که در این برنامه سخنرانی کرده بود، کاوه مدنی بود که بعدا هم به عنوان معاون سازمان محیط زیست به کشور بازگشت اما بعد از انتشار گزارش‌های مختلفی در حمله به او، از کشور خارج شد. تدکس کیش اولین رویدادی بود که با هدف بازگشایی دریچه انتقال تجارب در حوزه فناوری به صورت رسمی در ایران برگزار می‌شد. بعدتر البته و در زمانی که حمله به استارتاپ‌ها با کلمه رمز نفوذ بسیار رایج شده‌بود، برخی سخنرانان و برگزارکنندگان این رویداد از سوی بعضی رسانه‌ها و مراکز متهم شدند و عملا تا مدتها امکان برگزاری رویدادی در این سطح برای بخش خصوصی اکوسیستم استارتاپی فراهم نشد.

بازی بازی، تماشا

سال ۱۳۹۴ پژوهشی با عنوان «گزاره برگ بازی‌های دیجیتال در سال ۱۳۹۴» منتشر شد که بالاخره تعداد گیمرهای کشور ما را نشان می‌داد. بر این اساس ایران دارای ۲۳ میلیون بازیکن بازی‌های دیجیتال بود که به طور متوسط در هر روز ۷۹ دقیقه بازی می‌کردند؛ این یعنی درصد زیادی از جمعیت کشور اهل بازی‌های آنلاین و دیجیتال بودند. شرکت‌های ثبت‌شده بازی‌سازی در ایران طی سال ۹۴، بالغ بر ۱۱۶ شرکت بودند و تهران، شیراز، کرج، قم و مشهد از قطب‌های مهم بازی‌سازی در کشور به حساب می‌آمدند. آن زمان گران‌ترین بازی ایرانی ساخته‌شده بازی رایانه‌ای «جنون سیاه» مربوط به شرکت فن‌آوران توسن گام بود. همچنین از میان کل بازیکنان، ۶۳ درصد مرد و ۳۷ درصد زن بودند. این تعداد بازیکن درآمد ۴۶۰ میلیارد تومانی را برای این بازار جدید رقم زده‌اند که بیشترین سهم تامین‌کننده این درآمد، بازیکنان نوجوان بوده و زنان نیز تنها ۲۰ درصد این درآمد را تامین می‌کردند. ایران دارای ۹ میلیون بازیکن بازی‌های آنلاین بود و کلش آف کلنز در سال ۹۴، پنج میلیون و ۹۰۰ هزار بازیکن ایرانی داشته است.»