نظرات کاربران درباره کتاب سندروم اسپاگتی

🍝"مشکل اینه که هیچ‌کس بهت هشدار نمیده کی قراره زندگیت کلا از هم بپاشه. چه‌قدر خوب میشد اگر صدایی به آدم هشدار میداد. مثلا با نامه، پیام واتس‌اپ یا حتی با پرنده نامه می‌فرستاد و می‌گفت:"هی! حواست رو جمع کن. تا الان زندگیِ تو عادی بوده، ولی باید کمربندت رو ببندی چون از الان به بعد، وضعیت حسابی به‌هم می‌ریزه" ... همیشه معتقدم فاکتورهای بسیاری میتونن باعث بشن یک رمان رو جز کتاب‌های خوب طبقه‌بندی کنیم. اما خلقِ اثری که زخمی به‌غایت عزیز و ازیادنرفتنی بر قلب و احساسِ مخاطب برجا بگذاره؛ کارِ هر نویسنده و روایتی نیست! :))) "سندروم اسپاگتی" کتابی که با بلورهای ناباورِ اشکی که بی‌وقفه روی صورتم می‌لغزیدن تمومش کردم؛ یکی از همون داستان‌هاییه که حتی با گذشتِ سال‌ها قرار نیست از خاطرم برن. داستانی که با خوندنِ هر صفحه‌اش وزنه‌ای چندتُنی روی قفسه‌ی‌سینه‌ام سنگینی میکرد و ناچاری‌ها، استیصال‌ها و سردرگمی‌ها از بینِ خطوط جان میگرفتن و بیرون میومدن تا جایی نزدیک به گریبانم احساس‌شون کنم. کتابی با روایتی منحصربه‌فرد و جسورانه که در خلقِ شخصیت‌هایی واقعی و باورپذیر (به‌واسطه‌ی تجربه‌ی زیسته‌ی مشابهِ نویسنده) عملکردِ شگفت‌انگیزی داشته و طوری بندبندِ وجود ما رو به "لئا"ی قصه گره میزنه که هم‌قدم و همراهش میشیم تا بهت‌زدگی‌ها، سکندری‌‌ خوردن‌ها، نفس‌بریدگی‌ها و دست‌به‌زانوشدن‌ها رو کنارش زندگی کنیم. 🏀 "لئا" یه بسکتبالیست حرفه‌ایه که سال‌ها تحت نظر پدرش - مربی برجسته‌ی بسکتبال - آموزش دیده و تنها دختریه که توی تیم‌شون بازی میکنه. رویای اون اینه که به عنوان چهاردهمین بازیکن بسکتبال زن فرانسوی، وارد انجمن ملی بسکتبالیست‌های زن یا یکی‌از تیم‌های NBA بشه. همه میدونن که لئا چه‌قدر تلاشگر و بااستعداده چون بازیِ اون به قدری درخشانه که میتونه به‌عنوان به‌یادموندنی‌ترین شانسِ هر مربی‌ای تلقی بشه که توی دورانِ حرفه‌ایش به‌عنوان یک بازیکن باهاش ملاقات داشته. لئا یاد گرفته که توی مبارزه‌ی زندگی هیچ نبردی رو نجنگیده نبازه. همه‌چیز برای دست‌یابی به رویای لئا روی برنامه پیش میره تا زمانی که طوفانی غیرمنتظره ورق رو برمیگردونه و وجب‌به‌جبِ کاخ آرزوهای لئا رو ویران می‌کنه. ویرانی‌ای که با شنیدن خبر مرگِ مهم‌ترین آدمِ زندگیش شروع میشه و این حتی هنوز همه‌ی ماجرا هم نیست چون تنها چیزی که لئا رو از دست‌یافتن به رویاش بازمیداره سوگ و غمِ ازدست‌دادنی که تجربه کرده، نیست بلکه قبل از اون، چیزیه که توی رگ‌هاش جریان داره. آژیر خطرِ تلخی که میگه شاید بهتر باشه برای ساک لباس‌های ورزشی و توپ بسکتبالش یه‌جایی توی انباری پیدا کنه.. 🧢 ماری واری، خالق "سندروم اسپاگتی" با چیره‌دستیِ تمام داستانِ تامل برانگیزی رو پدید آورده که که مواجهه با سوگ و نبردهای نابرابرِ یک زندگیِ واقعی روایت میکنه. نبردهایی که بعضی‌وقت‌ها نمیدونیم باید موقعِ رویارویی باهاشون قوی‌تر از گذشته به جنگیدن ادامه بدیم یا شمشیرمون رو زمین بگذاریم و از راهِ دیگه‌ای به مسیرمون ادامه بدیم؟ در این راستا سندروم اسپاگتی درس‌های ارزشمندی برای حکایت‌کردن داره که اشاره‌ی پررنگ‌تر بهشون رو حیف میدونم چرا که دلم نمیخواد لذتِ حزن‌انگیزِ کشف کردن‌شون رو از خواننده‌های دیگه بگیرم و ترجیح میدم خودتون بینِ برگه‌های کتاب پیداشون کنید. :) تنها جمله‌ای که نمیتونم از نقل‌قول کردنش بگذرم، ازیادنرفتنی‌ترین سطری بود که این کتاب بهم هدیه داد:"انگار اینکه بفهمی زندگی تا چه‌اندازه میتونه شکننده باشه؛ شانس خیلی بزرگیه. چون هیچ‌کس نمیدونه واقعا چه‌قدر از عمرش باقی مونده" زمانیکه با لبخند تلخِ غیرقابل‌وصفی که از صورتم پاک نمیشد و نی‌نی چشم‌هایی که هنوز مواج بودن، شروع به نوشتنِ مرورِ این اثر کردم؛ با خودم فکر کردم مطالعه‌ی این کتاب به افرادی پیشنهاد میشه که از مزه‌ی قهوه‌ی بدونِ شیر و شکر، شکلاتِ تلخ و چایُ بدون قند لذت میبرن. چون گمان می‌کنم برای پسندیدنِ طعمِ این قصه، باید تلخی‌های دوست‌داشتنیِ پررمز‌و‌راز، بابِ طبع‌تون باشن! :)))☕️🤎✨️ امیدوارم که ساعاتی آرامش‌بخش و عمیق رو با مطالعه‌ی "سندروم اسپاگتی" تجربه کنید. 📍پ.ن: خوندنِ این کتاب به‌افرادی که درگیر ریدینگ اسلامپ هستن بسیار توصیه میشه و گزینه‌ی خیلی‌خوبی برای آب‌شدنِ یخ‌تون پس از یک دوره‌ی‌ طولانی مطالعه نداشتنه و درعرضِ چندساعت تمومش می‌کنید. 📍پ.ن۲: ترجمه بی‌نظیر و کاملا حرفه‌ای و به‌حدی روانه که انگار کتاب از اول به فارسی نوشته شده. برگردانِ اثری از زبان فرانسوی به‌شکلی‌که تا‌این‌حد لباسِ ادبیاتِ فارسی رو بپوشه، واقعا شایسته‌ی تحسینه و جا داره بابتش از مترجم عزیز و نشر کوله‌پشتی تشکر کنیم🤍