بریده‌هایی از کتاب دیوانگی

«اکنون مرا یک خواهش بیش نیست: خواهم که نخواهم.»

همیشه آن‌قدر خسته‌ام که هیچ کاری نمی‌توانم بکنم!

سیاه‌روزی و عقل با هم جمع نمی‌شوند؛ نگون‌بختان را سرنوشتی نیست، جز دیوانگی.

انگار بازیچهٔ تقدیر خطرناکی شده بودم؛ تقدیری که اراده‌ام در آن نقشی نداشت.

انگار قبلاً آنجا آمده بودم و الان برگشته بودم تا همان تجربه را دوباره زنده کنم و این تکرار تجربهٔ سابقم قرار بود به شکل سرنوشت‌سازی بر زندگی‌ام تأثیر بگذارد.