نظرات کاربران درباره کتاب غول مدفون

هشدار!!! این کتاب ممکن است غول مدفون درونتان را، بیدار کند. تو این کتاب همه آدما یه غول مدفون در درونشون دارند، غولی که اگه زنده بشه، آدمو وادار میکنه بره سراغ انتقام جویی، نفرت، خونریزی، جنگ، آدمکشی و فراموش کردن عشق و صلح بین همدیگر. تنها راه زنده کردن غول هم این است که اژدها کشته شود، بعد از اون غول میتونه زنده بشه. دقت کنین، که میتونه زنده بشه، یعنی آدما هستند که تصمیم میگیرند اونو از زیر خاک بیارند بیرون یا نه، بزارن همچنان زیر خاک بخوابه. داستان عمیقا تاثیرگذاریه. اسامی مانند شاه آرتور، اشخاصی مانند شوالیه و راهب ها، موجوداتی مثل غول و پری و اژدها، نشان از این دارند که داستان در زمان قرون وسطی در حال رخ دادن است، در انگلستان، زمانی که دو قوم بزرگ ساکسون و بریتون ها، در صلحی شکننده،کنارهم زندگی میکردند. سبک داستان طوریه که هم علاقه مندان به داستان های فلسفی میتونند لذت ببرند، هم علاقه مندان به داستان های فانتزی مثل ارباب حلقه ها. اگر در خرید یا خوندن کتاب شک دارید، تردید رو بزارید کنار، این کتاب واقعا لیاقت یکبار خوانده شدن را دارد.

این فانتزی جذاب از قلم دوست داشتنی ایشیگورو با استفاده از پارامترهای خیالی ای همچون دیو ها و غول ها در کنار حوادثی هولناک و مکان های عجیبی که در دل طبیعت انگلستان جا داده شده خیلی دلربایی کرد. کنایه ها و تمثیل ها و ایهام های جالبی داشت. این رئال جادویی مثل یک پیاز ، چندین لایه داره که از چند بُعد و نظر ، برخی دغدغه های بشر رو به چالش میکشه. دغدغه هایی نظیر حافظه ی شخصی و جمعی ، انتقام گیری های شخصی و غیر شخصی ، برتری جویی نژادی و قومی و باز شخصی و همچنین زندگی پس از مرگ و نیز عشق ... همه و همه در زیر پوششی به نام فراموشی در این داستان پرداخته شدن که نیاز به تعمق داره . خیلی لذت بردم و امیدوارم اگه انتخاب شما هم بود لذت برده باشید. البته من ترجمه ی امیرمهدی حقیقت رو خوندم از نشر چشمه که مشکلی با متنش نداشتم.

