بریده‌هایی از کتاب عشق به روایت حافظ

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد

حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد

حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست

درد عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد حافظ این دیده گریان تو بی چیزی نیست

فراز و شیب بیابان عشق دام بلاست کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

گفتم صنم پرست مشو با صمد نشین گفتا به کوی عشق هم این و هم آن کنند

طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل بیفتد آن که در این راه با شتاب رود

عشق می‌ورزم و امید که این فن شریف چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود

چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر

طهارت ار نه به خون جگر کند عاشق به قول مفتی عشقش درست نیست نماز

عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز زان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس

هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش