نظرات کاربران درباره کتاب وداع با اسلحه

/جنگ، پیش از خلقت تمام نمی‌شود/ یا /مروری بر رمان«وداع با اسلحه» اثر ارنست همینگوی/ ما همیشه در کشمکش بوده‌ایم، هستیم و خواهیم بود: جامعه، تقدیر، طبیعت، خودمان... همیشه کلیشه حکم می‌کرده که به نتیجه این کشمکش متوجه باشیم: «برنده کیست؟» اما سوالی که همیشه بعد از خلقت، مطرح می‌شود این است که:«برنده، چطور می‌برد؟» تمام قصه‌های قبلی اهمیت‌شان را از این می‌گرفتند که کدام آدم برنده است؟ و بعدتر فوقش اینکه آن آدم برنده چطور آدمی‌ست؟ اما اینکه خود کشمکش چیست و بر سر چه بوده؛ و آن برنده چطور برده و آن بازنده چطور، سوالی جدید برای داستان‌های جدید است. داستانی مثل «وداع با اسلحه» در «وداع با اسلحه» با ریتم نسبتا یکنواخت زندگی یک ستوان در جنگ جهانی اول و مسئول در بخش آمبولانس‌ها و تدارکات بهداشتی مواجه‌ایم. ریتمی بسیار کند و ملال‌آور و معمولی که گزارشی‌ست برازنده و تمام؛ و در جهت هجو جنگ و در عین حال عدم انکار آن، یک انتخاب مناسب. اتفاقی و سوتفاهمی باعث رانده شدن این ستوان و زدودن تعهدش نسبت به جنگ می‌شود: او تصمیم می‌گیرد که با معشوقه‌اش که باردار است برای همیشه از جنگ فرار کند. در انتهای کتاب، تولدی‌ست بسیار شوکه کننده و به مثابه آغاز خلقت که درست در نقطه پایانی شروع به معنی کردن کل کتاب برای ما می‌کند: حیرتی وصف‌ناپذیر در تناقض کامل با ملال صفحات پیشین ما را وادار به دوباره و دوباره خواندن کتاب می‌کند. خلقت، پایان کشمکش است و آغاز فهم آن: چگونگی، کیستی، چیستی... در تجربه‌ای مشابه با «وداع با اسلحه» میفهمیم که ما هم در انتهای تمام کشمکش‌های‌مان به نقطه آغاز خلقتی می‌رسیم که معنا بخش تمام آن کشمکش و هویت بخش آن است. درست مثل جنگی که در انتها به این نقطه می‌رسد: وداع با اسلحه #آنچه_خواندم