دوست تر دارم اگر وقتی چیزی را میخوانم، بگذارم حداقل سه چهار روز از رویش بگذرد، بعد برگردم و ببینم اصلا آنقدر برایم ارزش داشته که چیزی را به یادم بیاورد، اصلا از خواندنش لذت برده ام؟ اصلا چیزی برای خواندن داشته؟ و دوست تر دارم اگر زمانی که قرار است راجع به کتابی چیزی بنویسم، در یک مسیر، مثلاً مسیر کتابخانه تا خانه یا بازار یا حتی راه رفتن مدام در یک اتاق چهار در شش، به چگونگی نوشتن متن روی آن کتاب فکر کنم، یعنی پروژه درک کتاب ها برای من بعد از چند روز و در یک سیکل طولانی اتفاق می افتد، در طول این مدت هم سر خواهم زد به نوشته های دفترم که پس از هر 25 صفحه از کتاب، یا هر فصل از کتاب نوشته ام. ذهنم هم عادت کرده با کیبورد لب تاپ اخت شود و تند تند بنویسد. اما برای غول مدفون نمی‌توانستم این همه وقت صبر کنم. چرا؟ غول مدفون شروع عذاب آوری دارد، تقریبا دو تا سه فصل اولش درجا زدن مطلق است، و این درجا زدن برای اماده سازی سفر بزرگ اکسل و بئاترس به تنهایی کافی نیست، منظر گاه راوی دانای کل محدود به اکسل قضاوت گر فضول اضافه گو هم هست، این راوی کاری میکند شما دلتان بیاید روی کاغذ های دوست داشتنی چاپ چشمه بالا بیاورید. اما فقط تا فصل هشتم به او اجازه بدهید تا خودش را برای همیشه ثابت کند، گره گشایی عالی که تازه رمان را به سمت یک داستان پر کشش سوق میدهد، و ناخودآگاه از ایشی گورو میترساندتان که قرار است در فصل آخر چه بلایی سر داستان بیاید؟ تا قبل از این فصل گمان میکردم، استراتژی روایت ایشی گورو به شکل و شمایل محاکمه یا قصر کافکاست، اگر در قصر با یک حکومت نفوذ ناپذیر کاملا مجهول مواجه ایم، یا در محاکمه یا یک نهاد عدالتی یک طرفه، که شخصیت اصلی مدام برای رسیدن به حقیقت شان سردرگم است، و اخر هم میفهمد که اصلا قضیه انچیزی نبوده که مدت ها خودش را برایش کشته، در غول مدفون با فراموشی مواجه ایم که شخصیت ها و حتی فرم روایت هم دچارش شده اند، که هیچکس نمیداند از کجاست. اما ایشی گورو کافکا نبود و من اشتباه کرده بودم. ایشی گورو واقعا به مفهوم فراموشکاری میپردازد، این استعاره ایست که تبدیل به واقعیت شده، چه بی شباهت به کافکا! ایشی گورو در جایی از رمان میپرسد: در روزگاری که همه چیز فراموش میشود آیا عشق هم از یادها میرود؟ و در رمانش به این میپردازد که اصلا عشق و فراموشی لازم و ملزوم دیگری اند، اگر همواره به یاد داشته باشیم، صلح ها را از بین خواهیم برد و عشق ها به کینه و عذاب وجدان تبدیل خواهند شد. اکسل در حالی که میداند، قرار است بئاتریس را برای همیشه از دست دهد و او قرار است به طولانی ترین سفر ممکن برود، از او میپرسد: داشتم فکر میکردم شاهدخت، اگر بخار (منظورش فراموشی ست) در طول این سال ها این طور همه چیز مارا ندزدیده بود، ایا عشق ما این همه قوت میگرفت؟... حالا رمانی که در ابتدا کسالت بار است، شاهکار میشود، چنانکه اکسل، نمی شنود و در آب پیش میرود، به سمت فراموشی ای که از دستش داده است. گنجش را.

من اول به پیشنهاد یکی از دوستان کتاب بازمانده روزِ ایشی گورو رو خوندم و خیلی لذت بردم از نظر من خیلی قشنگ بود که البته همسرم خوند و گفت خیلی الکی بود😊 بعد من ترغیب شدم و رفتم کتاب هرگز ترکم مکن ایشی گورو رو خوندم و بیشتر عاشق نوشته هاش شدم چون به نظرم تو داستاناش فارغ از سبک انتخابی برا بیان داستان یه مفهوم عمیق رو میخواد منتقل کنه جالب اینکه وقتی به یکی از دوستام هم کتاب هرگز ترکم مکن رو پیشنهاد دادم بهم گفت اَه اَه اَه اون داستان بچگانه رو میگی خیلی تینیجریه در صورتی که از نظر من پشتش مفهوم بزرگی بود. از روش فیلم هم ساختن که البته فیلمش رو به هیشکی پیشنهاد نمیدم اینقدر که گنگه و یه برداشت ناقص از کتابه (البته باز از نظر من) خلاصه گول بازیگراش رو نخورید.ترجمه هرگز ترکم مکن هم به نظرم مهدی غبرائی خیلی خیلی بهتر از سهیل سمی هست با توجه به اینکه دو فصل از هر دوش رو خوندم میگم. الانم که کتاب غول مدفون رو تازه شروع کردم شروعش اصلا جذاب نیست حداقل برا من ولی ادامه میدم ببینم به کجا میرسه بعد میام ویرایش نظر. اینجام امتیاز به ایشی گورو میدم فعلا☺(خلاصه میخوام بگم کتابها و سبکشون خیلی خیلی سلیقه ایه و بستگی به ذائقه شما داره مثلا بنده اصلا سبک رئالیسم جادویی رو دوست ندارم ینی میمیرم تا یه کتاب با این سبک بخونم هییییچ وقت نتونستم صدسال تنهایی مارکز رو تموم کنم!! پس اول نمونه کتاب رو بخونید بعدش تصمیم به خرید بگیرید که بعدا اعصابتون بهم نریزه) ویرایش: بعد از اتمام کتاب خدمتتون عارضم که خیلی قشنگ بود و عین بقیه کتاباش مفهومی بزرگ پشت داستان. آیا حافظه و به یاد داشتن وقایع خوبه واقعا یا بده؟ آفرین به جناب ایشی گورو👌

