نظرات کاربران درباره کتاب آثار الباقیه عن القرون الخالیه

ابوریحان بیرونی که به زبان‌های عربی،فارسی،خوارزمی،سانسکریت،یونانی و سریانی تسلط بی‌مانندی داشت در آخرین اثر تألیفی خود که در زمینه داروشناسی است به نام«الصیدنة فی الطب فصل۵»جمله‌ای آورده: «الهجو بالعربیة،أحب إلی من المدح بالفارسیة» یعنی:به عربی دشنامم دهند خوشترم باشد که به پارسی ستایشگرم باشند. این جمله که بر ناسیونالیست‌های وطنی سخت گران آمده تا جایی که به انکارش خاسته‌اند اما به واقع از ابوریحان صادر شده و حتا ابوریحان بر درستی آن استدلال کرده و گفته است: (درستی این سخنم را کسی درمی‌یابد که دست‌کم یک کتاب علمی نقل شده به فارسی را بررسی کرده باشد.. زیرا این گویش پارسی تنها بهر داستان‌های خسروانی و قصه‌های شب مناسب است.) می‌بینید برای دوران ابوریحان کارکرد و نارسایی زبان فارسی در انتقال علمی مطرح است نه بُعد هویتی آن،بیرونی کسی است که با همین دیدگاه،برای توانمندسازی زبان فارسی چندین کتاب خود را به فارسی نگاشته است.