بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

کمال‌گرایی در اصل تلاش برای کسب تأیید دیگران است.

یکی از مهم‌ترین رفتارهای مراقبت از خودم، پیاده‌روی روزانه است.

در دل گفته‌اید کومبایا (خدایا خودت کمکم کن!)،

کمال‌گرایی تمرکزش بر دیگران است. مردم چه فکری خواهند کرد؟

وقتی ما خود را با آنچه مردم تصور می‌کنند تعریف کنیم، شجاع بودن دشوار است.

ما همه نیاز داریم به چیزی، کسی یا جایی تعلق داشته باشیم، و همگی به عشق نیازمندیم، و هیچ‌یک از این دو بدون آسیب‌پذیری و یکپارچگی شخصیت یا یکرویی و یکرنگی ممکن نیست.

(می‌دانم که از پس این کار برمی‌آیم).

راحتی را بر گفتگوهای سختگیرانه ترجیح دادن نماد رجحان خود بر دیگران است؛ مسئله‌ای که اعتماد را نابود می‌کند و ما را از تغییر معنادار و پایدار بازمی‌دارد.

اگر مردم مطلبی را بشنوند که به‌نظرشان راست باشد، چهره‌شان این را داد می‌زند. آنها سرشان را به علامت تأیید تکان می‌دهند، لبخند می‌زنند، و گاه صورت‌شان را با دست می‌پوشانند. اگر به دل‌شان ننشیند، سرشان را به یک دست تکیه می‌دهند یا روی صندلی‌شان یکوری می‌نشینند و کمتر می‌خندند.

در محیط‌های ایمن به لحاظ روان‌شناختی، افراد بر این باورند که اگر اشتباهی از آنان سر بزند، دیگران تنبیه‌شان نمی‌کنند یا نظرشان دربارهٔ آنها عوض نمی‌شود.

هر کسی غالبآ می‌پندارد فقط اوست که با این قبیل مشکلات سروکله می‌زند.

خجالت معمولا گذراست و آخرسر ممکن است خنده‌دار از کار درآید

رهبران شجاع با افراد تیم‌شان می‌نشینند و حسابی دربارهٔ سهمی که هرکدام ایفا می‌کنند، حرف می‌زنند. بنابراین همه می‌دانند نقطهٔ قوت‌شان کجاست

او برای من ناراحت نبود، بلکه پابه‌پای من آن رنج را احساس می‌کرد.

تنها کسانی شرمندگی را تجربه نمی‌کنند که فاقد ظرفیت همدلی و ارتباط انسانی باشند.

با چنان همدلی و صمیمیتی توانستیم یک‌جورایی همه به هم محبت و تکیه کنیم که شرمندگی از ما فاصله گرفت.

با کله‌شقی نمی‌توانی در این مبارزه پیروز شوی. اتفاقی است که افتاده. تو نمی‌توانی زمان را به عقب برگردانی. تو به زمان احتیاج داری.

گاهی نقاط قوت خود را نادیده می‌گیریم چون آنها را بدیهی فرض می‌کنیم و خاص‌بودنشان را از یاد می‌بریم.

غالبآ بدبینی افراد با فروماندگی ارتباط دارد

(می‌دانم که می‌توانم به هدفم برسم، زیرا پشتکار دارم و در برابر موانع و ناامیدی به تلاشم ادامه خواهم داد).