نظرات کاربران درباره کتاب مجله کتابدار ۲ ـ شماره۷ ـ تیر ۹۵

" ماجراهای منو دختر داییم " -روزی که برق رفته بود؛ یه روز برق رفته بود و نونوایی نون نداشت!🍞🍞 خونه ی دایی هم ازین بی نونی، مستثنا نبود!😌 منو دختر داییم، طبق معمول همه ی عصرا، گشنه و مونده، خودمونو داخل آشپزخونه انداختیم🤗🤗🏃‍♀️🏃‍♀️که یوقت خدای نکرده از میز عصرونه عقب نمونیم!!😁 با دیدن چهره ی معنی دار و مایوس مامان و زندایی، که چشم به سبد خالی از نون دوخته بودن،به عمق فاجعه ی پیش اومده واسه ی شکممون😁 پی بردیم!😕😤😭😁 هم زمان و با صدای جیغ جیغو و شاکیمون، پرسیدیم: حالااااااا چیکاااارررر کنیییمممممم؟؟؟؟!!!!!😲😲😭😭🙈🙈🙇‍♀️🙇‍♀️ زندایی با صدایی قاطع و مصمم گفت:😎🙄😊 خودمون نون می پزیم...😒😎🙄😋 یاد فیلمای جنگی افتادم که فرمانده ی قشون برتر، با اعتماد به نفس دستور حمله صادر می کرد😁 شاید، اون لحظه که زنداییم، این جمله رو گفت، خودشم، خیلیی حرفشو باور نداشت!!!🤔 چن دقیقه بعد، میز آشپزخونه، تمیز و دستمال کشیده، آماده ی عملیات بود🤗😊😉 یه کیسه ی کوچیک آرد، وسط میز خالی شد، و دقایقی بعد، خمیر نرمو مطبوعی، با دستای سخاوتمندو مصمم مامان و زندایی، به عمل اومد.🤗🤗😚😚🙄🙄 خوشبختانه بخت با ما یار بود و بهمون حق انتخاب داده شد! که خمیرمون رو به هر شکلی که دلمون می خواست در بیاریم🤗🤗😍😍 یه ساعت بعد، اشکالی خمیری، از گل گرفته تا ماه و خورشید و حتی چهره ی خندون مامانامون، روی میز، خودنمایی می کردن.🤗😍🌸🏵💮🌛🌙🌝🌞🙄🙄😋😋 هر نونی که از فر بیرون میومد، ما دو تا، با دقت و وسواس خاصی، اونو، همچون یه شئ گرانبها، توی سبد مخصوص قرار می دادیم🙋‍♀️💍💎🤗😍😚 تا اون روز، قدر و ارزش این خوردنی لذیذ و همیشه در دسترس رو نفهمیده بودیم😍😍😍 اونشب،هممون، با ولع خاصی، نونی رو خوردیم که با دستای خودمون پخته شده بود😊😊 و قدر خرده های برشته ی اونو هم می دونستیم و اجازه نمی دادیم قد یه عدس، ازون برشته های خوش طعم مطبوع، زمین ریخته بشه!😚🤗😍🥞🍞🥐 از فردای اون شب بیاد موندنی و خاطره انگیز،هر وقت از جلوی نونوایی محل رد می شدیم، برای شاطر و خمیرگیرو دیگران دست تکون می دادیم🤗🤗😚😚👭👋👋 هیچی نباشه، یه جورایی همکار شده بودیم😎😎😊😊🤗🤗