بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

اگر هر نسل به‌صورت برده‌وار و کورکورانه دقیقاً آنچه را که نسل پیش انجام می‌داده تکرار می‌کرد، ما هرگز هیچ پیشرفتی نمی‌کردیم.

والدین طراحی نشده‌اند تا زندگی فرزندانشان را شکل دهند. درعوض، والدین و دیگر مراقبت‌کنندگان بناست تا فضایی امن و محافظت‌شده برای نسل بعدی فراهم کنند تا آن‌ها بتوانند در این فضا راه‌های جدید فکرکردن و عمل‌کردن را به وجود آورند، راه‌هایی که به‌هرحال کاملاً متفاوت از راه‌هایی هستند که ما از قبل برای کودکان پیش‌بینی کرده‌ایم.

ژن‌ها ممکن است در دورهٔ کودکی فعال یا غیرفعال شوند و این فرایند به تغییرات مهمی در بزرگ‌سالی منجر می‌شود. تحقیقات در عرصهٔ اپی‌ژنتیک نشان می‌دهد که ویژگی‌های محیط اطراف، حتی ویژگی‌های بسیار ظریفی همچون کیفیت مراقبت، چگونه می‌توانند ژن‌ها را فعال یا غیرفعال سازند. به‌عنوان مثال، موش‌هایی که در اوایل زندگی تحت استرس قرار دارند (۱۶) ژن‌های خاص را به‌شکل‌های متفاوتی نشان می‌دهند. همین اتفاق در فرزندان انسان نیز اتفاق می‌افتد. ژن‌ها متفاوت هستند، اما تجربه‌های کودکان نیز متفاوت‌اند، و این بر چگونگی بروز ژن‌ها تأثیر می‌گذارد.

بعضی از عوامل ژنتیکی باعث می‌شوند کودکان در مقابل محیط اطرافشان بیشتر یا کمتر حساس باشند. بعضی از کودکان انعطاف‌پذیرند (۱۷)؛ آن‌ها تحت هر شرایطی (چه خوب و چه بد) خوب از آب درمی‌آیند. این کودکان مانند گل‌های قاصدک هستند و تقریباً در هر محیطی شکوفا می‌شوند. کودکان دیگر نسبت به تفاوت‌ها در محیط اطرافشان حساس‌تر هستند؛ آن‌ها در شرایط غنی بسیار خوب و در شرایط نامساعد بسیار بد عمل می‌کنند. این کودکان بیشتر به گل‌های ارکیده شباهت دارند که با مراقبت بسیار و تغذیهٔ غنی شکوفا شده و بدون آن‌ها پژمرده می‌شوند. بنابراین این کودکان نه‌تنها با یکدیگر متفاوت هستند، بلکه واکنششان به محیط اطراف خود نیز متفاوت است.

نخستین دوراهیْ از تضاد میان وابستگی و استقلال ناشی می‌شود. والدین و دیگر مراقبتگران باید مسئولیت کامل وابسته‌ترین موجود، یعنی نوزاد انسان، را به عهده بگیرند. اما همچنین آن‌ها باید این وابسته‌ترین موجود را به بزرگ‌سالی کاملاً مستقل و خودکفا تبدیل کنند

هدف از عشق‌ورزیدن به کودکان، به‌طور خاص، فراهم‌کردن محیطی پربار، باثبات و امن برای این انسان‌های کوچک و آسیب‌پذیر است، محیطی که در آن تغییر، خلاقیت و نوآوری می‌توانند شکوفا شوند. این امر هم از منظر زیست‌شناختی و تکاملی و هم از منظری شخصی و سیاسی صادق است. عشق‌ورزیدن به کودکان برای آن‌ها مقصد تعیین نمی‌کند، بلکه قدرت و مایهٔ آغاز سفر را به آن‌ها می‌بخشد.

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید.

ظهور والدگری با منع کودکان از خیابان، زمین‌های بازی عمومی، محله و حتی زنگ تفریح همراه بوده است. در جهان پیش از والدگری، حتی کودکان نوپا نیز می‌توانستند در محیط رشد خود به جست‌وجو و کاوش بپردازند، محیطی که می‌توانست روستا یا مزرعه باشد یا کارگاه و آشپزخانه. کودکان طبقهٔ متوسط در آمریکا اکنون بیشتر زندگی خود را در محیط‌های به‌شدت ساختاریافته می‌گذرانند؛ محیط زندگی کودکان فقیر بسیار محدودتر است. عجیب است که، در جامعه‌ای که هر روز بیش از پیش خلاقیت و ابتکار را ارج می‌نهد، موقعیت‌ها و فرصت‌های کمتر و کمتری برای کاوش و جست‌وجوی کودکان فراهم می‌آوریم.

مغزهای جوان برای کاوش طراحی شده‌اند؛ مغزهای پیر طراحی شده‌اند تا از آن‌ها بهره‌برداری شود.

یک مغز یک‌ساله دو برابر بیشتر از مغز شما اتصال‌های عصبی دارد. یک مغز جوان روابط بسیار بیشتری از یک مغز پیر ایجاد می‌کند؛ روابط بالقوهٔ بسیار بیشتری وجود دارد و این روابط در پرتو تجربیات جدید به‌شکل سریع‌تر و ساده‌تری تغییر می‌کنند. اما تمام این رشته‌های پیوندی نسبتاً ضعیف هستند. مغزهای جوان می‌توانند، به‌محض مواجهه با تجربه‌های جدید، وضعیت خود را تغییر دهند. با افزایش سن (۲۱)، ارتباط‌های مغزی‌ای که بسیار استفاده می‌کنیم سریع‌تر و کارآمدتر شده و فواصل طولانی‌تری را پوشش می‌دهند. اما ارتباط‌هایی که استفاده نمی‌کنیم زدوده شده و ناپدید می‌شوند. مغزهای پیرتر انعطاف‌پذیری بسیار کمتری دارند. ساختار آن‌ها از راه‌های باریک و پر پیچ و خم به شاهراه‌های اطلاعاتی بلند و مستقیم تغییر کرده است.