نظرات کاربران درباره کتاب سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار

داستان های مصطفی مستور تو رو میبرن تو هپروت با ی پایان معلق و من عاشق تک تک کلمات کتابشم اما همه کس پسند نیست سبکش

داستان یک خانواده با جزییاتی جذاب و خواندنی داستان واقعی زندگی با سختی هاش و راه های ادما برای مقابله با اون سختیا خوش خوان و روان

یک کتاب از داستان های یک خانواده، افکار، خستگی ها، احساسات و دلتنگی هایشان. مستور همانطور که در اول کتاب اشاره کرده، تلاشی نکرده تا یک شاهکار خلق کنه، چون زندگی های ما بیشتر از اینکه نیازمند یک اثر هنری بی نقص باشن نیازمند درد شنیده نشدشون هستن. کاری که مستور به شدت در اون تبحر داره. اینکه نویسنده به شخصیت هاش[به استقلال آنها] احترام میگذاشت[اشاره به خاطره ای که نگار نمیخواست آن را بازگو کند و مستور به تبع آن هم نکرد] برایم به شدت تحسین برانگیز بود. عوض کردن راوی در میان جملات کاری ست که من خودم به شدت به آن علاقه مندم و پسندیدم نویسنده با سخاوتمندی از شخصیت های فرعی داستان هم استقبال کرده و شده در پاورقی هم از او یاد میکند. چیزی که در کتاب های مستور مرا به خود جذب میکند صداقت کلام در حرف های شخصیت هایش است بدون هرگونه شعار زدگی و جهت گیری. این است که مستور را یک انسان والا در تفکر برایم میسازد. کتاب های مستور پر از بوی زندگی یک انسان معمولیه. در آنها نه به دنبال یک ابرقهرمان باشید و نه به دنبال یک فرد مفلوک و منفور. همان دیالوگ های روزمره، همان افکار، همان خستگی ها که با ذهنی خلاق کنار هم چیده شدند. اگر سمت کتابی اومدید که نویسنده اش مصطفی مستور هست باید بگم تبریک میگم شما دفترچه راهنمای حرف های دلت را پیدا کرده ای. *شعر های هادی چوبی.. امان از آنها. عالی بودند*

کتاب مطابق سلیقه عموم نیست، سبک نوشتار نویسنده خاص و منحصر بفرد هست، برای من جذاب بود.باید چند صفح از کتاب رو مطالعه کنید تا متوجه بشید مجذوبتون میکنه یا خیر...

نویسنده‌ی باهوش... سوای قلم خوب و تازه ی مصطفی مستور و تعلیقی که همیشه باید مواظب باشی گوینده داستان عوض شده یا نه، ارجاعاتی که در متن این داستان بود به دیگر داستان های نویسنده برای من خیلی تازگی داشت طوری که واقعا مشتاق خوندن بقیه آثار ایشون شدم.

.

داستان واقعی زندگی. بعضی جاهاش طولانی شده بود ولی بازم جالب و گیرا بودش. بیشتر کتاب های نویسنده رو خوندم و بازم تعدادی از شخصیت ها، یه جای دیگه ظاهر شدن. حتی حس کردم که یه جورایی اشاره هایی به نمایشنامه 'پیاده روی در ماه' هم شده یا حتی یکی از شخصیت ها از توی متن 'هل من محیص' اومده.

دوستش داشتم. مثل باقی آثار مصطفی مستور

بعد از سالها یه کتابی خوندم که منو میخ کنه به زمین و تا آخرش رو یه کله بخونم. استاد مستور تکنیک‌های داستان‌نویسی به زیباترین وجه ممکن تو این کتاب یاد داده

این‌همه اصرار آقای مستور برای روایت از زندگی‌های سرشار از پوچی و بیهودگی جوانان امروزی که پرت‌ از معنویت و معنا و مفهوم هستن رو درک نمی‌کنم... من چیزی ازش نگرفتم. همین.

چند صفحه ابتدایی رو خوندم و دلیلی برای ادامه خوندنش ندیدم ، ترکیبی از خودکشی ، قتل ، ناامیدی ....

از لحاظ تکنیکی متن خوبی داشت اما راس میگف، اولشو میگم!

بی نظییر . همچنین تجربه ای نداشتم.. ایستاده کلاه از سر برداریم برای این نویسنده کاردرست معاصر

کتاب خوبیه ولی خیلی غم انگیز و تاریکه :(

جالب نبود. توی همین کتاب نویسنده یه چیزی میگه درباره فیلمهای 125. به این معنی که توی یک دقیقه طراحی میشند, توی دو هفته ساخته میشند و پنج ثانیه بعد از دیدنشون هم فراموش میشند. خود این کتاب هم یه کتاب 125 بود.

حیف زمانی که براش گذاشتم مزخرف به تمام معنا

هرچند کلا از کارهای مستور خوشم نمیاد (خصوصا روی ماه خداوند را ببوس) اما با این کتاب تونستم ارتباط برقرار کنم! بخاطر همین این کتاب رو می‌تونم بهترین کتاب مستور نام ببرم!