بریده‌هایی از کتاب حتی شعر هم جای خالی تو را پر نکرد

مهر می‌آید چون زندگی جاری‌ست ولی این مَن من ِ همیشه تنها من ِهمیشه غمگین تو را کم دارد...

و عشق... آن خوابی است که خدا برای آدم دیده بود.

جای ِتو در دل باشد گُلم ای گلِ خوشبو، تو را تنها بو باید کشید قرص ماهی می‌درخشی در شبم

نیستی و... الهی نیست شود این ثانیه‌های بی تو.

در شعرهای هر شاعری زنی نشسته، خدایی می‌کند.

شرابِ کهنه کی تواند درمان... زخمی که کهنگی‌اش به بلندای تاریخ است.

با تو معنای ِشعرم زندگی‌ست

چه کسی می‌گوید... ساز غم بر دل ما رقص ندارد هرگز! آنچه از گوشه‌ی چشم تا گونه‌ی ما می‌رقصد... دل ماست دل ماست.

حتی شعر هم جای خالی تو را پُر نکرد.

بگذار جهان بر سر ِابهام بهشت و جهنم بگذرد

من تو را با گریه آوردم به‌دست کی توانم؟ چون توانم؟ دمی از زندگی بی تو بگذرم بی‌خیالت گردم و در خیالی دیگر از تو بگذرم.

در خیالت گم گشته‌ام چون کبوتری از آشیان، بی‌نشان کاش پیدا شوم از تو

آسمان آبی و صاف و وسیع همه جا، جای قدم‌های خدا بارش ِبارانی بهاری همه لطف و محبت، همه رحمت

۷ تو از راه می‌رسی اما دیراست، دیر در من مسافری قصد غریبی دارد که کوله بارش یک مشت خاطره است و اندوهی که میراث تمام دل سپردن‌های اوست.

با تو معنای ِشعرم زندگی‌ست

بهار می‌آید عشق می‌آید مهر می‌آید چون زندگی جاری‌ست ولی این مَن من ِ همیشه تنها من ِهمیشه غمگین تو را کم دارد... تو را کم دارد...

این کبوتر، این پرنده جز در هوایت شوق پریدن ندارد... می‌کشد مرا حیرانی صدایت کو؟ نگاهت کو؟؟؟ کجاست دست‌هایت؟

کجای این جاده کجای این دلتنگی میان کدامین هق هق ِ تلخ میان کدامین گریه و اشک من و تو خاطره هامان را جا گذاشته‌ایم؟

دیگر حتی هیچ گُل ِ سرخی در دست من بوی عشق را نمی‌دهد

خدا را... بر پاکی آب و آبی آسمان سوگند دادم تمام ابرها در چشم و دل من باشند ولی از چشم زیبای نگارم بارانی نبارد هرگز

نیمکت‌های هیچ پارکی کافه‌های هیچ شهری تنهایی مرا روی خوش نشان نمی‌دهند دیگر حتی هیچ گُل ِ سرخی در دست من بوی عشق را نمی‌دهد

اخم زیبنده نیست بَر رُخ ِگلگون ِگندم گونه‌ات

بگذار جهان بر سر ِابهام بهشت و جهنم بگذرد

مسافر ِمن به انزوای تنهایی سفر کرد تنها سرزمینی که جواز ورودش سرنوشت غم‌انگیز دوست داشتن‌های اوست.

زمین تبعیدگاهی که تنها مرگ روزهایش را پایان می‌دهد

کجای این جاده کجای این دلتنگی میان کدامین هق هق ِ تلخ میان کدامین گریه و اشک من و تو خاطره هامان را جا گذاشته‌ایم؟

در شعرهای هر شاعری زنی نشسته، خدایی می‌کند.

خود را گم کرده‌ام میان تمام روزهای تو را خواستن.

بهار می‌آید عشق می‌آید مهر می‌آید چون زندگی جاری‌ست ولی این مَن من ِ همیشه تنها من ِهمیشه غمگین تو را کم دارد...

در من مسافری قصد غریبی دارد که کوله بارش یک مشت خاطره است و اندوهی که میراث تمام دل سپردن‌های اوست.