بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

موفقیت کسی سد راه موفقیت شما نمی‌شود. موفقیت او حتی ممکن است فرصت‌های جدیدی برای شما و دیگران ایجاد کند. او مسیر خودش را خواهد رفت، شما هم باید راه خودتان را بروید. شما هرچه را لازم باشد دارید تا به جای مورد نظرتان برسید.

وابی‌سابی یعنی بپذیریم و به این درک برسیم که هرچیزی ذاتاً فانی، ناقص و ناکامل است.

برای جنگل مهم نیست ظاهر شما چگونه است. کوه‌ها تحت‌تأثیر هیچ شغلی قرار نمی‌گیرند. رودخانه‌ها صرف‌نظر از تعداد طرفداران‌تان در رسانه‌های اجتماعی، حقوق و محبوبیت‌تان، همیشه جاری هستند. چه اشتباه کنید چه نکنید، گل‌ها به شکفتن ادامه می‌دهند. طبیعت همیشه هست و شما را همان‌طور که هستید می‌پذیرد. ظرفیت‌مان برای تجربهٔ وابی‌سابی موجب پیوند ما با این حقایق می‌شود و به ما اجازه می‌دهد در لحظه احساس کنیم بدون هیچ قیدوشرطی خواستنی و مقبول هستیم.

رویاهای بی‌شماری در سراسر جهان بدون هیچ دلیلی نابود شده‌اند، زیرا کسی خودش را با فرد دیگری مقایسه و فکر کرده «من به‌اندازهٔ کافی خوب نیستم.» انفعال نتیجهٔ بحرانِ اعتمادبه‌نفس است.

در پیِ کامل‌بودن نباشیم و خود را آن‌طور که هستیم بپذیریم.

هر چه در کارمان بهتر شویم، با افراد بیشتری روبه‌رو می‌شویم که «جلوتر» و «موفق‌تر» از ما هستند.

«در چیزهای عادی، زیبایی زیادی نهفته است»

باید اعتماد کنیم، بپذیریم و مشتاقانه بگوییم که من اصلاً این موضوع را نمی‌دانم و نیازی نیست که بدانم. هر آنچه می‌دانم برایم کافی است. همه‌چیز ندارم ولی نیاز نیست همه‌چیز داشته باشم. به‌اندازهٔ کافی دارم. نمی‌توانم برای همهٔ آدم‌ها کامل باشم و نیازی ندارم این‌گونه باشم. نهایت تلاش خودم را می‌کنم تا برای کسانی که برایم مهم هستند، تمامِ خودم باشم. من کافی هستم.

ناپایداری حالت طبیعی هر چیزی است. از آنجایی که تغییر حتمی است، تلاش برای حفظ گذشته یا حال، بی‌معنی و استرس‌زاست.

پروفسور میازاکی می‌گوید: «تنها جنگل‌ها نیستند که می‌توانند اثری سودمند بر سلامتی داشته باشند. ثابت شده است سایر محرک‌های طبیعی مانند پارک‌ها، گل ها، بونسای [] و حتی تکه‌های چوب نیز استرس را کاهش می‌دهند و این اثرات برای همهٔ ما، حتی شهرنشین‌ها، دست‌یافتنی هستند.»

پیچیدگی کمتر، شفافیت بیشتر؛ قضاوت کمتر، بخشش بیشتر؛ خودنمایی کمتر، حقیقت بیشتر

من معتقدم اگر ارتباط‌مان را با طبیعت حفظ کنیم، به آن احترام بگذاریم و ضرب‌آهنگ آن را دنبال کنیم، احساس بهتری خواهیم داشت و قدر لحظه‌لحظهٔ زندگی را خواهیم دانست.

پذیرش یعنی اینکه بگویید: ۱. این اتفاق دارد می‌افتد (آن را ببینید و در برابرش مقاومت نکنید)؛ ۲. درجهٔ اهمیتش این‌قدر است (اگر اصلاً اهمیتی داشته باشد)؛ ۳. آغاز این اتفاق این‌طور است و من تعیین می‌کنم در ادامه چه شود.

لحظه‌ای که واقعاً پی به ارزش چیزی ببرید می‌توانید وابی‌سابی را حس کنید؛ لحظه‌ای کامل در جهانی ناقص.

