بریده‌هایی از کتاب کتاب فروشی کوچک بروکن ویل

«بعضی وقت‌ها تقریباً آرزو می‌کنم مریض بشم، فقط برای اینکه بتونم تمامِ روز توی تختخواب دراز بکشم؛ مجبور نباشم هیچ کاری بکنم. چند روز هیچ تصمیمی نگیرم.»

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم این میزانِ اندوه نیست که مهم است، بلکه مهم این است که چقدرش را بتوانی تاب بیاوری.

کتاب‌ها فوق‌العاده‌اند و احتمالاً در کلبه‌ای در جنگل خیلی به کار می‌آیند، اما کِیفِ خواندن یک کتاب معرکه چیست اگر نتوانی درباره‌اش به دیگران بگویی، از آن حرف بزنی و مدام از آن نقل‌قول کنی؟

می‌دانی بدترین چیز در مورد آدم‌های وفادار چیست؟ همه همیشه به آنها می‌گویند دیگر وقتش رسیده حواسشان به خودشان باشد؛ ولی درحقیقت هیچ‌کسی نمی‌خواهد که این آدم‌ها دست از کمک به آنان بردارند. نه وقتی‌که واقعاً پای عمل پیش بیاید

از شدت معمولی بودن جلب‌توجه می‌کرد.

سارا از کتاب‌فروشی آمد بیرون. فقط آنجا ایستاد، کاملاً آرام، طوری که انگار هیچ دلیلی در دنیا برای عجله کردن نداشت.

به خودش گفت همه‌چیز درست می‌شود.

سارا حدس می‌زد اکثر آدم‌هایی که به او فکر می‌کردند اعتقاد داشتند که کتاب‌ها برای او وسیله‌ای بودند برای پنهان شدن از زندگی. و شاید اشتباه نمی‌کردند.

او داشت یک بسته کتاب جدید را که تازه رسیده بود باز می‌کرد و آشکارا آنها را زیر بینی‌اش می‌گرفت و بو می‌کرد.

«اونجا می‌خوای چیکار کنی؟» «کتاب بخونم.»

این میزانِ اندوه نیست که مهم است، بلکه مهم این است که چقدرش را بتوانی تاب بیاوری.

هنوز هم بعضی‌وقت‌ها آرزو می‌کنم در کلبه‌ای کوچک در جنگل باشم؛ با چند کتاب و رها از همهٔ بایدهای عجیبی که ما انسان‌ها از یکدیگر و خودمان انتظار داریم.

«یک اثر کلاسیک اثری است که همه می‌خواهند [آن را] خوانده باشند، اما هیچ‌کس نمی‌خواهد [آن را] بخواند.»

تا وقتی کتاب و پول داشت، هیچ‌چیز فاجعه محسوب نمی‌شد.

گِریس گفت: «بی‌فایده بود. اگه طبق قوانین اونا هم بازی کنی، هر دفعه تو رو می‌کوبن. مثل اون ضرب‌المثل معروف که می‌گه با احمق‌ها بحث نکن. اونا تو رو تا سطح خودشون پایین می‌کشن و با تجربه‌هاشون می‌زنن توی سرت. همین قانون شامل سبک زندگیت هم می‌شه.» خاکستر سیگارش را ریخت توی زیرسیگاریِ کاملاً پُر. «هیچ‌وقت براساس قانون آدم‌های ابله زندگی نکن. چون اونا تو رو تا سطح خودشون پایین می‌کشن، اونا برنده می‌شن، و این وسط، پوستِ تو کنده می‌شه.»

وقتی اومد تو، محکم چسبیده بود به یه کتاب. طوری بغلش کرده بود که انگار تنها پناهش توی دنیاست.

اگر از من بپرسی می‌گویم که مرز بین استقلال و حماقت از مو هم نازک‌تر است.

اما کِیفِ خواندن یک کتاب معرکه چیست اگر نتوانی درباره‌اش به دیگران بگویی، از آن حرف بزنی و مدام از آن نقل‌قول کنی؟

با احمق‌ها بحث نکن. اونا تو رو تا سطح خودشون پایین می‌کشن

هر چقدر هم بحران اقتصادی عمیق باشد، همیشه آدم‌هایی وجود داشتند که خوب پول دربیاورند؛ بعضی‌وقت‌ها با وجود بحران، بعضی‌وقت‌ها هم به دلیل بحران.

اگر مردم فکر می‌کردند که او، کارولین، آدم سخت‌گیری بود باید خدایش را می‌دیدند.

باید یک‌جورهایی خیال‌باف باشی تا از کتاب خواندن لذت ببری، حداقل در شروع

بگذریم، فکر می‌کنم که زندگی و رنج مثل کشاورز و باران با هم جور می‌شوند: اگر کمی از یکی نباشد دیگری رشد نمی‌کند. اما این کم چقدر باید باشد؟ فکر نمی‌کنم هرگز بشود مقدارش را فهمید.

این میزانِ اندوه نیست که مهم است، بلکه مهم این است که چقدرش را بتوانی تاب بیاوری.

«همیشه برای هر کتابی یه نفر پیدا می‌شه؛ برای هر آدمی هم یه کتاب وجود داره.»

باید یک‌جورهایی خیال‌باف باشی تا از کتاب خواندن لذت ببری، حداقل در شروع.

در کتاب‌ها مردم دوست‌داشتنی بودند و رفتاری دوستانه داشتند و زندگی روند مشخصی را دنبال می‌کرد. اگر کسی آرزوی انجام کاری را داشت تقریباً می‌توانستی مطمئن باشی که در پایان کتاب همان کار را انجام می‌دهد، یا اینکه کسی را پیدا می‌کند تا آن کار را همراه او به انجام برساند. اما در دنیای واقعی، تقریباً می‌توانستی مطمئن باشی که همان شخص پایان کارش صددرصد به چیزی غیر از آنچه رؤیایش را داشته ختم خواهد شد.

آدم‌ها را برای چیزهایی که دست خودشان نبود قضاوت نمی‌کرد. به اندازهٔ کافی گناه عمدی وجود داشت تا به آنها بپردازد.

مگر واقعاً در جاهای دیگر آینده‌ای در کار بود؛ مگر مردم شهرهای بزرگ‌تر که مدام در جست‌وجوی فلان شغل جدید، فلان خانهٔ جدید، فلان همسر جدید بودند، خوشبخت‌تر بودند.

شاید بعضی آدم‌ها آسیب‌پذیر باشند، یا شاید هر آدمی در مقطع خاصی آسیب‌پذیرتر باشد، اما من آدم‌هایی را دیده‌ام که از اتفاقاتی وحشتناک جان سالم به‌در برده‌اند، حتی ازدست‌دادن فرزند (مادر خودم بین من و رابرت دو بچه از دست داد، البته آن زمان اوضاع فرق داشت). آدم‌هایی را هم دیده‌ام که کاملاً در مشکلاتشان غرق شده‌اند؛ مشکلات آهسته‌آهسته زیر پوستشان می‌خزد و آنها را از درون می‌خورد، تا جایی‌که دیگر به‌نظر می‌رسد واکنششان به آن مشکل از خود آن مشکل بدتر است. آنها بی‌رحم و تلخ می‌شوند، برای همین سخت یادت می‌ماند که برایشان دل بسوزانی.