نظرات کاربران درباره کتاب کیهان - يکشنبه ۰۶ بهمن ۱۳۹۸

سلام، روز شما نیز 😃 نفرمایید، اتفاقا خیلی بحث مفیدی میشه. من خیلی کوچک‌تر از این‌حرفام و اطلاعاتم هم واقعاً کمه، چیزی هم که زیر بریده‌تون اظهار داشتم، فقط یه‌گوشه‌ی کوچکی از واگویه‌های ذهنم بود، و بس😅 پیشنهاد می‌کنم اگر خودتون می‌خواستین، و صلاح دونستین، در یه زمان مناسب که افراد مناسبی برای اظهار نظر حضور داشته باشن و بی‌فایده فرسوده نشه مبحث‌تون، درقالب بریده مطرح‌اش کنید:) . و درمورد حرفاتون، اول اینکه مجدداً خیلی ممنونم که زحمت تایپ رو کشیدین، کاش واقعاً لایق باشم برای آموختن.. و اینکه، آره. شما درست می‌گین. نتیجه‌گیری‌تون رو نود درصد قبول دارم 😃 و ازونجایی که آدم قانع‌نشویی هستم و کلا پیگیرم، ده درصدِ باقی‌مونده رو می‌پردازم به مطالعه و پیگیری، درمورد کلیات و جزئیات این موضوع _به‌امیدِ‌خدا_ 😄 بازم ممنونم از اینکه وقت گذاشتین و نوشتین؛ استفاده کردم و مفیدِ فایده واقع شد:))🌸

فرض کنید شما از دیدن وضع اسفناک محیط زیست ناراحت هستید، برای همین به جای استفاده از کیسه های پلاستیکی، ساک های پارچه ای رو ترجیح میدید. بنابراین درد شما منتهی به دو امر شد: ۱.عشق به محیط زیست ۲.انجام یک اقدام پس حالتِ "درد داشتن بدون اقدام" نداریم. (این قِسم، بلوف زدن یا ژست علاقه گرفتن به یک کارِ خاص محسوب میشه که ارزشی نداره مگر برای صفحات مجازی) پ.ن۱: من فقط ترجمه ی ۵ تا قرآن رو نگاه کردم، که در یکی با ترجمه ی خانم طاهره صفارزاده، معنی دیگه ای برای لفظ "کبد" در نظر گرفته شده بود. ترجمه ی خانم صفارزاده از آیه ی ۴ سوره ی بلد: که ما انسان را در "فضا"، [وسط زمین و آسمان] آفریدیم. پانویس ایشون برای این آیه: از معانی کَبَد که به آیه ی مبارکه ارتباط پیدا می کند فضا و هوا می باشد. اساسا چه دلیلی دارد که خداوند نعمتگسترِ بنده نواز از آغاز بنده را در رنج، خلق فرموده باشد، عموم مترجمان فارسی و انگلیسی قرآن مجید، کَبَد بر وزن حسد را به جای کبِد یا جگرسیاه خوانده اند و با توجه به معنی استعاری، آن را محل رنج دانسته و ترجمه کرده اند:" ما انسان را در رنج و مشقت آفریدیم" پ.ن۲: بخشی از ترجمه ی آیه ی ۱۸۵ سوره ی مبارکه بقره: خداوند،آسایش شما را می خواهد، نه زحمت شما را !! پ.ن۳: برای رسیدن به مرحله ی درد= دغدغه، انسان باید از دو پله ی مقدماتی عبور بکنه که به خاطر جلوگیری از طولانی شدن، بهش اشاره نمیشه. نتیجه: انسان برای درد داشتن خلق شده نه رنج کشیدن :))))))) و اساسا درد سبب رشد و ارتقا در امور مختلف میشه و از رنج چیزی جز آشفتگی روحی و بیماری جسمی عایدی انسان نیست.

می فرمایند که ما بنی بشر رو در رنج خلق کردیم، اما سوال این جاست که در حقیقت، نباید قائل به تفکیک درد از رنج باشیم ؟؟ این دو واژه ی به ظاهر مترادف، تفاوت معنایی زیادی دارند. من فکر می کنم "درد داشتن"؛ همواره به معنای دغدغه مند بودن باشه. موضوع دغدغه فرقی نمی کنه که چی هست(خواه امور فردی خواه اجتماعی)؛ اما وجه مشترک تمام دغدغه ها اینه که به "عشق" منجر میشه. منتهای مراتب درد کشیدن و متحمل عذاب شدن دلیل خارجی (خارج از اراده ی بشر) نداره. به عبارت بهتر، مسبب تمام رنج ها، خود انسان مفروض میشه. به عنوان مثال گفته شده که هر چه قدر که یک شخص برای خودش زمان می خره، به میزان اون، رنج بیشتری رو تحمل می کنه. یعنی چی ؟؟ تصور کنید همین الان به ذهن شما خطور کرده که کار مهمی رو انجام بدید( مثلا تماس گرفتن با مادرتون یا کم کردن چند کیلو وزن) به جای اینکه در همین لحظه برای انجام این کار مقدماتی رو فراهم کنید، اون رو به آینده ی نزدیک یا دور موکول می کنید.(مثلا شنبه!) ، شما برای خودتون فرصت خریدید ولی ذهنتون به سبب مشغول بودن و شاید داشتن عذاب وجدان ناشی از عدم انجام به موقع امور، در حال رنج کشیدن هست. به نظرمی رسه مولانا این تفاوت رو درک کرده باشه چرا که در فیه ما فیه اشاره می کنه:"درد است که آدمی را راهبر است، در هر کاری که هست تا درد آن کار و هوس و عشق آن کار در درون نخیزد، او قصد آن کار نکند...."