کتاب طنین کوهستان

کتاب طنین کوهستان نوشته لارن ولک و ترجمه نازلی نصرالهی است. کتاب طنین کوهستان را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب طنین کوهستان 

همه چیز از سال ۱۹۳۳ شروع می‌شود. زمانی که اِلی و خانواده‌اش پس از بحران اقتصادی خانه و زندگی‌شان را از دست می‌دهند و برای شروع یک زندگی تازه به کوهستان اِکو می‌روند. استر، خواهر الی از کوه متنفر است اما اِلی عاشق زندگی کردن در کوهستان می‌شود.

 او در کوهستان آزاد و رهاست و رمزورازهای آن را پیدا می‌کند. اما همه چیز ساده نمی‌ماند، پدرش دچار حادثه می‌شود و نیاز به درمان دارد، یک نفر برایش در گوشه و کنار کوهستان هدیه می‌گذارد، او با کیت، جادوگر تنها روبه‌رو می‌شود، دوست تازه‌ای پیدا می‌کند. اگر طبیعت را دوست دارید این کتاب شما را به قلب کوهستان می‌برد.

خواندن کتاب طنین کوهستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کودکانی که قصه دوست دارند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب طنین کوهستان

مادربزرگ ساکت، سگ تودل‌برویی به اسم کَپریکورن بود. او هم همان‌جا و در همان شرایطی به دنیا آمد که من به دنیا آمدم: شهری که در آن پدرم خیاط و مادرم معلم موسیقی بود و پیش از سقوط بازار سهام، که باعث شد تقریباً همهٔ مردم فقیر شوند، ما مجبور شدیم برای زندگی کردن به کوهستان اِکو بیاییم.

وقتی زندگی‌مان کم‌کم داشت به‌سمت بدبختی می‌رفت، از پدرم پرسیدم: «کی سقوط کرده؟»

پدرم گفت که خیلی از مردم با پولشان شرط‌بندی کردند و وقتی احساس کردند ممکن است پولشان را از دست بدهند، ترسیدند و همین باعث شد پول بیشتری از دست بدهند و فقیر شوند و ما هم همراهشان فقیر شدیم. 

یادم می‌آید سرم را بالا گرفتم و به پدرم نگاه کردم، چون انتظار توضیح بیشتری داشتم. «نمی‌فهمم! ما با پولمون شرط‌بندی کردیم؟»

سرش را به علامت نه تکان داد.

«پس چرا ما هم پولمون رو از دست دادیم؟»

«ما که یک‌دفعه پولمون رو از دست ندادیم، اما مردمی که هیچ پولی ندارن نمی‌تونن به خیاط دستمزد بدن که براشون لباس بدوزه و وقتی لباس‌هایی رو که از قبل دارن هنوز می‌تونن استفاده کنن، لباس جدید نمی‌خرن.»

پدر من خیاط فوق‌العاده‌ای بود. لباس‌هایی که می‌دوخت مثل پوست دوم چفتِ بدن می‌شد و برگ‌ها وگل‌هایی که روی لبه‌ها و سرِ آستین‌های لباس گلدوزی می‌کرد فراتر از طرح‌های زیبا بود. چیزی بود مثل امضا زیر تابلوهای نقاشی.

گفتم: «اما مامان که معلمه. منظورت اینه که مردم الان این‌قدر فقیر شدن که نمی‌تونن مدرسه برن؟» 

پدرم دوباره سرش را به علامت نه تکان داد. «نه منظورم این نیست. دقیقاً برعکس. الان، موسیقی بیشتر به همه یه‌عالمه کمک می‌کنه. اما متأسفانه وقتی یه مدرسه‌ای به مشکل برمی‌خوره، موسیقی جزء اولین درس‌هاییه که حذف می‌شه. تازه ما تنها کسانی نیستیم که از اینجا می‌ریم. نصف شهر از اینجا رفته‌ان تا با یکی از اقوامشون زندگی کنن یا فقط... فقط رفته‌ان. تا توی جاده زندگی کنن و توی اون شرایط سخت، دنبال کار بگردن. که معنی‌ش اینه که دیگه بچه‌های زیادی توی مدرسه نیستن و دیگه به همهٔ معلم‌هایی که قبلاً داشتن نیازی ندارن.»

به مادرم نیاز نداشتند.

و به این ترتیب، اول مغازهٔ پدرم را از دست دادیم، بعد خانه‌مان را و آخر هم زندگی‌ای را که همیشه داشتیم.

آن موقع بود که کلمهٔ دیگری را یاد گرفتم که مردم وقتی دربارهٔ سقوط بازار سهام حرف می‌زدند، آن را به کار می‌بردند: رکود. رکود بزرگ. یعنی چیزی مخوف و تاریک.