بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

آدم‌ها هرچه دلشان می‌خواهد بهت می‌گویند و بعد نظرشان را عوض می‌کنند.

همدلی و دلسوزی، الی! همهٔ ما به این دوتا نیاز داریم. همدلی و دلسوزی.»

پروردگارا به من آرامش بده.

«باید و نباید مال بچه‌کوچولوهاست مامان بزرگ! خودت این رو گفتی. حقیقت رو بهم بگو.» «باید و نباید مال بچه‌کوچولوهاست؛ قبول دارم. اما درست نیست نوجوون‌ها از همه‌چیز باخبر باشن.»

حالا دنیا شبیه اقیانوس است. من بی‌وزنم و مهم نیست نمی‌توانم راه بروم؛ چون می‌توانم شنا کنم.

چیز مهمی نبود؛ اما آن‌قدر درباره‌اش هیاهو کردند که مهم شد.

نه اینکه بچهٔ بدی باشم؛ واقعاً نیستم. موضوع فقط این است که مردم فکر می‌کنند دختربچه‌هایی که روی صندلی چرخ‌دار می‌نشینند، حتماً باید مهربان و دوست‌داشتنی باشند. ببخشید که من هم برای خودم عقایدی دارم.

توانستند چنین چیزِ محشری بسازند؛ چون به آن عشق داشتند. برایشان مهم نبود دیگران آن را دوست داشته باشند یا به نظرشان عجیب‌وغریب باشد.

درست کردن چرخ ماشین با درست کردن آدم‌ها فرق دارد

فکر کنم خانواده تا وقتی خانواده حساب می‌شود که همه‌چیز خوب‌وخوش باشد.

تنها چیزی که دربارهٔ مامان مطمئنم، این است که تقریباً از عهدهٔ هر کاری برمی‌آید.

غیرعادی بودن برای من عادی شده است.

حس می‌کنم با اینکه تازه همدیگر را دیده‌ایم، اما خیلی به‌هم نزدیکیم.

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد

چرا اصلاً کسی باید از ترسیدن خوشش بیاید؟

سعی می‌کند لبخند بزند؛ اما نمی‌تواند. از این کارش بدم می‌آید. از اینکه فکر می‌کند از پسِ کارها برنمی‌آیم و به‌خاطر همین، وانمود می‌کند همه‌چیز روبه‌راه است. اما حرفی نمی‌زنم،

چند دقیقهٔ بعد، می‌چرخم، چشم‌هایم را می‌بندم، شناور را رها می‌کنم و خودم را به دست جریان آب می‌سپارم. همان‌طور که امواج، من را با خودشان می‌برند، با خودم فکر می‌کنم، هرجا می‌خواهی، من را ببر. صدای فریاد کورالی را می‌شنوم که می‌گوید: «هی! صبر کن ما هم برسیم!» اما چون گوش‌هایم زیر آب است، صدایش را گنگ‌ومبهم می‌شنوم. غوطه می‌خورم.

فکر کنم برایش خرج کردن پول، راحت‌تر از صرف کردن زمان است

بوی پوشک بچه و دود سیگار می‌ده. وای خدایا! پرستارها و دکترها اون‌قدر بیرون از ساختمون بیمارستان سیگار دود می‌کنن که نگران می‌شم و از خودم می‌پرسم اوضاع بهداشت ما چرا این‌طوری شده؟»

دیگر حوصله ندارم بنشینم و آدم‌های سالم را تماشا کنم.