کتاب سلام بر وحی

کتاب سلام بر وحی نوشتهٔ سید مهدی شجاعی در انتشارات نیستان هنر چاپ شده است. کتاب سلام بر وحی داستانی دینی برای کودکان است تا با تاریخ اسلام بیشتر و بهتر آشنا شوند.

درباره کتاب سلام بر وحی

این کتاب ماجرای دو پسر کوچک است که فرزندان دختر رسول خدا هستند و پیامبر آن‌ها را بسیار دوست دارد. اما حسن (ع) و حسین (ع) بیمار شده‌اند و خانواده قرار است برای سلامتی‌شان روزه بگیرند. آن‌ها سه روز روزه‌داری می‌کنند و در پایان هر روز افطار مختصر خود را نیز به فردی نیازمند می‌بخشند. در داستان سلام بر وحی همچنین به شأن نزول آیاتی از قرآن کریم اشاره می‌شود.

خواندن کتاب سلام بر وحی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به کودکان علاقه‌مند به داستان‌های دینی پیشنهاد می‌شود. 

درباره سیدمهدی شجاعی

سیدمهدی شجاعی در سال ۱۳۳۹ در تهران به دنیا آمد. او شاعر، داستان‌نویس و روزنامه‌نگار ایرانی است که با دیپلم ریاضی، برای ادامهٔ تحصیل در رشتهٔ تئاتر وارد دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک شد. او در بدو ورود به دانشکده، گرایش کارگردانی تئاتر را برگزید و حدود ۳ سال نیز با همین گرایش پیش رفت و عموم واحدهای کارگردانی را پشت سر گذاشت. در این زمان که به ۲۰سالگی رسیده بود، از میان مسیرهای مختلف پیش رو، نویسندگی را به‌عنوان حرفه برگزید. به‌همین‌جهت از رشتهٔ کارگردانی به نمایشنامه‌نویسی و ادبیات دراماتیک تغییر جهت داد و همچنین با اعلام انصراف از ادامهٔ تحصیل هم‌زمان در رشتهٔ علوم سیاسی، علی‌رغم گذراندن عموم واحدهای مهم و اساسی، تمرکز خود را به‌طور ویژه در حوزهٔ داستان‌نویسی قرار داد.

او در سال ۱۳۷۶ اقدام به راه‌اندازی انتشارات کتاب نیستان کرد. انگیزه اصلی این حرکت معرفی و چاپ برگزیدگان ادبیات در حوزه‌های داستان، شعر و نمایشنامه بود. این پروژه در نهایت در سال ۱۳۸۰ با انتشار بیش از ۲۵۰ دفتر از هنرمندان معاصر خاتمه یافت.

سیدمهدی شجاعی سال‌ها سمت‌های اداری، فرهنگی و هنری داشته و آثاری را برای مخاطبان کودک و بزرگ‌سال نوشته و چاپ و منتشر کرده است. عنوان برخی از کتاب‌های مشهور او عبارتند از: «کشتی پهلوگرفته»، «ضریح چشم‌های تو»، «پدر، عشق، پسر»، « دموکراسی یا دموقراضه»، «آفتاب در حجاب»، «دست دعا، چشم امید» و «یعقوب‌ترین یوسف، یوسف‌ترین زلیخا».

عنوان «پدر ادبیات آیینی ایران» برای سیدمهدی شجاعی در نظر گرفته شده است.

بخشی از کتاب سلام بر وحی

«مدینه در سکوتی سرد و سنگین فرو رفته است. اهالی مدینه، خسته از یک روز کار و تلاش، به خانه‌های خود رفته‌اند و آرام گرفته‌اند. ستاره‌ها آسمان را زینت داده‌اند. زمین از نور ملایم و کمرنگ ماه که مثل حریری نازک بر روی خانه‌های کوچک و گلی مدینه پهن شده، روشنی گرفته است. مدینه خاموش و ساکت است و تنها صدایی که در این وقت شب، به مدینه زندگی میبخشد، طنین گامهای استوار پیامبر است. او کم‌کم به خانه علی نزدیکتر می‌شود. پیامبر را دو نفر از یارانش همراهی می‌کنند. آنان نیز در اندیشه نگرانی پیامبر هستند. نه فقط آن دو، بلکه همه مسلمانان می‌دانند که پیامبر چقدر حسن و حسین را دوست دارد. همه می‌دانند که پیامبر از ناراحتی حسن و حسین ناراحت می‌شود و از خوشحالی آنها شادمان است. همه می‌دانند که عشق پیامبر به این دو، فقط محبت یک پدربزرگ به دو نوه زیبا و شیرین نیست. محبتی است خدایی، عشقی است پیامبرانه. همه مسلمانان می‌دانند که از این کار پیامبر هم باید پیروی کنند و حسن و حسین را دوست بدارند.»