بریده‌هایی از کتاب یادداشت های راننده نیمه شب

یادت نیست وقتی یازده سالمون بود، سعی کردی یه مورچهٔ گنده رو با ترقه منفجر کنی؟ بعد همهٔ مورچه‌ها ریختن سرت و گازت گرفتن و سه روز خوابیدی توی بیمارستان.

با تشکر از شما ارادتمند الکس

ارادتمند شما الکس گرگوری یک اشلیمزل غمگین و بیچاره

ارادتمند الکس گرگوری پ. ن: فقط ۴۲ ساعت

خب اگر بخواهید سیب‌زمینی‌ترین آدم روی زمین باشید، بدون پنیر که مزه ندارد!

فهمیدم که همهٔ ما به نوعی آزاد هستیم، و همه‌چیز به نوع نگاهمان بستگی دارد. ما آزاد هستیم که بعضی آدم‌ها را انتخاب کنیم و عاشقشان باشیم.

«شما جوون‌ها خیال می‌کنین آدم‌های بالای شصت سال، هیچ کار دیگه‌ای توی زندگی‌شون نکرده‌ان؛ اما خوب گوش‌هات رو باز کن آقای اوممم! آقای ʼتصادف‌کن توی حال خراب’! من خییییییلی کارها کرده‌ام!»

همان‌جور که ولو شده بودم روی میز، سعی کردم موهایم را از روی چشمم کنار بزنم. درد وحشتناکی پیچید توی بخیه‌های پیشانی‌ام و سرم به جلو خم شد. اشکم درآمد. «وای الکس! دردت اومد؟» دماغم را بالا کشیدم. «آره مامان!» «حقّته!»

مردم اونی نیستن که ظاهرشون نشون می‌ده.

می‌دونی مامان‌بزرگم این‌جور وقت‌ها چی می‌گفت؟» «من، اوممم، نمی‌دونم آقا.» «خب. من هم نمی‌دونم راستش. اون مُرده و من هم یه‌جوری فراموشی گرفتم که هفتهٔ پیش داشتم در اتاقم رو با مسواکم باز می‌کردم؛ اما یه چیز خوبی می‌گفت.

سهم بعضی آدم‌ها عشق است، سهم بعضی‌ها هم زغال‌سنگ برای شام.

حالا می‌میری سر راهت وایستی و یکی‌دوتا هم شیرینی دانمارکی بخری برام؟

فکر می‌کنم یک درس مهم یاد گرفته‌ام: نمی‌توانی کسی را از زندگی‌ات بیرون بیندازی، فقط به‌خاطر اینکه از او خوشت نمی‌آید یا از دستش دلخوری.

یه روزی می‌فهمی که عذرخواهی‌های واقعی، اما و اگه ندارن.

می‌گفت نوشتن مثل دوچرخه‌سواری است. همین که دست نگه داری و به این فکر کنی که چطور داری رکاب می‌زنی، تعادلت به هم می‌خورد و می‌افتی.

واقعاً پسر حساسی هستی الکس! باید روحیه‌ت رو قوی کنی وگرنه دنیا برات جای سختی می‌شه.

با این زندگی سرگرم‌کننده، واقعاً چه نیازی به کافئین داشتم؟

جناب سروان درون: شجاع باش پسر! توی اتاق کلی کار هست که دستت رو می‌بوسه. فقط باید بری توی اتاق و... و... به هم‌نوعت کمک کنی، تا وقتی که بهت بگم دیگه کافیه... آه... کمک به هم‌نوع! بزدل درون: اما قربان! من واسه این مأموریت مهارت کافی ندارم. جناب سروان درون: اولاً که به من نگو «قربان»! من واسه یه لقمه نونِ حلال کار می‌کنم. بعدش هم، تو هرچی لازمه یاد گرفتی. دل‌وجرئت به خرج بده و برو توی اتاق. بزدل درون: چرا باید برم؟ جناب سروان درون: چرا؟ چرااا؟ ارتش چرا نداره پسرجون! تو فقط نقش یه تفنگ رو داری. بقیه دستور می‌دن و تو حمله می‌کنی. مگه تفنگ می‌پرسه چرا؟ تانک می‌پرسه چرا؟

بزدل درون: نه، ولی یه بمب هوشمند چی؟ اون هم نمی‌پرسه چرا؟ جناب سروان درون: اوممم... نمی‌دونم من از این چیزهای جدید سر درنمی‌آرم. شاید بتونی یه‌جوری تنظیمش کنی که بپرسه چرا. اما می‌تونه بپرسه چرا پرسیده چرا؟ سؤال واقعی اینه که یه بمب هوشمند می‌تونه آگاهی و شعور داشته باشه؟ بر اساس سخنان جاودانهٔ سقراط... بزدل درون: شما دارین من رو می‌ترسونین. جناب سروان درون: مهم نیست. به منطقهٔ عملیات رسیدیم. حالا برو و دیگه هم به من نگو قربان! نمی‌دونم چرا بچه‌سوسول‌هایی مثل تو رو راه دادیم توی ارتش. وقتی «جان وین» زنده بود، یه دونه از این جک‌وجونورهای بزدلِ بی‌ارادهٔ نازک‌نارنجی نمی‌دیدی. همین‌هایی که واسه هر کاری یه بهونه...

سهم بعضی آدم‌ها عشق است، سهم بعضی‌ها هم زغال‌سنگ برای شام.