بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

آدم‌ها هرچه دلشان می‌خواهد بهت می‌گویند و بعد نظرشان را عوض می‌کنند.

همدلی و دلسوزی، الی! همهٔ ما به این دوتا نیاز داریم. همدلی و دلسوزی.»

حالا دنیا شبیه اقیانوس است. من بی‌وزنم و مهم نیست نمی‌توانم راه بروم؛ چون می‌توانم شنا کنم.

«باید و نباید مال بچه‌کوچولوهاست مامان بزرگ! خودت این رو گفتی. حقیقت رو بهم بگو.» «باید و نباید مال بچه‌کوچولوهاست؛ قبول دارم. اما درست نیست نوجوون‌ها از همه‌چیز باخبر باشن.»

پروردگارا به من آرامش بده.

درست کردن چرخ ماشین با درست کردن آدم‌ها فرق دارد

توانستند چنین چیزِ محشری بسازند؛ چون به آن عشق داشتند. برایشان مهم نبود دیگران آن را دوست داشته باشند یا به نظرشان عجیب‌وغریب باشد.

نه اینکه بچهٔ بدی باشم؛ واقعاً نیستم. موضوع فقط این است که مردم فکر می‌کنند دختربچه‌هایی که روی صندلی چرخ‌دار می‌نشینند، حتماً باید مهربان و دوست‌داشتنی باشند. ببخشید که من هم برای خودم عقایدی دارم.

چیز مهمی نبود؛ اما آن‌قدر درباره‌اش هیاهو کردند که مهم شد.

غیرعادی بودن برای من عادی شده است.

تنها چیزی که دربارهٔ مامان مطمئنم، این است که تقریباً از عهدهٔ هر کاری برمی‌آید.

فکر کنم خانواده تا وقتی خانواده حساب می‌شود که همه‌چیز خوب‌وخوش باشد.

چرا اصلاً کسی باید از ترسیدن خوشش بیاید؟

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد

حس می‌کنم با اینکه تازه همدیگر را دیده‌ایم، اما خیلی به‌هم نزدیکیم.

چیز مهمی نبود؛ اما آن‌قدر درباره‌اش هیاهو کردند که مهم شد.

فکر کنم برایش خرج کردن پول، راحت‌تر از صرف کردن زمان است

چند دقیقهٔ بعد، می‌چرخم، چشم‌هایم را می‌بندم، شناور را رها می‌کنم و خودم را به دست جریان آب می‌سپارم. همان‌طور که امواج، من را با خودشان می‌برند، با خودم فکر می‌کنم، هرجا می‌خواهی، من را ببر. صدای فریاد کورالی را می‌شنوم که می‌گوید: «هی! صبر کن ما هم برسیم!» اما چون گوش‌هایم زیر آب است، صدایش را گنگ‌ومبهم می‌شنوم. غوطه می‌خورم.

شما شگفت‌انگیزید. حرفم را تکرار می‌کنم: شما شگفت‌انگیزید. اجازه ندهید کسی به‌جز خودتان، شما را وصف کند.

مردود، مردود است؛ چه فرقی می‌کند این کلمه را با چه رنگی بنویسیم؟

«چرا من باید به حرف‌های تو گوش کنم؟ وقتی تو هیچ‌وقت به حرف‌های من گوش نمی‌دی؟!»

درست کردن چرخ ماشین با درست کردن آدم‌ها فرق دارد.

دیدن آدم‌های جدید برایم خسته‌کننده است

با تماشای آن از خودم می‌پرسم: «چرا مردم فیلم وحشتناک دوست دارند؟» منظورم این است که چرا اصلاً کسی باید از ترسیدن خوشش بیاید؟

ما در اوج ناتوانی، تواناییم. صدای غرش ما رو خواهید شنید. وای پسر. اما آن‌طور که از همین اول می‌بینم، مشکل این است که هیچ‌کس پیدایش نیست تا بتوانیم برایش غرش کنیم

من با این‌طور مکث‌های طولانی آشنا هستم. هیچ‌وقت بعد از آن‌ها چیزهای خوب نمی‌شنوی.

همهٔ ما داریم پسرفت می‌کنیم.» در را باز می‌کند. «پس بهتره کنار هم پسرفت کنیم.»

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد. وقتی ذهنت پر از فکرهای جدید است، انگار آدم دیگری هستی در یک جای دیگر. شاید آلزایمر هم همین است: ذهنت را پُر می‌کند از داستان‌های جدید، طوری که دیگر جایی برای دنیای واقعی نمی‌ماند. فقط اگر موضوع این داستان را خودت انتخاب نکرده باشی خیلی بد می‌شود.

«هیچ‌وقت، هیچ‌وقت مجبور نیستی روزِ اول رو دوباره تکرار کنی. یه بار پشت سر گذاشتی‌ش. به عقیدهٔ من، «اولین‌ها» همیشه بدترینند. اولین ملاقات، اولین روز، اولین شغل. حالا روز دوم رو پیشِ‌رو داری و هیچ‌کس نمی‌دونه چی در انتظارته. سعی می‌کند حرفش هیجان‌انگیز باشد؛ اما ترسناک است. هیچ‌کس نمی‌داند چه در انتظارش است.

هیچ‌وقت نتوانستم درست دعا کنم. منظورم این است که گاهی دعا می‌کنم؛ ولی فقط مواقعی که نزدیک است اتفاق بسیار بدی بیفتد، یا من فکر می‌کنم ممکن است بیفتد. فکر نکنم بهش بگویند دعا کردن!