این کتاب از آن کتاب هایی است که ممکن است طلسم هایی که نویسنده از آن صحبت کرده روی شما هم اثر بگذارد و وسط ش حوصله تان از خواندن سر برود و دلتان بخواهد بگذاریدش کنار و بیایید اینجا یک کامنت سه ستاره بدهید و بگوییید که آنی که فکر می کردم نبود، اما اصل داستان مال آن حدود 70 صفحه ی آخر است که اگر آن را از دست بدهید، ضرر بزرگی کرده اید. داستان در این جمله خلاصه می شود: قول بده وقتی که مه رفت و گذشته یادمان آمد باز هم همین قدر مرا دوست داشته باشی که الان داری./ آخر فراموشی که فقط باعث نمی شود که خاطرات خوب از یاد آدم برود خیلی وقت ها هست که باعث می شود خاطرات بد هم کنار بروند و آن وقت است که آدم ممکن است عشق فعلی اش بیشتر هم بشود و وای از روزی که خاطرات بد فراموش شده دوباره به یاد بیایند.

ایا زندگی با خاطره بهتره یا بی خاطره ؟ اگر پاک شده باشن حاضرید به اب و اتیش بزنید برای برگردوندنشون ؟ ایشی گورو تو این کتاب این مطلب رو عنوان میکنه. اون هم در بستر تاریخی -تخیلی. زن و شوهر پیری در روزگاران گذشته ، زمان جنگ ساکسون ها و برایتون ها توی دهکده ای در انگلستان زندگی میکنن. جنگ همه چیز رو نابود کرده و تو روزگاری که هنوز اژدها و طلسم وجود داره مه دم یکی از غول ها به نام گوریک حافظه ی همه ی ادم ها رو پاک کرده. در این بین این زن و شوهر که گمون میکنن بچه ای دارن ، سفری رو برای پیدا کردنش اغاز میکنن. یک جمله ی معروفی میگه پایه ی تمام داستان ها اینه که یک نفر به جایی وارد میشه از جایی دیگه خارج میشه. تو سفر این پیر مرد و پیر زن هم شخصیت ها میان و میرن و با وجود تمام این هیاهو همه ‌چیز محور چی میگرده ؟ غول مدفون!

