بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر فلسفه های معاصر غرب

در این‌جا هوسرل به سراغ دکارت می‌رود و با الهام از تأملات فلسفی دکارت می‌گوید که «هرکس که به راستی مایل است فیلسوف شود باید ʼیک بار در زندگی‌اشʻ به خویشتن برگردد و بکوشد در درون خویش همه علومی را که تاکنون برایش معتبر بوده‌اند واژگون کند و آن‌ها را از نو بسازد»

اگزیستانسیالیسم شورشی است علیه فلسفه‌های سنتی غرب از افلاطون تا هگل که می‌کوشیدند تصویری انتزاعی از انسان و جهانی که انسان در آن زندگی می‌کند ارائه دهند و لذا خصلت ضدانتزاع‌گرایی و ضدعقل‌گرایی اگزیستانسیالیسم از کی‌یرکگور تا سیمون دوبوار امری مسلم است.

جان کلام فلسفه راسل را می‌توان ترکیبی از سنت تجربه‌گرای هیومی و منطق صوری فرگه‌ای دانست. اما اندیشه‌های راسل مدام در سیر تکاملی خود قرار داشت و به نوشته کاپلستون (البته به نقل از براود) «چنان‌که همه می‌دانیم، جناب راسل هر چند سال یک نظام فلسفی تازه عَلم می‌کند»

فلسفه را باید خواند نه به خاطر اینکه پاسخ‌های مشخصش به پرسش‌هایش، بلکه به خاطر خود پرسش‌ها.

ما در هیچ دوره‌ای از تاریخ طولانی فلسفه به اندازه دوره معاصر با کثرت فلسفه و مکاتب مواجه نیستیم. چنانچه در قرن هفدهم دکارت پدر معنوی فیلسوفان است و فیلسوفان این دوره فلسفه‌های خود را در مسیر دکارتی ایجاد کرده‌اند، در قرن هجدهم کانت و در قرن نوزدهم هگل و برخی فیلسوفان دیگر نقش پدر معنوی را بازی کرده‌اند. کما اینکه افلاطون پدر معنوی تمامی فلسفه غرب شناخته می‌شود. وایتهد در جمله معروفی گفته بود: «کل تاریخ فلسفه غرب پانوشتی بر افلاطون است.»