بریده‌هایی از کتاب ماهی روی درخت

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

«می‌دونی؟ از نظر منطقی،‌ اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه، معنیش اینه که خودش از همه کوچیک‌تره.»

“هر کسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای بر این اساس قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همهٔ عمرش رو به این فکر می‌کنه که چه‌قدر احمقه.”

«آدما هِی ازت می‌پُرسن وقتی بزرگ شدی، می‌خوای چی‌کاره بشی. من می‌دونم در آینده چه‌جور آدمی می‌خوام بشم، اما نمی‌دونم الآن کی هستم.» آلبرت پاهایش را دراز می‌کند. «البته همیشه یه عده هستن که آماده‌ن بهت بگن کی هستی؛ خرخون، آشغال، یا بزدل.» واقعاً سخت است که چیزهای بد را باور نکنی.

«راستش برام مهمه که چی می‌پوشم. چیزی که مهم نیست، نظرِ شماهاست.»

وقتی مجبور باشی با بقیه به خودت بخندی، از خجالت آب می‌شوی.

بدترین نوعِ بی‌کسی، وقتیه که توی یه جمعِ بزرگ تنها باشی یا حس کنی که هیچ‌کسی رو نداری.»

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

کاش دنیای من را می‌فهمید. اما مثل این است که بخواهی به یک نهنگ بگویی زندگی توی جنگل چه شکلی است.

مشکلاتِ اونا به خاطر این نبوده که خنگ هستن. اونا فقط ذهنشون یه جور دیگه کار می‌کرده.

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

مهم نیست چه‌قدر باهوش هستید، چون موفقیت با تلاشِ زیاد به دست میاد

بعضی وقت‌ها آدم‌ها حاضرند برای برآورده‌شدن آرزویشان هر کاری بکنند.

«می‌دونی؟ من خیلی به این حرف فکر می‌کنم و توی اینترنت هم هیچ جوابی نمی‌تونم واسه‌ش پیدا کنم.» می‌پرسم: «منظورت چیه؟» «همین “خودت باش”. آدم این حرف رو زیاد می‌شنوه.» کِیشا می‌پرسد: «خب؟ که چی؟» آلبرت می‌گوید: «خب اگه کسی ندونه کیه، اون‌وقت چی؟»

شاید واقعاً معنیِ برایم سخت است با نمی‌توانم یکی نیست.

من فقط برای اونایی متفاوتم که با دیدِ غلط بهم نگاه می‌کنن. اصلاً برام مهم نیست اون‌جور آدما چه فکری در موردم می‌کنن.»

باید به آدم‌هایی که اذیتت می‌کنند بی‌محلی کنی، چون آن‌ها دنبال این هستند که تو را عصبانی کنند.

به قولِ یه آدمِ خردمند “هر کسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای بر این اساس قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همهٔ عمرش رو به این فکر می‌کنه که چه‌قدر احمقه.”»

«یه اتاقِ تاریکه.» «هممم... خب چرا یه اتاق تاریک کشیدی؟» فکر کنم دارد جدّی می‌شود. «گفتید یه‌چیزی در مورد خودمون باشه.» «اَلی؟ چه‌طوری یه اتاق تاریک می‌تونه در مورد تو باشه؟» صدایش نرم و مهربان است. خیلی نرم. آبِ دهانم را به‌زور قورت می‌دهم. «چون توی یه اتاق تاریک، کسی نمی‌تونه من رو ببینه.»

می‌بینم که یک دختر کنارِ مادرش نشسته و مادرش مدام ازش می‌پرسد از قطار خوشش می‌آید یا نه؟ دختر هم هِی جواب می‌دهد بله و سعی می‌کند صدایش شاد باشد. چیزِ زیادی در مورد دختر نمی‌دانم، اما می‌دانم آن‌قدر دل‌مشغولی دارد که متوجه سنجاقک نشود. با بقیه فرق دارد. لباس‌های خیلی قشنگ تنش کرده‌اند و مجبور است نقشِ کسی را بازی کند که نیست. دلش می‌خواهد گِل‌بازی کند. توی ساختن نرده‌ها کمک کند. واقعاً اسب‌سواری کند، نه آن‌جوری که مادرش اصرار دارد، یک‌وَری روی اسب بنشیند.

به کلمه‌ای فکر می‌کنم که آقای دَنیِلز در مورد آدم‌های معروف به کار برد؛ محکم. گفت معنی‌اش این است که وقتی داری شکست می‌خوری، باز هم تلاش کنی، به راهت ادامه بدهی و به چیزی که می‌خواهی بچسبی، حتی اگر سخت باشد. بهمان گفت خیلی از آن آدم‌های معروف، هر چند بار که شکست می‌خوردند، باز هم از اشتباه‌کردن نمی‌ترسیدند. فکر کنم حالا دیگر سوتی‌دادن به اندازهٔ قبل اذیتم نمی‌کند.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها حاضرند برای برآورده‌شدن آرزویشان هر کاری بکنند.

گاهی شجاعانه‌ترین کارِ ممکن این است که درخواستِ کمک کنیم. «چاک کانرس»

به عبارتِ یادگیری متفاوت فکر می‌کنم و پُر می‌شوم از ترس و خوش‌حالی و کلی سؤالِ جورواجور، اما بیشترین چیزی که حس می‌کنم، امید است.

متأسفم که همیشه مایهٔ عذابم.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها حاضرند برای برآورده‌شدن آرزویشان هر کاری بکنند.

«بهش می‌گن کارتِ ابرازِ تأسف. برای اونایی می‌فرستن که دلشون واسه یه نفر که مُرده، تنگ شده... نه برای مُرده‌ها.» «خب شاید اونی که مُرده بیشتر از بقیه دلش کارت بخواد!»

«خب... تنها یه‌چیزیه که به بودن و نبودنِ بقیه ربط داره؛ مثلاً تنهابودن یعنی با خودت باشی و هیچ‌کسِ دیگه‌ای دوروبَرت نباشه. هم می‌تونه خوب باشه و هم بد. می‌تونه انتخابی باشه. وقتایی که مامانم و داداشم سرِ کار باشن، من تنهام ولی مشکلی ندارم.» آبِ دهانم را به‌زور قورت می‌دهم و توی صندلی‌ام جابه‌جا می‌شوم. «اما بی‌کسی هیچ‌وقت انتخابی نیست، ربطی هم به این نداره که کسی پیشت باشه یا نه. وقتی تنها هستی ممکنه حسِ بی‌کسی هم داشته باشی اما بدترین نوعِ بی‌کسی، وقتیه که توی یه جمعِ بزرگ تنها باشی یا حس کنی که هیچ‌کسی رو نداری.»

بعضی وقت‌ها آدم‌ها حاضرند برای برآورده‌شدن آرزویشان هر کاری بکنند.

آخرش وقتی می‌رویم روی سِن، هیچ‌کدام از ما دوتا، دسته‌گل نداریم. اما لبخندمان از همه پَهن‌تر است.