نظرات کاربران درباره کتاب باخه یعنی لاک‌پشت

خیلی کوتاه بود اما خوب بود

«باخه یعنی لاک‌پشت» داستانهای کوتاهی است از آدم‌های آشنای دور و برمان. ارتباط شخصیتهای داستانها با یکدیگر در عین مستقل بودن از جذابیت‌های این مجموعه داستان محسوب میشود. ضمن اینکه از قلم روان و دلنشین نویسنده نیز نباید غافل شد.

ایده کلی داستان که هر داستان کوتاه یه ردی از داستان کوتاه قبلی توش بود رو دوست داشتم ولی به نظرم چند تا نقطه ضعف اساسی داشت ۱- همه ی شخصیت ها شبیه هم بود، اغلب زن ها داستان شکست خورده و تحت ظلم قرار گرفته و همه ی مردها سرکوب گر و بی بند و بار یا زورگو. انگار نویسنده دل پری از مردها داشته و همه ی زن ها دور و برش ضعیف بودن ۲-خیلی از جاها داستان باورپذیر نبود و یا مقدمه چینی درستی براش انجام نشده بود مثلا در داستان اول چرا باید یه جیب بر بره دانشگاه درس بخونه و تحصیلات داشته باشه و همه ی دخترای دانشگاه بخوان که باهاش ازدواج کنن؟ چرا در داستانی که مادر رادین می ترسه همسرش متوجه خیانتش بشه اصلا همسرش بویی نبرده و علت توهم زدن مادر رادین مشخص نیست تو دنیای امروز خیلی قابل باور نیست پدر و مادری خودشون برن برای دخترشون خونه مجردی بگیرن چون قدش کوتاس یا اصلا چطور شد که یهو مرد همسایه تصمیم گرفت چای بیاره برای دختره تو داستان مرد دستفروش مردی که اینقدر زحمت میکشه و میره اون سر شهر تا تو ترمینال لباس بفروشه چطور دزدی میکنه؟ اگه میخواست دزدی کنه چرا پس کار هم میکرد؟ مگه میشه یه پدری دخترش تو شهر خودشون درس بخونه و پدر متوجه نشه و خیلی موارد دیگه ۳- خیلی وقتا مجبور میشدم چند بار یه صفحه رو بخونم تا بفهمم کی به کیه چی به چیه و باز هم کامل متوجه نمی شدم. مثلا تو داستانی که نیما به تبسم خیانت میکنه متوجه نمیشیم چرا نیما این کار رو می کنه و از کجا راز دوست تبسم رو فهمیده و تکتم از کجا اومد این وسط ۴- شخصیت های داستان خیلی زیاد بودن و گاهی فقط در حد یه اشاره بهشون شده بود و باعث می شد خواننده اصلا متوجه علت کنش ها و واکنش های اونها نشه

چندان اهل خواندن داستان‌های ایرانی نیستم. چندتایی کتاب از گلی ترقی و عباس معروفی و تک و توک کتاب از نویسندگان دیگر. مدت‌ها بود به پاس آشنایی و رفاقتی که در دنیای مجازی با سرکار خانم اشرفی داشتم مشتاق خواندن کتاب ایشان بودم. تا امروز که توانستم کتاب را در اپلیکیشن طاقچه پیدا کنم و بخوانم. حقیقتا جذب این کتاب شدم. کتابی متشکل از داستان‌هایی جدا ولی مرتبط. داستان‌‌هایی با نثری روان و پیوسته که با وجود فلش‌بک‌های گاه و بیگاه، خواننده را سر در گم و گیج نمی‌کنند. اطلاعات داستان با چنان ظرافتی در طول داستان‌ها و به تدریج به خواننده منتقل می‌شود که او بدون آن که تکلفی حس کند، با محیط داستان و اشخاص آشنا می‌شود. علاوه بر زیبایی‌های ادبی و نگارشی، مضامینی انسانی چون تنهایی، فقر، عشق، مظلومیت زن و... در داستان‌ها به کار گرفته شده‌اند و بار معنایی داستان‌ها را بالا برده‌اند. مشکلی که در کلیت کتاب به نظر من وجود دارد، تلخی زیاده از حد داستان‌ها است که کم‌کم موجب یک‌نواختی داستان‌ها می‌شود. داستان‌ها کوچکترین کورسویی از شادی و امید ندارند و فضای آنها کاملا شبیه و همانند یکدیگر است. در هر حال، کتاب خوبی است و خواندن این کتاب را به دوستان و دوست‌داران داستان‌های کوتاه و اجتماعی توصیه می‌کنم.