اگر از آنچه هستیم، راضی باشیم، دیگر حاضر نخواهیم شد برای اهداف سیاستمداران به جنگ برویم، این‌طور نیست؟ اگر نسبت به آنچه هستیم، خشنود باشیم، دیگر حاضر نخواهیم شد زندگی‌مان را براساس توقعات دیگران تغییر دهیم، این‌طور نیست؟ اگر خودمان را آن طور که آفریده شده‌ایم، از ریشه و بن بپذیریم، دیگر حاضر نمی‌شویم برای غرق شدن در طبیعی‌ترین احساس‌مان به کشیش کفاره بدهیم تا روح‌مان را آزاد کنیم. دیگر ضوابط و قواعد غیرمنطقی را نمی‌پذیریم. دیگر برای آن که مورد تأیید دیگران قرار بگیریم و به رسمیت شناخته شویم، گدایی نمی‌کنیم. دیگر تحقیر و بی‌عدالتی را تحمل نخواهیم کرد. این ترس است که ما را وادار می‌کند براساس دستورالعمل‌های آنان عمل کنیم تا به این وسیله، در جامعه به رسمیت شناخته شویم؛ دستورالعمل‌هایی که پیام اصلی‌شان این است: آن گونه که هستید، به اندازهٔ کافی کامل نیست.
Ali Heidari
