نظرات کاربران درباره کتاب به خاطر بوفالوها

ازاونجایی که با شخصیت داستان خیلی حس نزدیکی داشتم ،حرف ها واحساساتش کاملا برام قابل ملموس ودرک بود وبی نهایت ازین نزدیکی لذت بردم .لحن بیان خیلی صمیمی وروان ودوست داشتنی بود ،داستان خیلی کشش داشت طوری که پیوسته خوندمش .وخیلی اتفاقای داستان غافل گیر کننده بود .پایانشو هم خیلی دوس داشتم . درکل بنظرم قلم خیلی پخته ای داشتن .داستان طوریه که آدمو به تفکر وامیداره ،لطفا بدون قضاوت بخونین . واین جمله ی دوست داشتنی داستان : عشق گرمه وزیباست ومیتونه این رنجو کم کنه ....

یه کتاب فوق‌العاده که یه بار خواندنش کافی نیست و خیلی ذوق کردم که نویسندگان معاصر کشورم چنان قلم جذابی دارند

به خاطر بوفالوها به قدری جذاب بود که همه‌اش رو یک‌نفس خوندم و بین خوندنش حتی نیم‌ساعت هم فاصله نیفتاد. روون و پرهیجان و ماجراجویانه بود و نمی‌شد کنارش گذاشت. داستانش هم به نحوی رئالیسم جادویی بود و سبک خاصی داشت. داستان در مورد پسر جوونیه که به شهرهای مختلف ایران سفر می‌کنه و ماجراهای عجیبی براش رخ می‌ده؛ اما نویسنده طوری داستان رو نوشته که انگار هیچ‌کدوم از این اتفاقات عجیب نیستن!

بعد از مدت ها دوباره داستان خوندن رو شروع کردم و خیلی خوشحالم که انتخاب درستی کردم. کتاب فوق العاده ای بود . آثاری که جملات موندگار توی ذهنمون حک میکنن یعنی با وجودمون ارتبط عمیقی برقرار کردند. این جمله از کتاب خیلی توی رهن من موندگار شده: “ عشق زیباست و میتونه به این رنج پایان بده”

نگارش و توصیف دغدغه ها و تصورات و حتی کنجکاو کردن خواننده جالب بود اما رها کردن خواننده و منفعل گذاشتن او با کلی جالب نبود . اینکه راز ایدا چی بود؟ چرا سهیل رو کشت؟ و چرا وقتی گم شد از خانه فالگیر بیرو امد؟ و کلی سوال دیگه که به ابهام داستان بیشتر کمک میکنه

اتفاقات پسری که در جاده و سفر داخل کشوره. ایرانی کم پیش میاد بخونم ولی این یکی با بقیه فرق داشت.توش کلیشه، اعتقادات و حرفای تکراری ایرونی مدل نداشت.ایده خوب و قلم خوب

کتاب پر کشش و جذابیه از اون داشتانایی که توش پر از حرفه

میشه فهمید خیلی از لحظه ها واقعا زندگی شده حس صداقت و طرز نگاهش برام خوشایند بود کتاب راحت و قشنگیه

بسیار عالی بود. فقط ای کاش متن یک بار ویرایش صوری می‌شد.

سهیل در فرار و جستجوی معنای زندگی، و در فرار و تسکین از اضطراب وجودی دست به سفر میزنه؛ همزمان با جسمش، روح بیقرارش هم به پرسشگری رو میاره که نتیجش میشه: تناقض؛ تناقضی که در ذات زندگی ما، و نتیجه تقابل انسان معنا جو و جهان ساکت و خاموشه. اما مهم اینه که آدم عصیانگر با شجاعت تمام به تناقض وفادار میمونه، به هیچ شکلی انکارش نمیکنه، مثل اورفئوس آگاهانه با تاریکیِ جهان رو در رو میشه، بهش خیره میشه، با هنر به اعماقش سفر میکنه و این تسکینش میده. بقول سهیل دلیل پرطرفدار بودن ماهی قرمز تو حوض آبی، تسکینه حاصل از رودررویی با تناقض قرمز و آبیه. این تسکین حکایت این جمله نیچه نیست؟ که میگه: "به روشنی دیده می شود که اصلی ترین مسئله در آسمان و زمین "اطاعت کردن به مدتی طولانی و در جهتی معین" است. چون با گذشت زمان چیزی از آن حاصل می شود مانند تقوا، موسیقی، رقص، منطق و خرد، چیزی که مایه شکوفایی است، چیزی پالایش یافته، دیوانه وار و ملکوتی که به خاطر آن، زیستن بر روی زمین به زحمتش می ارزد." و آن چیز پالایش یافته در زندگی سهیل -نه امری متعالی خارج از زندگی- کتاب بخاطر بوفالوهاست. و اما عشق: زندگی همانطور که شوپنهاور میگه، پوچ و بی معنا، پر از هرج مرج و پر از درده؛ یا بقول سهراب گیاه تلخ افسونی است که بخاطرش هبوط کردیم، ولی وقتی بهش رسیدیم، به پاس این همه همراهی، زهر دوزخیش را با نفسمان آویخت. از طرفی مرگ هم ترسناک و دردناکه. پس بقول سهیل: حالا که ما گرفتار شدیم، ولی حق نداریم برای تسکین پوچی، کس دیگری را به این زندگی دعوت کنیم. اما در این میان عشق همانطور که کامو و البته سهراب -در ادامه مسیرش- میگن -اگر که ی عشق همیشگی بشه -اگر که عشق به سهراب بشه -اگر که عشق به ی دوست قدیمی بشه -اگر که عشق ی زوج بوم گردون بشه -اگر که عشق به ی دیوانه آزاد و دیوانگی آزادانه بشه -اگر که عشق به انسانها و حق زندگیشون بشه -اگر که عشق به بوفالوها وحق زندگیشون بشه -اگر که عشق به ی جوانمرد بشه -اگر که عشق به آیدا بشه گرم و زیباست، و درد رو پایان میده؛ به قول نیچه به زحمت زیستن می ارزه؛ اگرچه جوانی، زیبایی و آزادیمون رو میسوزونه. درست مثل عشق شاپرک زیبا به آتش. یاد باد آن که رُخَت شمعِ طَرَب می‌افروخت وین دلِ سوخته پروانهٔ ناپروا بود