بریده‌هایی از کتاب جاده

شجاعانه‌ترین کاری که کردی چی بود؟ روی زمین خون تف کرد. گفت: این که امروز صبح از رخت‌خواب بیرون اومدم.

مردم خودشونُ برای فردا آماده می‌کردن. هیچ‌وقت به این نکته فکر نکرده بودم. اما فردا خودشُ برای شما آماده نکرده بود. حتی هیچ چی از شما نمی‌دونست.

دیگه حوصله‌م از همه چیز سر رفته.

شجاعانه‌ترین کاری که کردی چی بود؟ روی زمین خون تف کرد. گفت: این که امروز صبح از رخت‌خواب بیرون اومدم.

فکر می‌کنم توی این دور و زمونه بهتره که آدم تا اونجا که می‌تونه کم حرف بزنه.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

یادت باشه که به هر چی فکر کنی، برای همیشه توی ذهنت باقی می‌مونه. بعد شاید روزی دوباره به فکرش بیفتی. اما آدم بعضی چیزها رو فراموش می‌کنه، مگه نه؟ آره. چیزیُ که آدم دوست داره یادش بمونه فراموش می‌کنه و چیزیُ که دوست داره فراموش کنه یادش می‌مونه.

پیرمرد سرش را تکان داد. من اعتقادمُ به این‌جور چیزا از دست دادم. سال‌های ساله. جایی که آدما نمی‌تونن زندگی کنن، حال خدایان هم بهتر از آدما نیست. خواهید دید. بهتره که آدم تنها باشه. برای همین امیدوارم حق با شما نباشه. برای این که واقعاً وحشتناکه که آدم با آخرین خدایی که باقی مونده همسفر بشه. برای همین امیدوارم حق با شما نباشه. اگه همه نابود بشن، وضع بهتر می‌شه.

در این راه مردانی قدم برنمی‌دارند که پیام‌آورِ کلامِ خداوند باشند. آنها رفته‌اند. من تنها هستم، و آنها کلِ جهان را با خود برده‌اند. یک سؤال: چیزی که هرگز وجود نداشته چه فرقی دارد با چیزی که هرگز وجود نخواهد داشت؟

جای دوری نمی‌رم. همین طرف‌هام. اگر صدام کنی، صداتُ می‌شنوم.

به نظر این نویسنده، هرگاه انسان از خداوند دور بشود، شجاعت و فضیلت جای خود را به ترس و تبهکاری می‌دهد.

تو آدم خیلی شجاعی هستی؟ ترسو هم نیستم. شجاعانه‌ترین کاری که کردی چی بود؟ روی زمین خون تف کرد. گفت: این که امروز صبح از رخت‌خواب بیرون اومدم.

تو آدم خیلی شجاعی هستی؟ ترسو هم نیستم. شجاعانه‌ترین کاری که کردی چی بود؟ روی زمین خون تف کرد. گفت: این که امروز صبح از رخت‌خواب بیرون اومدم.

صدای پارس سگ را دیگر نمی‌شنیدند.

چنین باد. نظمی را پی بریز. بعد که همه چیزت را از دست دادی، از هیچ رسمی بساز و در آن روح زندگی بِدَم

برای پدر و پسر، جهان در وجود آن دیگری خلاصه می‌شد.

کنار جادّه، نشست روی یک کاناپه که نشیمنگاه پارچه‌ایش در اثر رطوبت ورآمده بود. دولا شده بود و سرفه می‌کرد. دهان‌بند خونی را از دهانش باز کرد، بلند شد، در گودالی دهان‌بند را شست، آن را چلاند و همین‌طور بی‌هدف در جادّه ایستاد. هانفسش مثل تکه ابری کوچک. زمستان نزدیک بود. برگشت و به پسرش نگاه کرد که با چمدانی که در دست داشت به پسربچهٔ یتیمی می‌مانست که منتظر است اتوبوس از راه برسد.

فقط این را می‌دانست که فرزندش توجیه همهٔ این تلاش‌هاست. به خودش گفت: اگر او کلامِ خداوند نباشد، پس خداوند هرگز زبان به سخن نگشوده است.

گداها و نیازمندها حق انتخاب ندارن.

می‌گن زن‌ها خوابِ خطراتیُ که عزیزان‌شونُ تهدید می‌کنه می‌بینن و مردها خواب خطرهاییُ که خودشونُ تهدید می‌کنه. من اما این روزها دیگه اصلاً خواب نمی‌بینم.

هدف درازمدت‌مون چیه؟ چی؟ هدف درازمدت‌مون؟ کی این کلمه رو به‌ت یاد داده؟ یادم نیست. چرا. این کلمه رو از کجا آوردی؟ تو گفته بودی. کی؟ خیلی وقت پیش. جوابش چی بود؟ نمی‌دونم. من‌َم نمی‌دونم. بریم. هوا داره تاریک می‌شه.

اگه همه نابود بشن، وضع بهتر می‌شه. جداً؟ معلومه. اما وضعِ کی؟ وضعِ همه.

هر روز دروغی بیش نیست. اما تو دیگر مدت زیادی زنده نخواهی ماند. این دیگر دروغ نیست.

دیگر هیچ فهرستی از کارهای روزانه که می‌بایست انجام شود در کار نیست. روزها به هیچ فردایی نمی‌انجامد. تنها همین ساعت از روز. چیزی به نامِ «روز بعد» وجود ندارد. همین ساعت از روز، به مفهومِ «روز بعد» است. همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

وقتی که آدم فکر می‌کنه در خطر نیست، احتمال خطر از همیشه بیشتره.

به نظر این نویسنده، هرگاه انسان از خداوند دور بشود، شجاعت و فضیلت جای خود را به ترس و تبهکاری می‌دهد.

همهٔ چیزهای زیبا و ستایش‌انگیزی که آدمی به آن دلبسته است در درد ریشه دارد؛ از اندوه و از میان خاکستر سربرمی‌آورد.

همه چیز به همان شکل که روزی بود، فقط بی‌روح و صاعقه‌زده.

ما همه به خاک برمی‌گردیم.

در بزرگراه از دور صف طولانی اتومبیل‌هایی که سوخته و زنگ زده بودند. لاستیک‌ها سوخته بودند و به شکل یک تودهٔ خاکستری و سفت رینگ را در برگرفته بودند. جنازه‌های سوخته به اندازهٔ قد یک بچه تحلیل رفته بودند و به فنر صندلی‌ها که بیرون زده بود تکیه داده بودند. ده‌هزار رؤیا در قلب‌های سوخته‌شان مدفون بود. به راه‌شان ادامه دادند.