کتاب مزخرفات فارسی

کتاب الکترونیکی «مزخرفات فارسی» نوشتهٔ رضا شکراللهی در گروه انتشاراتی ققنوس چاپ شده است. آنچه در این کتاب می‌خوانید گزیده‌ای از یادداشت‌هایی کوتاه است که جنبهٔ آموزش عمومی دارند و طی چندین سال در روزنامه‌ها و رسانه‌هایی چون اعتماد، وقایع تهرانیه و ایسنا زیر عنوان «شیرینی زبان» منتشر و در سایت خوابگرد نیز بازنشر شده است.

درباره کتاب مزخرفات فارسی

 رضا شکراللهی، نویسنده، ویراستار متخصص ادبیات داستانی، فعال ادبی و سردبیر وبسایت خوابگرد، کوشیده است بدون وارد شدن به مباحث تخصصی، برخی ظرایف زبان فارسی روزمره را به زبان ساده و با کمی چاشنی طنز بیان کند. مهمترین هدف نویسنده توجه دادنِ کاربر عامِ فارسی زبان به فکر کردن به واژه‌ها و اصطلاحات و نیز نگارش پاکیزه و شیوا در این یادداشت‌ها بوده است. این کتاب شامل بریده‌هایی از مطالب کوچک است که هر کدام عنوان مخصوص به خود را دارند و "رضا شکراللهی" این عناوین را با شوخ طبعی و طنز انتخاب کرده و همین کار جذابیت متون را افزایش داده است.

در این کتاب مثال‌های زیادی از اشتباهات رایج در صحبت کردن و نوشتن فارسی وجود دارد؛ اشتباهاتی معمول که هر روز از جانب افراد و رسانه های مختلف به چشم می‌خورند. "رضا شکراللهی" تمام تلاش خود را به کار برده است تا هنگام آوردن این مثال‌ها هیچ گونه اشاره‌ٔ تاریخی همچون اتفاقات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را از قلم نیندازد تا مخاطب بتواند معنای مورد بحث را در سناریوهای روزمره بهتر درک کند. البته، در کتاب "مزخرفات فارسی" توالی تاریخی در توصیف این وقایع نادیده گرفته شده و موارد مختلف بر اساس موضوعات تدوین شده است. 

کتاب مزخرفات فارسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به نویسندگان، ویراستاران و علاقه‌مندان به زبان فارسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب مزخرفات فارسی

گردن نازکِ زبان مادری

خدمت و خیانتِ رسانه‌ها و مطبوعاتْ داستانی است که یکسره و پیوسته نقل می‌شود؛ هر بار از زبانی و هر بار با بیانی. یک سو ادیبان و استادان ادبیات در پناه فرهنگستان زبان نشسته‌اند که، جز برخی، اغلب نقد و کلامشان پر از باید و نباید است. یک سو هم برخی زبان‌شناسان ایستاده‌اند که در برابر هر تیر کوچکی که از این سو انداخته می‌شود، به قدرِ یک لشکر سپر بلند می‌کنند. هر دو کار خود را می‌کنند، به‌درستی. و همین بحث‌های همیشگی است که می‌تواند موضوع زبان را برای کاربران آن، از نویسندگان و روزنامه‌نگاران گرفته تا مردم، زنده نگه دارد.

چند سال پیش، یکی از دوستان ادبیاتیِ روزنامه‌نگار خیلی عتاب‌آلود نوشت که زبان فارسی زبان مادری اوست، پس هر جور دلش بخواهد آن را می‌نویسد. جمله‌ای سرراست با استدلالی ظاهراً کوبنده. اما درست مثل پدری خطاکار که فرزندش را با سیگار بسوزاند و بگوید: «فرزند خودم است، هر جور دلم بخواهد با او رفتار می‌کنم.» همان قدر سرراست و همان قدر کوبنده. نکته این است که زبان فارسی فقط زبان مادری او نیست، زبان مادری من و تو و ایشان و ما هم هست؛ میراثی هزارساله که خط آن در سیر تاریخ شکل گرفته و با فرازونشیب با خط عربی آمیخته شده است. خط امروز ما، با همهٔ شباهت ظاهری‌اش به عربی، خط هزارسالهٔ فارسی ماست با کاستی‌ها و آشفتگی‌هایی، که باید هم در حفظ و هم در اصلاح آن بکوشیم.

می‌توان سلیقه‌ای نوشت، می‌توان غلط نوشت، می‌توان بد نوشت، می‌توان هفت جمله با هفت فعل را تبدیل کرد به یک جملهٔ یک‌صفحه‌ای با یک فعل، می‌توان به آیین نگارش بی‌توجه بود، اما نمی‌توان کم‌سوادی یا تنبلیِ زبانی و آشفتگی در نگارش را گذاشت به حساب حقی که «خودم» بر گردن زبان مادری خودم دارم. این‌طور باشد، دیگر چه گردنی، چه مادری!