بریده‌هایی از کتاب کابوس زدگان

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.»

کجا دیوانگی کنار می‌رود و حقیقت آغاز می‌شود؟ ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟

بعضی رازها بعد از مدتی خودشان حقیقت را جار می‌زنند.

کردارِ نسلِ گذرایِ انسان مانندِ بذری است که در آیندهٔ دور، ممکن است یا میوهٔ خیر به بار آورد یا شر و البته چاره‌ای هم از آن نیست...

بایرون که زندگی‌اش در اعماق تاریکی فرومی‌رفت، برای آخرین بار، تلاش کرد پرستار را صدا بزند. و بعد نمایشگر ضربان قلب بالاخره بیپ بیپ بیپ وحشتناکش را تمام کرد و در عوض، اتاق با وزوز ساده و آرامش‌بخشی پر شد.

تنها سلاحی که داشتند نسخهٔ پاره‌پورهٔ جانسون از کتاب سرنخ جسد ناتمام بود، و فقط اگر پیرمرد برمی‌گشت، می‌توانستند با آن کتکش بزنند

«شاید بد نباشه یه چیز متفاوت تجربه کنیم.»

کوله‌پشتی ورزشی تیموتی طبقهٔ پایین در آشپزخانه مانده بود، برای همین، تنها سلاحی که داشتند نسخهٔ پاره‌پورهٔ جانسون از کتاب سرنخ جسد ناتمام بود، و فقط اگر پیرمرد برمی‌گشت، می‌توانستند با آن کتکش بزنند.

این کلمات به شعار تیموتی تبدیل شدند. پیدا کردن نظم میان آشوب. چراغی کوچک میان تاریکی.

گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.

کجا دیوانگی کنار می‌رود و حقیقت آغاز می‌شود؟ ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟ اچ. پی. لاوکرافت سایه برفراز اینزمث

جالب است چیزهایی که زمانی نامرئی بوده‌اند، یک‌دفعه مرئی می‌شوند.

چیزهای نامرئی زیادِ دیگری در دنیا هستند که همیشه او را زیر نظر دارند، در حالی که خودش قبلاً هیچ‌وقت متوجهشان نشده است

گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره

ابیگیل گفت: «احیاناً شامل این نمی‌شه که این هیولای نی‌قلیون رو شوت کنیم کنار؟ چون اگه این باشه، من بی‌بروبرگرد پایه‌ام.»

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.»

بعد، بن با صدای بریده‌بریده اضافه کرد: «تقصیر توئه که این بلا سرم اومده. تقصیر توئه که من مرده‌ام.»

«فقط همین رو دارم. این کار رو کردم فقط برای اینکه دست از سر کچل من بردارین و هیچ‌وقت برنگردین اینجا، دست‌کم تا آخر نیم‌سال تحصیلی.» با غیظ به ابیگیل خیره شد. «قبول؟» ابیگیل فوری گفت: «بله، حتماً. خیلی ممنونم.»

ابیگیل گفت: «نگران چی هستی؟ گوین گفت که لنگ می‌زده. فکر نکنم کسی که می‌لنگه، اون‌قدری زور داشته باشه که به ما صدمه‌ای بزنه.» تیموتی، مثل گوینده‌های تلویزیونی، صدایش را پایین آورد و جواب داد: «و سپس دخترک را با چوب عصایش زد.»

تیموتی که تقلا می‌کرد جلوی جیغش را بگیرد، به نرده چسبید و چشم‌هایش را بست. بعد با خشم تا جایی که می‌توانست صدایش را بلند کرد و داد زد: «به نام آشوب، گورت رو گم کن!»

ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟

«ابیگیل، غصه‌ش رو نخور. ارزشش رو نداره. آدم‌ها فقط... احمق و بدجنسن.»

«مردم گناه والدینشون رو به ارث نمی‌برن.»

وقتی هم که از همه‌چی خبر داشته باشی، می‌تونی علیه آدم‌ها ازش استفاده کنی.

اما حالا می‌دانست بعضی رازها بعد از مدتی خودشان حقیقت را جار می‌زنند.

وقتی دستگیره تا ته چرخید، تیموتی آه عمیقی کشید و در را باز کرد. با چیزی که دید کم مانده بود شلوارش را خیس کند.

«چرا، لازمه. تو نمی‌فهمی. اگه معذرت نخوام، برمی‌گرده. من هیچ نمی‌خوام به این فکر کنم که دفعهٔ بعدی چی با خودش می‌آره.»

جالب است چیزهایی که زمانی نامرئی بوده‌اند، یک‌دفعه مرئی می‌شوند.

تیموتی یک‌دفعه به این فکر افتاد که شاید چیزهای نامرئی زیادِ دیگری در دنیا هستند که همیشه او را زیر نظر دارند، در حالی که خودش قبلاً هیچ‌وقت متوجهشان نشده است. از این فکر لرزید.