من این کتاب رو با ترجمه سهیل سمی از انتشارات ققنوس خوندم. طبیعتا امتیازم هم برای اون ترجمه است. باید بگم کتاب عالی بود. داستان کند پیش میره. تا آخرای کتاب هم هنوز گیجی که کتاب چی می خواد بهت بگه. اگه بخوام کتاب رو توی یه جمله خلاصه کنم باید بگم کتابیه در ستایش فراموشی. همه ما مطمئنا با این تئوری مشکل داریم که شخص یا اشخاصی یا حکومتی به ما ندونستن رو تحمیل کنه, فراموشی رو تحمیل کنه, به جای ما و برای صلاح ما تصمیم بگیره و ... اما این کتاب این حس آزادی درون همه ما رو به خوبی به چالش میکشه. بعد خوندن کتاب تا مدتی درگیر پذیرش این حقیقت بودم که گاهی باید این فراموشی تحمیلی رو پذیرفت و دوست داشت. بقول نادر ابراهیمی : فراموشی را بستاییم زیرا که ما را پس از مرگ نزدیکترین دوست زنده نگه میدارد و فراموشی را با دردناکترین نفرینها بیامیزیم زیرا که انسان دوستانش را فراموش میکند ...

اولین کتابی بود که از این نویسنده ی برنده ی نوبل خوندم. دوسِش داشتم،یه جور خاصی دلپذیر بود.یه قسمتهاییش هیجان داشت و البته بخش هایی هم که باید بهشون فکر کرد. ترجمه متوسط بود ولی روال داستان از دستت در نمیرفت.ترجمه های دیگه رو ندیدم ولی دوست دارم با ترجمه ی حقیقت یا سُمی یه بار دیگه بخونمش آخرش جالب بود!😶

دقیقا سبگ و قلم ایشی گورو مشخصخ ولی این با موضوع فانتزیه. اول کمی کسل کنندس ولیروند داستان رو خوب میشه و مثل همه کارای این نویسنده مفهومی پشت همه ماجراهاش داره. من نسخه چاپی همین نصر رو خوندم.

اولین کتاب بود که از این نویسنده خوندم و علاقه مند شدم باقی کتاب هاشم بخونم. درواقع بیشتر فلسفی هست تا تخیلی و فانتزی. به نظرم کم سن و سال ترها کمتر حوصله خوندنش رو داشته باشن.

کتاب خیلی خوبی بود هرچند که بعضی جاها ترجمه ضعیف میشد ولی جذابیت داستان و موضوع فوقالعاده اش باعث میشد به خوندن کتاب ادامه بدم ولی بهتون پیشنهاد میکنم این کتاب رو با یه ترجمه دیگه بخونید...

در کل رمان جالبی بود به خاطر تعریف‌های زیادی که ازش شده بود خوندم، حرف‌های جالبی برای گفتن داشت ، مثلا اینکه فراموشی چطور باعث پنهان شد کینه و باعث ایجاد صلح میشه اینکه فراموشی در عشق هم موثره و ...

کتاب خوبیه و ارزش خوندن رو داره فقط چند ایراد نویسنده اول داستان به بریتون به عنوان یه ده روستا اشاره کرد و به ساکسون هم به همین شکل ده روستا اشاره کرد بعد اواسط داستان جوری وانمود کرد که انگار بریتون ها از ساکسون ها میترسن چون ساکسونا وحشین و این اخرای کتاب مدام داره اشاره میکنه که بریتون ها ساکسون هارو زیر دست دارن و ازار میدن و خاننده کتاب مدام گیج میشه چی به چیه اصن اگر از اول ساده اشاره میکرد به برتری یکیشون بهتر بود دو این که یه جاهایی از کتاب انقد نویسنده از جانب شخصیت ها صحبت میکرد گیج میشدم الان کی با کی داره صحبت میکنه اصن یجا فکر کردم اسب سر گوین داره حرف میزنه 😂😂😂

واقعا کتاب جالبی بود و حرف جدیدی داشت.برخلاف کتاب بازمانده روز که از این نویسنده هست رو خوندم، از این کتلب بیشتر خوشم اومد.مطالب جالبی درباره فراموشی و زندگی گفت در قالب داستان.درسته که طولانیه ولی حتما صبر پیشه کنید و تا اخرش بخونید

کتاب خوبی بود . سبک نوشتنش هم جالب بود که هر فصل اول یکم جلوتر شروع میشه بعد برمیگرده عقب و ماجرا رو توضیح میده و این قسمت که همیشه حس میکنی یه چیزی تو داستان تو مه گم شده یا همه شخصیت ها چیزیو مخفی میکنن حس خوبی داشت.

