بریده‌هایی از کتاب باتلاق شنی

یک‌بار جایی خوندم «حقیقت همون چیزیه که آن را برای باور کردن انتخاب می‌کنیم.»

خرافات درمان نفهمیدن حقیقت نیست.

«یک درصد جمعیت روی زمین صاحب پنجاه درصد دارایی‌های روی اون هستن.

«ظلم و ستم وحشتناکه»، «نژادپرستی وحشتناکه» و «فقر زیادی وحشتناکه».

در واقعیت، همه می‌دونن که مردم ارزش‌های متفاوتی دارن. برای همینه که اگر هواپیمایی در اندونزی سقوط کنه و چهارصد نفر آدم توش بمیرن، هیچی. اما اگه معلوم شه یک سوئدی هم بینشون بوده گزارش‌های خبری دوبرابر میشه.

نوجوان‌ها نه تنها بیشتر وقت‌ها حال خود را با بی‌احتیاطی تمام بیان می‌کنند بلکه از چیزهای نامناسب هم استفاده می‌کنند.

مردم می‌گن که همهٔ آدم‌ها ارزش یکسانی دارن. این‌ها رو میگین چون مودبین، فرهیخته‌این و شاید درجه تحصیلی بالایی دارین، اما حرف درستی نیست.

خوشحالی یک معجون کامله، اما هیچ‌کس دستور درست کردنش رو بلد نیست.

سعی کردی بگی که تو یک جامعهٔ نابرابر نمیشه دموکراسی رو ایجاد کرد و به اون ادامه داد. و حق هم با توئه

اگه مامانت تحصیل‌کرده نیست و بابات هم تاکسی می‌رونه، همشون یک دلیله برای این‌که از همهٔ ما بیشتر و سخت‌تر برای زندگی‌ت بجنگی.

اون‌قدر تو تظاهر کردن استاد بودیم که تونسته بودیم همه رو خر کنیم، حتی خودمون رو.

داشتن هوش مثل شمشیر دولبه است،

اون‌ها دوست ندارن بفهمن واقعیت ماجرا چی بوده. اون‌ها می‌خوان که منو توی کوچک‌ترین ظرفی که میشه جا کنن. این کار باعث میشه همون اندازه‌ای بشم که اون‌ها می‌خوان. اونا دوست دارن قانع بشن که من هیچ نقطه اشتراکی باهاشون ندارم. اینج‌وری شب‌ها راحت‌تر می‌تونند سر روی بالش بگذارن. فقط این‌طوری می‌تونن باور کنن بلایی که سر من اومده هیچ‌وقت قرار نیست سر اون‌ها هم بیاد.

فکرمی‌کنم حتما نباید یک کمونیست باشی تا بفهمی‌مخالف آمریکا بودن یعنی وارد بحران و تنش شدن.

اصلا درست نیست که سیستم رفاهی دولت همهٔ درآمدش رو از حقوق‌بگیرهای با درآمد پایین و متوسط کسب کنه. اگر شرکت‌های بزرگ کمتر از شرکت‌های کوچک و متوسط مالیات بدن، اون‌وقت قرارداد اجتماعی به فنا رفته. وقتی یک پرستار داره بیشتر از آدمی‌که کلی اموال به ارث برده مالیات میده به نظرتون...

«در طول تاریخ هیچ‌وقت طبقه‌های مرفه جامعه انتظار از دست دادن قدرتشون رو نداشتن، ولی همیشه در این مورد غافلگیر شدند.»

«آرزو می‌کنم زمین پر از صلح و صفا بشه و هیچ بچه‌ای گشنه نمونه.»

نهایت خودخواهیه اگه فکر کنین برای همدلی کامل با یک بدبخت، باید خودتون شخصا گرفتار بدبختی اون آدم بشین. همدلی کردن چیزی برعکس اینیه که فکر می‌کنین. همدلی اینه که بگی این آدم بی‌مایه‌ای که بوی گه می‌ده و هیچ نقطه اشتراکی با من نداره، نباید این‌جوری زندگی کنه. هیچ ربطی هم به کاری که قبلا کرده نداره. اون شایسته زندگی رو تشکی که بوی گند شاش میده نیست. اگر واقعا آدمی باشین که معنی هم‌دلی واقعی رو فهمیده، متوجه حال و روز منم میشین.

تو روزگار سندر، خصوصی‌های زندگیت مال خودت بود و اگر کسی می‌فهمید می‌شد باعث شرم. اما اون روزها دیگه رفتن. و من میدونم قراره اوضاع چه‌طوری بشه. و حداقل در مورد خودم، می‌دونم که چیا رو می‌خوام بدونم. من می‌خوام همه‌چی رو بدونم، من میخوام ریزترین جزییات در مورد رابطه عشقی کثیف، بیمارگونه و مهلک خودم و سباستین رو بدونم. که بفهمم چرا یک روزی گفتم که حق باباشه تا بمیره و چرا کارم به این‌جا کشید که به بهترین دوستم و دوست پسرم شلیک کنم.

برای اونایی که مشکل داشتن خیلی غصه می‌خورد ولی از این ناراحت بود که چرا به همون اندازه که برای بقیه غصه می‌خوره، بقیه براش غصه نمی‌خورن.