بریده‌هایی از کتاب بر دیوار غار

دیشب که ظرف بلور ‫از دست‌های ناشی ِ من افتاد ‫و روح شفّافش، بر سنگفرش خانه پاشید ‫یاد دست‌های ناشیِ تو افتادم ‫و دلم به حالِ دلم سوخت. ‫ 

به این پرنده پربسته آب و دان می‌داد زنی که بال و پرش بوی آسمان می‌داد و روی گونه او جای اشک چشمانش مسیر شاعریم را به من نشان می‌داد چه خوب می‌شد اگر باز شعر می‌خواندم و او دوباره صمیمانه سر تکان می‌داد من و شقایق و مجنون چقدر حیرانیم همیشه خنده او عشق یادمان می‌داد و آخرین خبر از چشم‌های او این است: زنی اسیر قفس بود و داشت جان می‌داد

من با نیامدن به زمین کم نمی‌شدم ‫شیطان نشد اسیر تو، من هم نمی‌شدم ‫از داستان دلکش حوّای بُلهوَس ‫تا مطمئن نمی‌شدم آدم نمی‌شدم ‫ 

با ناز آمدی و نمازم شکست، باز ‫باور نداشتم که خدایم شکستنی‌ست