داستان عالی بود ولی اصلا ترجمه ش خوب نبود

داستان جذابیه، خیلی خوب خواننده رو با خودش همراه می کنه. فضای داستان رو هم خیلی دوست داشتم.

خدای بزرگ یعنی قایق رانا..😦😦 چراا خب ..😢

کتاب جالبی بود سبک خاصی مثل جادوگران و مرلین داشت اما چاپی که از این انتشارات میبینید کامل نیست

ایده داستان خیلی جالب بود ولی ب جواب بعضی از سوالاتم نرسیدم

بخش اول خیلی شما رو مجذوب میکنه بخش دوم کمی کسالت آوره بخش سوم نمیتونید کتاب رو زمین بذارید

با ترجمه آرزو احمی هم توی طاقچه هست.ترجمه ش بد نیست.من در واقع اون یکی رو خوندم.داستانش برای من چندان جالب نبود.خیلی هم کند پیش میره.اتفاقا این طور به نظرم اومد که تهش اون طوری که دوست داری تموم نمیشه چهارصد صفحه قصه رو پیش میبرن اما یهو تو سی چهل صفحه تمومش میکنن

من الان در صفحاتی از کتابم که دیگه رغبتی به ادامه خوندنش ندارم. اما به نظر یکی از دوستان که نوشته بودن اصل داستان مربوط به هفتاد صفحهء آخره احترام میگذارم و به خوندن ادامه میدم😊

خب بعنوان یک داستانی، کتاب جذابی بود، هیجاناتش نوع خاصی داشت متفاوت بود، مثل هیجان داستان معمایی جنایی نبود ولی بهرحال سبکی بود از ایشون. حجم داستان خیلی زیاد بود.. با توجه به اینکه قرار بود به یک مفهوم یا یک موضوع برسه و دوستان گفتن تو کامنتا، اینهمه مطلب برای یک رسیدن به این موضوع خیلی زیادی بود.. اثر رمان و داستانی هم نبود بطور کامل..بهرحال این آخر داستان هرچند یک مسئله رو بیان کرد اما انتظار بیشتر داشتم..مثل اینه که ۱۰۰ بار به یکی بگی "دقت کن ببین چی میگم" آخرش ی نکته کلیشه ای و تکراری بگی..باید دو کفه تعادل داشته باشه ولی تعادل بین حجم مطالب و موضوعی ک نویسنده توجه ما رو بهش جلب میکنه، وجود نداشت!!!

کتاب جالبی هست برا پرکردن وقت کلی سوال تو ذهن مخاطب ایجاد میکنه و تقریبا توی ۱۰۰ صفحه اخر میشه فهمید داستان چی ب چی هست.

چقدر این کتاب خوب و دلنشین و حال خوب کن بود. بر خلاف ظاهر ساده، عمیق بود و انسان رو به فکر فرو می‌برد. تا چند روز بعد از اتمام کتاب، هنوز درگیرش بودم. هنر و جادوی ایشی‌گورو، همینه که با کلمات جادو میکنه و چیزی رو که میگه در لفافه‌ی داستانه و حسش خیلی شیرینه. بازمانده روز هم همین طور بود.

