نظرات کاربران درباره کتاب دو روز مانده به پایان جهان

مادرم خواب دید که من درخت تاکم. تنم سبز است و از هر سرانگشتم، خوشه‌های سرخ انگور آویزان. مادرم شاد شد از این خواب و آن را به آب گفت. فردای آن روز، خواب مادرم تعبیر شد و من دیدم اینجا که منم باغچه‌ای است و عمری‌ست که من ریشه در خاک دارم. و ناگزیر دستهایم جوانه زد و تنم، ترک خورد و پاهایم عمق را به جستجو رفت. و از آن پس تاکی که همسایه‌ی ما بود، رفیقم شد. و او بود که به من گفت: همه‌ی عالم می‌روند و همه‌ی عالم می‌دوند، پس تو هم رفتن و دویدن بیاموز. من خندیدم و گفتم: اما چگونه بدویم و چگونه برویم که ما درختیم و پاهایمان در بند! او گفت: هر کس اما به نوعی می‌دود. آسمان به گونه‌ای می‌دود و کوه به گونه‌ای و درخت به نوعی. تو هم باید از غورگی تا انگوری بدوی. و ما از صبح تا غروب دویدیم. از غروب تا شب دویدیم و از شب تا سحر. زیر داغی آفتاب دویدیم و زیر خنکی ماه، دویدیم. همه‌ی بهار را دویدیم و همه‌ی تابستان را. وقتی دیگران خسته بودند، ما می‌دویدیم. وقتی دیگران نشسته بودند، ما می‌دویدیم و وقتی همه در خواب بودند، ما می‌دویدیم. تب می‌کردیم و گُر می‌گرفتیم و می‌سوختیم و می‌دویدیم. هیچ کس اما دویدن ما را نمی‌دید. هیچ کس دویدن حبّه‌ی انگوری را برای رسیدن نمی‌بیند. و سرانجام رسیدیم. و سرانجام خامی سبز ما به سرخی پختگی رسید. و سرانجام هر غوره، انگوری شد. من از این رسیدن شاد بودم، تاکِ همسایه اما شاد نبود و به من گفت: تو نمی‌رسی مگر اینکه از این میوه‌های رسیده‌ات، بگذری. و به دست نمی‌آوری مگر آنچه را به دست آورده‌ای، از دست بدهی. و نصیبی به تو نمی‌رسد مگر آنکه نصیبت را ببخشی. و ما از دست دادیم و گذشتیم و بخشیدیم؛ همه‌ی دار و ندار تابستان‌مان را. *** مادرم خواب دید که من تاکم. تنم زرد است و بی‌برگ و بار؛ با شاخه‌هایی لخت و عور. مادرم اندوهگین شد و خوابش را به هیچ‌کس نگفت. فردای آن روز اما خواب مادرم تعبیر شد و من دیدم که درختی‌ام بی‌برگ و بی‌میوه. و همان روز بود که پاییز آمد و بالاپوشی برایم آورد و آن را بر دوشم انداخت و به نرمی گفت: خدا سلام رساند و گفت: مبارکت باد این شولای عریانی؛ که تو اکنون داراترین درختی. و چه زیباست که هیچ کس نمی‌داند تو آن پادشاهی که برای رسیدن به این همه بی‌چیزی تا کجاها دویدی! از متن کتابِ عزیز 😊 پ.ن 1 :که چنین خوب چرایی؟؟!! پ.ن 2 : گمانم در شب های ماه مبارک می چسبد زیاد....

«اگر به شما بگن ، تنها دوروز از عمرتان مانده و جهان بعد از این دو روز از بین میرود ، چه حالی میشید ؟... چه کارایی انجام میدید؟!.. محشر بود محشر . اگه از این کتاب خوشتون اومد پیشنهاد میکنم فیلم «فاجعه ی جغرافیایی »رو هم ببینین توی همین مایه هاست .

ما همه ماهیانیم، بی تابِ دریای دوست. __________ لطافت از واژه واژه ی این کتاب می چکد.. یاد این بیت می افتم : برگ درختان سبز در نظر هوشیار هر ورقش دفتری ست معرفت کردگار هر برگ درختی ما را به یاد خالق عظیمش می اندازد و هر برگ این کتاب نیز ما را به معرفتی از خدا می رساند حتی اگر این معرفت به قدر یک قطره اشک، کم باشد.

بینهایت کتاب زیبا و کاملی هس . پرمحتوا و عمیق و پر از درس و اگاهی البته هر انکس که دریافتش کند

بسیار دلنشین

حرف نداشت

مفهوم شیرینی داشت و تصویر سازیش هم قشنگ بود .‌دوستش داشتم.

من ناخودآگاه با چند داستان اشک ریختم به خصوص اولین داستان... و خب این نشون دهنده‌ی اینه که کلمات داشتن روحمو نوازش می‌کردن...

کتاب خیلی قشنگی بود، اما توی سبک خاص خودش. از اون کتاب های روون و آروم بود که کمتر از نیم ساعت خونده میشه ولی یک لبخند گوشه ی لبت میذاره :) کتاب، پر از داستان های کوتاه بود، با یک نوع نگاه عارفانه ی لطیف و قلم ادبی که مختص نویسنده ست. بعضی اوقات این توصیف های نمادین و نگاه عارفانه ش به طبیعت، من و یاد اشعار سهراب سپهری مینداخت. بخشی از کتاب: پلنگِ عشق، به هوای گرفتن ماه است که به آسمان جست می زند، اما هزار هزار فرسنگ مانده به ماه می افتد. دره های جهان پر از پلنگان مرده است که هرگز پنجه شان به آسمان نرسیده. عشق، پلنگی است که در رگ هایم می دود...

خانم نظر آهاری رو صد در صد تایید میکنم و به همه پیشنهاد میدم کتاباشونو به شدت روایت ها و تعابیر کتابا گیرا و اثر بخشه و هر خواننده ای رو مجذوب میکنه ، کمتر نویسنده ای توی تشبیه ها و داستانای تمثالی انقد همه چیزو جور درمیاره من ک با خوندن هر داستانش واقعا حس عجیبی میگیرم ، با اینکه کتابهاشون برای نوجوان ها هست بیشتر ولی من به همه سنی پیشنهاد میکنم چون مطمئنم این تفسیر ها از زندگی و عشق رو تابحال تجربه نکردید!