بیایید به گفتهٔ راهب در فصل سوم فکر کنیم: «وابی‌سابی یعنی هر چیزی در طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالت ممکنش.» «طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالتِ» شما چه شکلی است؟ آیا خودتان را با این تصویر به جهان نشان می‌دهید؟ در محیط کار یا به دوستان و خانواده‌تان هم همین تصویر را نشان می‌دهید؟ اگر نه، چه چیزی را باید دور بریزید تا به آن حالت برگردید؟

بسیاری از ما با تعهدِ بیش از حد، مقایسهٔ دائم خود با دیگران، قضاوت و واگویه‌های منفی، خودمان را بیمار کرده‌ایم

«هفت‌بار به زمین افتادن به معنی هشت‌بار بلندشدن است.»

وقتی به خرید چیز جدید فکر می‌کنید از خودتان این سؤال‌ها را بپرسید: آیا واقعاً به این نیاز دارم؟ آیا چیزی ندارم که همین کار را بتواند انجام دهد؟ آیا واقعاً از آن استفاده می‌کنم؟ آیا دوستش دارم؟ آیا بیست‌وچهار ساعت دیگر هم آن را می‌خواهم؟ یک سال دیگر چطور؟ اشتیاق زیباست. می‌توانم کمی صبر کنم تا مطمئن شوم آن را واقعاً می‌خواهم یا نه.

هر لحظه‌ای که از کار فارغ می‌شویم، تلفن‌مان را درمی‌آوریم و آن‌قدر شبکه‌های اجتماعی را بالا و پایین می‌کنیم تا به زندگی رشک‌انگیز یک آدم شیک و شاد برسیم و بعد با خودمان فکر کنیم لابد واقعیت روزمرهٔ او همین است که ما می‌بینیم. هر دفعه که این کار را می‌کنیم، فرصت‌های ناشناخته برای ارتباط، خوشبختی و ماجراجویی‌های زندگی را از دست می‌دهیم، زیرا ذهن‌مان جایی رفته که جسم‌مان نمی‌تواند دنبال او برود.

رویاهای بی‌شماری در سراسر جهان بدون هیچ دلیلی نابود شده‌اند، زیرا کسی خودش را با فرد دیگری مقایسه و فکر کرده «من به‌اندازهٔ کافی خوب نیستم.» انفعال نتیجهٔ بحرانِ اعتمادبه‌نفس است.

پذیرش نقص، به معنای داشتن استانداردهای پایین‌تر یا رهاکردن زندگی نیست بلکه به این معناست که خود را برای آنچه هستید مورد قضاوت قرار ندهید: نه چندان بی‌نقص ولی کامل، زیرا همهٔ ما به‌نحوی خاص ناقص هستیم.

کمال افسانه است. شما همین‌طور که هستید، نه چندان بی‌نقص، ولی کامل هستید.

یادگیری هیچ‌گاه «تمام» و «کامل» نمی‌شود. همیشه جای یادگیری هست.

انسان‌ها مدت‌هاست درک کرده‌اند حضور در طبیعت و مخصوصاً در میان درختان جنگل، اثری آرامش‌بخش دارد. ولی تنها نزدیک یک‌دهه است که نتایج علمی یک‌دست و با بازنگری دقیق به این باور اعتبار داده‌اند و حضور در طبیعت را دارویی بازدارنده می‌دانند و همهٔ این‌ها موجب شده از واژهٔ «جنگل‌درمانی» استفاده شود. نتایج این پژوهش‌ها حاکی از افزایش سلامت روحی، تقویت سیستم ایمنی و کاهش میزان استرس، ضربان قلب و فشار خون است.

ما باور کرده‌ایم هر چه باشیم و هر چه داشته باشیم، کافی نیست.

شما تا ابد در این دنیا نیستید. عزیزان‌تان هم همین‌طور. قدر یکدیگر و هر روز زندگی‌تان را بدانید.

آنچه در بیرون به دنبالش می‌رویم با آنچه در درون خواهانش هستیم، در تضاد است. به جایی رسیده‌ایم که باید مکث کنیم، به اطراف‌مان نگاه کنیم و تصمیم بگیریم چه‌چیزی برای ما مهم است.

یک ضرب‌المثل ژاپنی: سِنجی‌یوجیکی نی نِتِ‌موُ تاتامی ایچی مای   «در اتاقی پوشیده از تاتامی، فقط روی یکی از آن‌ها می‌خوابید.»

راز وابی‌سابی در این نکته نهفته است که دنیا را نه از زاویهٔ منطق، بلکه از دریچهٔ احساسات قلبی ببینیم.

«وابی‌سابی یعنی هر چیزی در طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالت ممکنش.» «طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالتِ» شما چه شکلی است؟ آیا خودتان را با این تصویر به جهان نشان می‌دهید؟ در محیط کار یا به دوستان و خانواده‌تان هم همین تصویر را نشان می‌دهید؟ اگر نه، چه چیزی را باید دور بریزید تا به آن حالت برگردید؟