بریده‌هایی از کتاب مبانی دستور خط فارسی شکسته

شخص نویسنده وقتی قلم به دست می‌گیرد نظرش تنها متوجه گروه فضلا و ادباست و اصلاً التفاتی به سایرین ندارد و حتی اشخاص بسیاری را نیز که سواد خواندن و نوشتن دارند و نوشته‌های ساده و بی‌تکلف را به خوبی می‌توانند بخوانند و بفهمند هیچ در مدّ نظر نمی‌گیرد و خلاصه آنکه پیرامون دموکراسی ادبی نمی‌گردد (جمال‌زاده ۱۳۰۰:۵)

معمر قذافی (۱۹۴۲-۲۰۱۱)، که از طرفداران تأسیس اتحاد جماهیر عربی (اتحاد الجمهوریات العربیة) بود، همواره بر لزوم استفاده از زبان عربی فصیح تأکید می‌کرد، زیرا این زبان را مایهٔ وحدت تمام اعراب در سرزمین‌های مختلف می‌دانست. وی نویسندگانی را که در آثار خود از گونه‌های محلی عربی استفاده می‌کردند خائن به ملت عربی قلمداد می‌کرد (مثلاً رجوع شود به Gaddafi ۲۰۰۵۴F)! اما در مقابل، نویسنده‌ای چون نجیب محفوظ که هدفی جز بیان هرچه صریح‌تر و شفاف‌تر اندیشه‌اش نداشت، در گفتگوهای برخی از آثار خود، از گونهٔ محاوره‌ای مصری استفاده می‌کرد تا فضای محاوره و لحن واقعی قهرمانان داستان‌های خود را با قدرت و شفافیت هرچه بیشتری بیان کند (مثلاً رجوع شود به Allen ۲۰۰۶F)!