بریده‌هایی از کتاب کابوس زدگان

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.»

کجا دیوانگی کنار می‌رود و حقیقت آغاز می‌شود؟ ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟

بعضی رازها بعد از مدتی خودشان حقیقت را جار می‌زنند.

کردارِ نسلِ گذرایِ انسان مانندِ بذری است که در آیندهٔ دور، ممکن است یا میوهٔ خیر به بار آورد یا شر و البته چاره‌ای هم از آن نیست...

بایرون که زندگی‌اش در اعماق تاریکی فرومی‌رفت، برای آخرین بار، تلاش کرد پرستار را صدا بزند. و بعد نمایشگر ضربان قلب بالاخره بیپ بیپ بیپ وحشتناکش را تمام کرد و در عوض، اتاق با وزوز ساده و آرامش‌بخشی پر شد.

تنها سلاحی که داشتند نسخهٔ پاره‌پورهٔ جانسون از کتاب سرنخ جسد ناتمام بود، و فقط اگر پیرمرد برمی‌گشت، می‌توانستند با آن کتکش بزنند

گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.

کوله‌پشتی ورزشی تیموتی طبقهٔ پایین در آشپزخانه مانده بود، برای همین، تنها سلاحی که داشتند نسخهٔ پاره‌پورهٔ جانسون از کتاب سرنخ جسد ناتمام بود، و فقط اگر پیرمرد برمی‌گشت، می‌توانستند با آن کتکش بزنند.

این کلمات به شعار تیموتی تبدیل شدند. پیدا کردن نظم میان آشوب. چراغی کوچک میان تاریکی.

کجا دیوانگی کنار می‌رود و حقیقت آغاز می‌شود؟ ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟ اچ. پی. لاوکرافت سایه برفراز اینزمث

بعد، بن با صدای بریده‌بریده اضافه کرد: «تقصیر توئه که این بلا سرم اومده. تقصیر توئه که من مرده‌ام.»

«فقط همین رو دارم. این کار رو کردم فقط برای اینکه دست از سر کچل من بردارین و هیچ‌وقت برنگردین اینجا، دست‌کم تا آخر نیم‌سال تحصیلی.» با غیظ به ابیگیل خیره شد. «قبول؟» ابیگیل فوری گفت: «بله، حتماً. خیلی ممنونم.»

ابیگیل گفت: «نگران چی هستی؟ گوین گفت که لنگ می‌زده. فکر نکنم کسی که می‌لنگه، اون‌قدری زور داشته باشه که به ما صدمه‌ای بزنه.» تیموتی، مثل گوینده‌های تلویزیونی، صدایش را پایین آورد و جواب داد: «و سپس دخترک را با چوب عصایش زد.»

کجا دیوانگی کنار می‌رود و حقیقت آغاز می‌شود؟ ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟

آرام نفس کشید و سعی کرد به اعصابش مسلط شود.

آقای کرین به‌دقت قیافه‌های بی‌اعتنای بچه‌ها را از نظر گذراند. همه در سکوت منتظر بودند تا حرفش را ادامه دهد. «می‌شه لطفاً یه نفر داوطلب شه با ابیگیل همکاری کنه؟ همه باید هم‌گروهی داشته باشیم.» ابیگیل انگار از خجالت توی صندلی‌اش آب شد. کلاس جواب نداد.

حالا خیال کردی با هم دوست صمیمی‌ای چیزی هستیم؟»

گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره

ابیگیل گفت: «احیاناً شامل این نمی‌شه که این هیولای نی‌قلیون رو شوت کنیم کنار؟ چون اگه این باشه، من بی‌بروبرگرد پایه‌ام.»

«گاهی دیدن چیزی که درست روبه‌روته، از همه‌چی سخت‌تره.»

تیموتی که تقلا می‌کرد جلوی جیغش را بگیرد، به نرده چسبید و چشم‌هایش را بست. بعد با خشم تا جایی که می‌توانست صدایش را بلند کرد و داد زد: «به نام آشوب، گورت رو گم کن!»

ممکن است حتی واپسین وحشتم توهم محض بوده باشد؟

تیموتی بی‌حرکت جواب داد: «همه‌چی دقیقاً همون شکلیه که قبلاً بوده.» از اینکه داشت به استوارت دروغ می‌گفت حس عجیبی داشت؛ اما استوارت شبیه آدم‌هایی شده بود که لازم دارند دروغ بشنوند. «من اینجام. همه‌چی خوبه. دیگه همه‌چی روبه‌راه می‌شه.» استوارت لبخندی واقعی زد. تیموتی گفت: «ببین، یه خواهشی دارم.» استوارت با احتیاط ازش فاصله گرفت. «بهم بگو چه چیزهایی می‌دیدی.» «منظورت چیه؟» «بهم از... هیولات بگو.»

... کردارِ نسلِ گذرایِ انسان مانندِ بذری است که در آیندهٔ دور، ممکن است یا میوهٔ خیر به بار آورد یا شر و البته چاره‌ای هم از آن نیست...

شاید چیزهای نامرئی زیادِ دیگری در دنیا هستند که همیشه او را زیر نظر دارند، در حالی که خودش قبلاً هیچ‌وقت متوجهشان نشده است. از این فکر لرزید.

دوست لازم ندارم. هیچی لازم ندارم. گرفتی چی گفتم؟ خودم تنهایی روبه‌راهم.»

در تاریکی، چراغ کوچکی پیدا کند؛ اینکه تصمیمی بگیرد؛ کاری را به انجام برساند.

پیدا کردن نظم میان آشوب. چراغی کوچک میان تاریکی. این کلمات مایهٔ تسلی بودند. به او امید می‌دادند.

مدتی بود که رفاقتشان غیرعادی شده بود؛ رابطهٔ قدیمی‌شان شبیه قطعهٔ پازلی شده بود که دیگر جای خالی‌ای را که تیموتی در وجودش حس می‌کرد، پُر نمی‌کرد.