نظرات کاربران درباره کتاب مرده‌های بی‌کفن و دفن

(۳-۲۱-[۲۹]) فضاش تا حدودی شبیه نمایشنامه ی "صالحان" از آلبرکاموهه؛ با این تفاوت که اینجا هدف، وسیله رو توجیه میکنه. شخصیت های داستان حتی در طاقت فرساترین لحظات هم در پی انتخاب های درست و معنا دادن به زندگی اند، دقیقا همون چیزی که سارتر در کتاب "اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر" بیان میکنه.

مردگان بی‌کفن و دفن، سرگذشت انسان‌هایی است که پس از سال‌ها مبارزه بی‌وقفه، چند ساعتی فرصت می‌یابند تا در وجود خود غور کنند و دریابند که آن عقیده و آرمانی که برایش می‌جنگیدند، تا چه میزان درون‌تهی و بی‌بنیاد است. بزدلانی که نمی‌خواهند بپذیرند حتی در زندان نیز آزاد هستند. تلاش می‌کنند تا با گره‌زدن مرگ خود به اهدافی پوچ، از بحران بی معنایی گریز کنند، حتی اگر به قیمت آدم‌کشی و دردهای شکنجه باشد. تنها در انتهای نمایش است که آرمان و عقیده از اطاعت کورکورانه جدا می‌شود. در ابتدا عقیده با صیانت از «ژان» پیوند خورده است. در عقیده تشکیک می‌شود. در نهایت عقیده‌ای مستقل از «ژان» از نو زاده می‌شود. لوسی، هانری و کانوریس دیگر برای نهضت نیست که مقاومت می‌کنند؛ بلکه در بازی دیوانه‌وار بازجویی مقاومت می‌کنند تا با سکوت خود از بازجویان انتقام کشند، تا به خود ثابت کنند که همه‌ی این تلاش‌ها، همه این دردها، همه‌ی عمرشان بیهوده نبوده است، که قرار نیست بیهوده بمیرند، تو گویی که هرگز نبوده‌اند. علی‌رغم این که سارتر تصمیمات زندانیان را قهرمانانه جلوه می‌دهد، من معتقد هستم که انسان بر عقیده سیادت دارد نه آن گه قواعدی برساخته حاکم بر انسان باشند. نیمه‌ی انتهایی داستان به نظر من بیش از آن که قهرمانانه و انتخابی از روی آزادی باشد، بن‌بستی احمقانه است که هر یک از دو طرف بازجویان ‌و زندانیان بیهوده تلاش می‌کنند تا بیهودگی اعمال و زندگیشان را بپوشانند. حتماً در خواندن این نمایشنامه، به شخصیت‌های آن سوی دیوار، یعنی بازجویان توجه کافی داشته باشید.

من از نشر دیگه ایی خوندم می تونم بگم یکی از بهترین نمایشنامه هایی بود که تابحال خونده بودم👌👌👌

بنظرم ترجمه نیاز به ویراستاری زیادی داره. جای تعجب داره چون کارهای قاسم صنعوی خوبن معمولا. برخلاف اثار دیگر متن معادل سازی به فارسی نشده و انگار ترجمه کلمه به کلمه بوده، با وجود اصطلاحات غریبی که در فارسی کاربردی ندارند اما درانگلیسی یا فرانسوی مشخصا معنا دارند.

اگر از آثار انقلابی و مبارزه‌گونه لذت می‌برید به شدت توصیه می‌شه. شخصیت پردازی خیلی حرفه‌ای داره و روند داستان هم بخاطر انقلابی بودن استرس و هیجان خاص خودش رو داره. از بهترین آثار سارتر هستش. (این اثر سال‌ها پیش توسط جمعی از بهترین بازیگران، در تهران به نمایش درآمد.)

بی نظیره