نظرات کاربران درباره کتاب قهوه یزدی

● از داستان چمدانِ تمام فلزی ● از چاه بیرون می آیم و یک دور می چرخم. خار به قوزک و ساق پاهایم فرو می‌رود. اهمیتی نمی دهم زیرا در جلوی دیدم و در دوردست ها کورسوی چراغ‌های یک آبادی را می بینم. چراغ‌های ریز ونورانی که انگار یک جا جمع شده اند تا شورا کنند.از آن دور دست ها تا بالای سرم، آسمان پر از ستاره است و در این آسمان شفاف می توانم درخشندگی ستاره ها را بهتر ببینم.چه زیبا دلبری می کنند در این جمعِ پراکنده! ● فضاسازی بسیار خلاقانه ،ماهرانه ،زیبا وباور پذیر است👏👏👏👏