نظرات کاربران درباره کتاب از نگاه مولوی

خانم مهتاب با شما هم‌نظرم که مولانا رو ورای دین و مذهب میشه فهم کرد. اگر اینگونه نبود که او هم همچون انبوه فقهای مسلمان تنها برای معدود مسلمانانی علاقه‌مند به دین‌پژوهی، شناخته‌شده بود. حتی فکر میکنم توجه به این چیزها ما رو از فهم حقیقت مولانا دور میکنه و به ترکستانی میبره که خیلی‌ها از جمله نویسنده‌ی همین کتاب رو برده. در جواب آقای محمد: برادرانه توصیه می‌کنم اگر می‌خواهید از درون مولانا در حد وسع توشه‌ای بردارید، به این صورت‌ها کمتر توجه کنید. خود مولانا بارها این مفهوم رو در مثنوی آورده که دانسته‌ها و باورها می‌توانند حجابی برای دیدن درون باشند. ای بسا هندو و ترک همزبان / ای بسا دو ترک چون بیگانگان پس زبان محرمی خود دیگر است / همدلی از همزبانی بهتر است اگر عمیقتر ببینید متوجه می‌شوید که چیزی که ما به عنوان عرفان اسلامی می‌شناسیم، در معنا، نزدیکی بسیاری با انواع عرفان‌ها در میان مردمان غیرمسلمان در زمان‌های محتاف دارد. مثلن شباهتی که بسیاری از مولوی‌پژوهان میان فهم مولانا از هستی و آموزه‌های ذن-بودیسم دیده‌اند، به مراتب بیشتر از شباهت این فهم با جهان‌بینی فقهای مسلمان است. مولانا عشاق فراوانی در میان غیرمسلمانان و حتا خداناباوران دارد. قطعن آنها در این انسان بزرگ، آنچه شما ذکر کردید رو اصل ماجرا ندیده‌اند. درد وجودی انسان اگر با صورت دین قابل حل یود که دیگر نیازی به مولانا نبود. این درد هم میان همه‌ی انسان‌ها فارغ از اعتقادات دینی مشترکه. پس بِدان این اصل را ای اصل‌جو / هرکه را درد است، او بُرده‌ست بو هرکه او بیدارتر، پُردردتر / هرکه او آگاه‌تر، رُخ زردتر

بسیاری در طول تاریخ، مثنوی‌ معنوی او را قرآن به لفظ پهلوی دانسته‌اند. در هر حال مولوی هم، در سه اثر اصلی و شاخص خود یعنی مثنوی که یک منظومه عرفانی تعلیمی است و دیوان شمس تبریزی که بزرگترین و عظیم‌ترین مجموعه غزل عرفانی به زبان فارسی است و فیه ما فیه شاخص‌ترین اثر نثر خود، به شیوه‌های گوناگون به قرآن و تعالیم این کتاب آسمانی اشارات بسیار دارد. گفته‌اند: هرچند که مولوی هیچگاه حافظ قرآن بودن را به عنوان امتیازی برای خود پیش نمی‌کشد، اما چنانچه او را در این زمینه مثلاً با حافظ مقایسه کنیم، بدون شک مولوی را بیش از حافظ، حافظ قرآن خواهیم یافت حافظی که می گوید ؛ صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم