کتاب طناب و طناورز

کتاب طناب و طناورز نوشته رضا اسماعیلی زین‌آباد و مسعود کوثری است. این کتاب را انتشارات نگاران سبز منتشر کرده است. این کتاب به ورزش طناب زنی از ۷ سال تا ۷۰ سال می‌پردازد.

درباره کتاب طناب و طناورز

نیاز به ورزش در جهان امروز بر هیچ‌کس پوشیده نیست. بدون تردید گرایش به بهبود و توسعه آمادگی جسمانی در جوامع امروز رو به افزایش است. تحقیقات نشان می‌دهد که تمرینات منظم و مداوم در افزایش طول عمر و البته کاهش بروز حملات قلبی و عروقی و بهبود تندرستی فرد تاثیر فراوانی دارد. از آن‌جا که مشکل کمبود وسایل ورزشی همواره نگرانی‌هایی را در پرداختن به این امر مهم به‌وجود آورده است، لزوم دستیابی به وسایل ارزان قیمت و کارآمد همواره احساس شده است. کتاب طناب و طناورز گامی یاری‌‌دهنده و پاسخی به نیاز همه افراد بوده و با مطالعه آن، این نگرانی را حل خواهد کرد. 

رشته طناب‌زنی اکثر فاکتورهای آمادگی جسمانی را دارا بوده و موجب بهبود استقامت عضلانی، قدرت انعطاف‌پذیری، هماهنگی حرکتی، چابکی، تعادل و افزایش اعتماد به نفس می‌شود. در این رشته ورزشی بالغ بر ۸۰۰ تکنیک و روش هیجان‌انگیز به ثبت رسیده است. تاثیر فوق‌العاده رشته طناب‌زنی بر دیگر ورزش‌ها باعث گرایش قهرمانان بزرگ دنیا به سمت و سوی طناب‌زنی و استفاده از طناب شده است.

خواندن کتاب طناب و طناورز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ورزش طناب زدن پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب طناب و طناورز

طناب‌زنی برای چندین سال متمادی در سراسر جهان تمرین می‌شده و در چین قدیم، این بازی تحت‌ عنوان یکی از ورزش‌های مورد علاقه در مراسم جشن سال نو بوده است. یونانیان، اوایل پیدایش تمدن غربی، طناب‌زنی می‌کردند. در دوران عصر طلایی، نقاشان متعددی تصاویری از کودکان در حال طناب‌زنی، می‌کشیدند. در سراسر جهان بچه‌ها، مشت‌زن‌ها‌(بوکسورها)‌، فیزیوتراپیست‌ها به همراه مریض‌هایشان و تمام ورزشکاران از طناب به‌عنوان تفریح بازی، سلامتی و هماهنگی استفاده می‌کردند. اما به نظر نمی‌رسید که به توسعه این فعالیت به مانند یک ورزش واقعی پرداخته شود و حتی در پایان دهه ۶۰ دیگر حرفی راجع به طناب‌زنی مطرح نمی‌شد، البته همه شیوه‌ی طناب‌زنی را می‌دانستند.

ریچارد سندالی، که در بولدر‌(واقع در کلرادوی امریکا)‌زندگی می‌کرد، از این قاعده مستثنی نبود. از آن‌جایی که وی بازیکن فوتبال بود، مربی‌اش از او می‌خواست‌(تاکید داشت)‌ تا روی وضعیت فیزیکی‌اش کار کند. وقتی ریچارد از مربی‌اش می‌پرسید«چطور می‌توانم این کار را انجام دهم؟» مربی‌اش در پاسخ می‌گفت: «می‌توانی از بین بالا و پایین رفتن از پله‌های استادیوم به مدت یک ساعت یا طناب زدن به مدت 15 دقیقه، یکی را انتخاب کنی» جواب این سوال مشخص بود، از آن‌جایی‌که ریچارد بازیکن فوتبال بود و طناب‌زنی بازی دخترانه محسوب می‌شد، او به بالا و پایین رفتن از پله‌ها پرداخت و این‌کار را انجام می‌داد تا این‌که بارش برف سطح پله‌ها را لغزنده کرد و برای او مشکل جدی پیش آورد، در نتیجه وی به پرش با طناب روی آورد. اما پس از گذشت مدت زمان کمی، دیگر برای او استفاده از طناب و انجام حرکات ساده و تکراری جذابیتی نداشت. در نتیجه ریچارد در بین تمریناتش به حرکت ضربدری، حرکت از جناحین، دو‌ضربی و سه‌ضربی روی آورد. جلسات تمرین وی هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی افزایش یافت و به جذابیت آن افزوده شد. تعداد ترفندها (مهارت‌های به‌کار‌گیری طناب) افزایش یافت و چون او معلم ورزش بود، فکر کرد وقت آن است که ورزش طناب‌زنی را به شاگردانش معرفی کند. شاگردانش از طناب و مهارت‌های آن هیجان‌زده شدند و در طناب‌زنی انفرادی شروع به ابداع مهارت‌های جدید نمودند. آن‌ها از طناب‌های بلند و دوبل هندی نیز استفاده می‌کردند، یعنی در یک کلام ورزش طناب‌زنی متولد شد. در اوایل دهه ۷۰، ریچارد سندالی شروع به گسترش طناب‌زنی در سراسر ایالات متحده امریکا و بعد از آن در سراسر جهان نمود. هر جا می‌رفت، صدها طناب‌باز، با خود می‌برد و در آن‌جا به وی اسکان و غذا می‌دادند و به او این امکان داده می‌شد تا بعد از کار، طناب‌هایش را بفروشد تا هزینه سفرش جبران شود. اما پولی را که از این کار عایدش می‌شد، صرف گسترش طناب‌زنی می‌کرد. سپس با دانش‌آموزان خود تیم نمایش طناب‌زنی را تشکیل دادند و دسته جمعی به تمام دنیا سفر می‌کردند.