بریده‌هایی از کتاب تقصیر باران نیست

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

کسی که مثل آب‌وهوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

وقتی یه نفر می‌گه هیچی، یعنی همه‌چی

دوستی مثل موج‌سواری است؛ باید یاد بگیری کِی بچسبی به آن و کِی ولش کنی.

ندونستن بدترین احساس دنیاست.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

بابابزرگم همیشه می‌گفت هرچیزی رو که به‌دست بشر ساخته بشه می‌شه با یه چیز دیگه عوض کرد، اما چیزی رو که به‌دست خدا ساخته شده باشه نه.»

«اما رونان، تنها سؤالی که باید از خودت بکنی اینه که... می‌خوای مثل یه قربانی به زندگی‌ت ادامه بدی؟ یا کسی که جون سالم به در برده؟»

احساس حماقت می‌کنم که باران را مقصر می‌دانستم و همیشه به خاطر زندگی کردن زیر ابرها غر می‌زدم. واقعیت این است که خورشید همیشه توی آسمان است، فقط گاهی وقت‌ها پنهان می‌شود.

مامانی همیشه می‌گوید وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار. مامانی از آن‌هایی است که پل می‌سازند.

«من بعضی وقت‌ها گریه می‌کنم. شماها نمی‌کنین؟»

کسی که مثل آب‌وهوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

اشتباه‌هایی که آدم‌ها می‌کنن شخصیت اون‌ها رو نمی‌سازه، تصمیمی که در مورد اون اشتباه می‌گیرن اون‌ها رو می‌سازه.

همهٔ ما اشتباه می‌کنیم و بهترین کار اینه که سعی کنیم جبرانش کنیم.

همیشه بهم می‌گفت حرف نداری، با اینکه خودم می‌دانستم لیاقتش را ندارم

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

هِنری می‌گوید: «گر صبر کنی ز طعمه ماهی سازی.»

منظورش را می‌فهمم، چون همسایهٔ بغلی‌مان اِزمه هم ناخن‌هایش را درست می‌کند، ولی من تا حالا این کار را نکرده‌ام؛

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

شخصیت آدم‌ها با الگوی رفتاری‌شون ساخته می‌شه یا از بین می‌ره، نه با یه اشتباه

«بعضی وقت‌ها کارت‌های بازی خوبی دست آدم نمی‌آد و این منصفانه نیست. اما فکر می‌کنم اگر با همون دست بد با شجاعت و همدلی بازی کنی، آدم قوی‌تری می‌شی. سخته، می‌دونم یه وقت‌هایی دنیا می‌زندت زمین و با خودت فکر می‌کنی که قراره زندگی همین‌جوری بمونه.» رونان سرش را می‌آورد بالا و به هِنری نگاه می‌کند. «آره، دقیقاً همین حس رو دارم.» «اما رونان، تنها سؤالی که باید از خودت بکنی اینه که... می‌خوای مثل یه قربانی به زندگی‌ت ادامه بدی؟ یا کسی که جون سالم به در برده؟»

«اما یه چیز دیگه رو می‌دونستی؟» «هوم؟» «من بهت ایمان دارم. شرط می‌بندم که یه روز تاج برگ زیتون می‌ذاری روی سرت و مردم برات هورا می‌کشن.» «ها؟» «می‌دونی کی تاج برگ زیتون رو توی بوستون می‌گیره؟ کسی که توی ماراتُن بوستون اول شه.» لبخند می‌زنم. خوشحالم که فکر می‌کند می‌توانم یک کار خاص بکنم.

تکیه کردن به آدم‌ها با نگه داشتن ماهی خیس توی دستت فرقی ندارد

وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار.

به نظرم بعضی دوست‌ها مثل اکلیل هستند، و بعضی‌ها مثل چسب.

صبور بودن خیلی مهم است

اگر بخوای بدونی چقدر دوستت داره، باید بشینی تمام موج‌های دریا رو بشمری.

«مامانی می‌گه آدم‌ها موقع اذیت شدن دیگران رو هم اذیت می‌کنن، اما قصدش رو ندارن.

وقتی مسابقه می‌دهی، باید جلویت را نگاه کنی، نه پشت سرت را.

کلمه‌های این عادلانه نیست از توی دلم بالا می‌آیند و بیرون می‌ریزند و وقتی عکس را پرت می‌کنم، خرده‌شیشه‌ها روی زمین بالا و پایین می‌پرند. با دیدن خرده‌شیشه‌ها، خودم هم می‌شکنم. تکه‌های شیشه من را یاد پازل‌های مادربزرگ می‌اندازند. البته هیچ‌وقت نفهمیده‌ام پازل چه فایده‌ای دارد و اصلاً چرا باید ساعت‌ها بنشینی و برای درست کردن یک تصویر صدها تکه را به هم بچسبانی. تازه، عکسِ روی جعبه تصویر اصلی را لو می‌دهد. به نظرم من هم یک‌جورهایی مثل مُشتی تکهٔ پازل هستم که روی زمین رهایم کرده‌اند. اما نمی‌توانم تکه‌ها را به هم بچسبانم، چون نمی‌دانم تصویر روی جعبه چه شکلی است. نمی‌دانم کی هستم، یا چند تکه‌ام گم شده. و از وقتی اِیمی واقعیتی را پیش چشمم آورده، از خودم می‌پرسم که چشمم را روی چه چیزهای دیگری بسته‌ام.