بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

آدم‌ها هرچه دلشان می‌خواهد بهت می‌گویند و بعد نظرشان را عوض می‌کنند.

همدلی و دلسوزی، الی! همهٔ ما به این دوتا نیاز داریم. همدلی و دلسوزی.»

حالا دنیا شبیه اقیانوس است. من بی‌وزنم و مهم نیست نمی‌توانم راه بروم؛ چون می‌توانم شنا کنم.

توانستند چنین چیزِ محشری بسازند؛ چون به آن عشق داشتند. برایشان مهم نبود دیگران آن را دوست داشته باشند یا به نظرشان عجیب‌وغریب باشد.

نه اینکه بچهٔ بدی باشم؛ واقعاً نیستم. موضوع فقط این است که مردم فکر می‌کنند دختربچه‌هایی که روی صندلی چرخ‌دار می‌نشینند، حتماً باید مهربان و دوست‌داشتنی باشند. ببخشید که من هم برای خودم عقایدی دارم.

پروردگارا به من آرامش بده.

درست کردن چرخ ماشین با درست کردن آدم‌ها فرق دارد

چیز مهمی نبود؛ اما آن‌قدر درباره‌اش هیاهو کردند که مهم شد.

غیرعادی بودن برای من عادی شده است.

تنها چیزی که دربارهٔ مامان مطمئنم، این است که تقریباً از عهدهٔ هر کاری برمی‌آید.

فکر کنم خانواده تا وقتی خانواده حساب می‌شود که همه‌چیز خوب‌وخوش باشد.

هیچ‌کس نمی‌داند چه در انتظارش است.

یکی‌دو دقیقه مشغول جویدن می‌شوند و من هم زُل می‌زنم به دست‌هایم؛ چون همیشه وقتی دیگران چیزی می‌خورند و من نمی‌خورم، یک‌جورهایی معذب می‌شوم.

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد

حس می‌کنم با اینکه تازه همدیگر را دیده‌ایم، اما خیلی به‌هم نزدیکیم.

هیچ‌وقت مجبور نیستی روزِ اول رو دوباره تکرار کنی. یه بار پشت سر گذاشتی‌ش. به عقیدهٔ من، «اولین‌ها» همیشه بدترینند. اولین ملاقات، اولین روز، اولین شغل. حالا روز دوم رو پیشِ‌رو داری

غذا در همهٔ دنیا آدم‌ها را به‌هم وصل می‌کند.

هیچ‌چیز توی این دنیا جدید نیست.

چیز مهمی نبود؛ اما آن‌قدر درباره‌اش هیاهو کردند که مهم شد.

با تماشای آن از خودم می‌پرسم: «چرا مردم فیلم وحشتناک دوست دارند؟» منظورم این است که چرا اصلاً کسی باید از ترسیدن خوشش بیاید؟

و می‌دانم نمی‌توانم در این کشمکش پیروز باشم. وقتی پای عزیزانت وسط باشد، نمی‌توانی درست بجنگی.

«من نمی‌خوام دادوبیداد کنم.» «خوبه. پس فقط من دادوبیداد می‌کنم.»

«خُب، طبق گفتهٔ انجیل، هیچ‌چیز توی این دنیا جدید نیست. به نظرم بهتره چیزی رو انتخاب کنی که حرفِ دلت رو می‌زنه.»

چطور می‌شود به آدم‌بزرگ‌ها تفهیم کرد وقتی تااین‌حد به یکی از آرزوهایت نزدیک می‌شوی، چه حال‌وهوایی داری؟

«بعضی‌وقت‌ها، بهترین کار همونیه که از قبل براش برنامه‌ریزی نکرده بودی.»

گذاشتی‌ش. به عقیدهٔ من، «اولین‌ها» همیشه بدترینند. اولین ملاقات، اولین روز، اولین شغل. حالا روز دوم رو پیشِ‌رو داری و هیچ‌کس نمی‌دونه چی در انتظارته. سعی می‌کند حرفش هیجان‌انگیز باشد؛ اما ترسناک است. هیچ‌کس نمی‌داند چه در انتظارش است. دربارهٔ حرف‌های کورالی راجع‌به منطقهٔ کانکس‌نشین‌ها حرفی نمی‌زنم. نمی‌خواهم فکر کند از محل زندگی‌مان خجالت می‌کشم. من این خانه را دوست دارم. همیشه دوست داشته‌ام. بوته‌های بامیه و درخت‌های شاه‌توتش را در تابستان، و ماهیگیری در منطقهٔ شمارهٔ نُه و لوبیا پوست کندن روی ایوان. این‌ها را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنم. «باشه.» شروع می‌کنم به باز کردن پتو از دورمان. «اما ریچل باید بره.»

چند دقیقهٔ بعد، می‌چرخم، چشم‌هایم را می‌بندم، شناور را رها می‌کنم و خودم را به دست جریان آب می‌سپارم. همان‌طور که امواج، من را با خودشان می‌برند، با خودم فکر می‌کنم، هرجا می‌خواهی، من را ببر. صدای فریاد کورالی را می‌شنوم که می‌گوید: «هی! صبر کن ما هم برسیم!» اما چون گوش‌هایم زیر آب است، صدایش را گنگ‌ومبهم می‌شنوم. غوطه می‌خورم.

شما شگفت‌انگیزید. اجازه ندهید کسی به‌جز خودتان، شما را وصف کند.

نکتهٔ مهم درمورد اختلافِ نظر با افراد خانواده این است که نمی‌توانید از آن‌ها دور شوید. مجبورید نزدیکشان بمانید تا موقعی که اختلافتان حل شود یا رابطه‌تان برای همیشه قطع شود.

شما شگفت‌انگیزید. اجازه ندهید کسی به‌جز خودتان، شما را وصف کند.