نظرات کاربران درباره کتاب خانه رویاها

مگه میشه دوستش نداشت؟ هیچ وقت فکرش رو نمیکردم زندگی نامه کسی رو انقدر با اشتیاق دنبال کنم و خسته نشم از خوندنش اصلا کسل کننده نبود و مثل یک داستان واقعی در اومده بود حتماً اگر اثار مونتگمری رو خوندین پیشنهادش میکنم

همیشه وقتی آنشرلی یا امیلی رو می خوندم و به تشابه های داستان هاشون دقت می کردم، ته دلم می دونستم این ها چیزهاییه که خود نویسنده هم تجربه شون کرده، می دونستم از دل خود نویسنده اومده... و خب با خوندن کتاب، بهم ثابت شد! اولای کتاب با نیش باز می نشستم و از تشابه زندگی آنشرلی با ماد لذت می بردم ولی هر چی گذشت، لبخندم جمع تر شد و آخرهای کتاب هم فقط تعجب می کردم که چطور همچین آدمی، نویسنده ی اون کتاب ها بوده! راستش شاید اگه به عقب بر می گشتم این کتاب و نمی خوندم، تا تصور هام درباره ی زندگی سخت مونتگمری فقط در حد همون تصور بمونه! . وقتی داشتم این جمله از ماد مونتگمری رو می خوندم:«خداراشکر می کنم که تاریکی های زندگی ام را وارد کارم نمی کنم. دلم نمی خواهد زندگی هیچ کس دیگری را تاریک کنم. در عوض دلم می خواهد پیام آور امیدواری و شادی باشم...» یاد این جمله از لوییزا می آلکات افتادم:«من مشکلات زیادی داشتم، بنابراین داستان های شاد نوشتم». شاید به جز قلم و کاغذ، زندگی سخت و قلب پر از درد هم از لوازم نویسندگی باشه!