کتاب جالب بود داستانی میان تخیل و واقعیت شاید بتونم بگم شبیه رومانهای پائلوکولینو بود تا حدودی توصیه میکنم بخونی کتاب خوبیه

من اول سعی کردم به دید فلسفی به کتاب نگاه کنم اما انگار بیشتر توصیف سالهای دور و قدیمی انگلیسه...بهرحال فکر کنم کارای دیگه کازوئو جالب تره

این کتاب یکی از بهترین کارهایی است که خوندم و بعد از خواندنش توصیه میکنم حتما نقدهای مربوط به این اثر رو مطالعه کنن تا درک بهتری داشته باشن

به توصیه یکی از دوستام این کتاب و خوندم به نظرم سیر داستان کند بود البته یه زمانی نویسنده در بطن همین سیر آهسته توصیفات جالبی مینویسه ولی در مورد این کتاب این احساس و نداشتم و برام خیلی جاها خسته کننده بود. جملات قشنگ هم داشت که دوستان توی نظراتشون نوشتن، ولی در کل خیلی برام جالب نبود

من این کتاب رو پارسال خوندم ولی اصلا نفهمیدم که چی میخواست بگه :) حتی الان هم که نظرات رو خوندم بازم نفهمیدم😂

خوب بود

کتاب موضوع جدید و متفاوتی را بیان می‌کند.تمامی متن خواننده را به فکر وا می‌دارد از محتوای اصلی که نویسنده قصد دارد به نظر ما برساند .اما متأسفانه بسیار طولانی و یکنواخت پیش می‌رود . مفهوم عمیقی که نویسنده قصد در بیان آن را دارد می‌توانست با روندی پیوسته و جذاب‌تری به مخاطب ارائه شود .

هرچقدر میخوندم هیچ اتفاق خوب و جذابی نمی افتاد اصلا کتاب چیز خاصی برای ارائه نداشت واقعا و سه چهارم رو خوندم و ولش کردم…برای من اصلا جذاب نبود حیف وقتم

چی بگم والا عالییییییییی

زیبا بود☘

ترجمه اشکالات زیادی داشت که درک متن را سخت میکرد.

دوستانی که این نسخه از کتاب غول مدفون رو خوندن یک نسخه دیگه از این کتاب از انتشارات ترجمه آرزو احمی هم در طاقچه هست که تعداد صفحاتش رو 450 نوشته ولی این نسخه 270 صفحه هست چرا این همه تفاوت؟؟؟ یعنی این نسخه ناقص هست یا سانسور و حذفیات زیاد داره؟

من که اصلا نتونستم بخونم شاید برای سن و سال من مناسب نبود

دوستان کتاب خوبیه؟ ارزش خریدن داره؟ من وقتی یتیم بودیم رو از نویسنده خووندم با اینکه 300صفحه اولش خ جذاب نبود ولی صد صفحه آخر خ قشنگ بود، مث اینکه این کتابم همونجوره

این کتاب رو با چاپ نشرققنوس بخونید

من میخوام بخرم بنظرتون ترجمه کدوم مترجم بهتره ؟این مترجم یا ارزو احمی؟

ترجمه بدی داشت.ولی در کل خوب بود

من از خوندنش لذت بردم.

خیلییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی عالی

خسلی عالی

خیلی عالی

موضوع داستان و پایان آن خوب هست. ولی روند داستان بیش از حد کند و خیلی از دیالوگ ها اضافی و کسالت آور هست، اگر این مکالمات تکراری و غیر ضرور و اعصاب خرد کن بین آکسل و همسرش رو حذف کنید (که دست کم دو سوم حجم کتاب رو گرفته)، کتاب خوبی میشه!!

خیلی جالب و جذاب نبود اینطوری نبود که دلت بخواد تند تند بخونی و کتاب رو زمین نزاری من خوشم نیومد ادامه اش ندادم

اصلا کتابی نیس که به دیگران توصیه کنم بخونن،به نظر من کتابی هست که خوندن با نخوندن آن یکی است و حتی بعد از خوانش نقد آن متوجه نشدم که چرا این کتاب جایزه نوبل برده. کتابی با ریتم بسیار کند البته ناگفته نماند که بعضی از قسمت ها کمی هیجان انگیز میشد. و حس میکنم ترجمه هم کم کاری کرده بود و اگر ترجمه بهتر بود شاید جذابیت کتاب بیشتر میشد.